Δοξαστικό -της φτώχειας που άγρια δοκιμάζεται-

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ (της φτώχειας, που τόσο άγρια δοκιμάζεται τούτον τον καιρό)
Η μάνα η Φύση, ο Άνθρωπος ,η Πλάση, ο Ναζωραίος,
το Φως ,το Χώμα, ο Ζέφυρος και της ζωής το κλέος:
μαζί-μαζί τ' Ανθρώπινο,τ' Άχραντο και το Θείο,
το Ταπεινό, τ' Αδόξαστο και τ' Άγιο Μεγαλείο,

μαζί ο μυριόχρονος θνητός ο γίγαντας κι ο νάνος,
αιθέριος και χωμάτινος,άγιος και καλπουζάνος,
στα τέσσερα τόσον καιρό, στα δυο ορθωμένος τώρα,
-στη φλέβα του άσωστο ιχώρ το δάκρυ, η μοίρα , η μπόρα-

της Γης τ' Αλάτι και το Φως κι ο μέγας μακελάρης,
ο μάστορας κι ο γκρεμιστής, ο δούλος κι ο κιμπάρης,
που άδραξε του Ήλιου τη φωτιά κι έριξε μπόι και ρίζα
κι επέταξε κι επάτησε στων άστρων τη μαρκίζα,

κι άγγελος, ρόδο, ποταμός,θάλλει, ευωδάει, αντέχει
κι όσα διαβήκαν προσκυνά και σ' όσα θά 'ρθουν γνέφει :
"-Eγώ ειμί το φως , εγώ τ' άστρο της Αλταμίρας,
το κολατσιό του σκώληκα, ο πρωτογιός της φύρας,

εγώ ο ραβίνος κι ο μουλάς Ανατολής και Δύσης ,
των πέντε ηπείρων ο αβάς ,των θαλασσών δερβίσης
που 'χω τον Έσπερο τζαμί, τον Άνεμο εκκλησιά μου,
τον Πόθο και τον Έρωτα θεό και βασιλιά μου,

εγώ ειμί το Φως, εγώ το φτωχοπεταλούδι,
χώμα, καημός και βάσανο κι αγέρας και τραγούδι,
εγώ της πέτρας η ψυχή,της Αρμονίας το σώμα,
ο Πλάστης Άγιων και θεών,του Σύμπαντος το στόμα.

Εγώ ειμί το Φως.Εγώ !"
ά.-λεύτερη Πίνδος