Να μην ξεχνάς τα Γιάννενα. . .

Στο Μπόστον που  'σαι, μάτια μου,  

σου στέλνω συστημένα 

του Μώλου δεκατέσσερα

φύλλα γκρενά πεσμένα,

να μην ξεχνάς τα Γιάννενα 

στον ξένο τόπο που  'ρθες, 

να μην ξεχνάς και τον σεβντά 

που  σου  'χα και που  μου  'χες,  

για χρόνια δεκατέσσερα 

για τέρμινα ογδόντα 

για τα φιλιά τ' αλκοολικά 

στον Μπρούζο  και στον Μπόγκα,

κι αν με θυμάσαι , τα γκρενά 

φύλλα θα μου το λένε, 

κι αν με ξεχνάς, με το βοριά 

 στον ύπνο μου θα κλαίνε

κι αν με προδώσεις μ' άλλονε 

και μ' απολησμονήσεις ,

στο σάβανό σου θα γινούν 

κεντίδια, σαν γυρίσεις ,

να κλάψουν δεκατέσσερις 

να μαραζώσουν χίλιοι 

για το κλειστά σου τα γκρενά 

τα μαραμένα χείλη... 

 άγγελος-Σεπτέμβρης του 2013

Ο Τσε κι ο Ναζωραίος κι ο Διάκος...

Κι ο Τσε κι ο Ναζωραίος κι ο Διάκος
κι ο Σπάρτακος κι ο Τζαίημς Ντην,
εφύγαν' πριν της σάρκας το άχθος
πάρει ν' αυξάνει, διότι νυν

κι αεί και σ' όλους τους αιώνες
στους πριν στους τώρα στους μετά,
τα νιάτα ολόδροσοι κυκλώνες
άγιοι δαιμόνοι και στοιχειά

και δύναμη άγια καταλύτρα
και φως και μέγας ποταμός
πάν' την ανθρωπινή τη φύτρα
ψηλά και πρόσω ολοταχώς,

τα νιάτα που φκιαγμένα τα 'ναι
μ' ένα λιπόσαρκο κορμί
κόντρα στο ρεύμα να τραβάνε
και στων πολλών τη λογική,

τα νιάτα οι κοντραμπατζήδες
τα νιάτα οι δυναμιτιστές
τα νιάτα οι βράχοι οι καταιγίδες
τα νιάτα οι φάροι οι αστραπές.
ά. - λεύτερη Πίνδος

Θ'έ μου, είμαι δυνατός και μόνος!

Θ'έ μου, είμαι δυνατός και μόνος!-Pablo Picasso

....δυνατός και μόνος, ενιωθε ο Πικάσο...δυνατός και μόνος νιώθει  ο καλλιτεχνης την ώρα της μεγάλης δημιουργίας...ο ποιητής, την ώρα της έμπνευσης....ο μαραθωνοδρόμος στ' ατέλειωτα μοναχικά του χιλιόμετρα...ο τρελός, όταν μαδάει τ' άχραντο λουλούδι της μεγάλης σιωπής...    

Άραγε ο  ναυαγός τι λέει

ψηλά στη ράχη των κυμάτων, 

και τι ο ζωγράφος καθώς πλέει 

βαθιά στο πέλαο των χρωμάτων, 

τι τάχα ο ποιητής σαν σκάβει 

σπλάχνα και φλέβες με την πένα,

τα μεταλλεία του στίχου νά 'βρει 

τα μυστικά, τα στοιχειωμένα, 

τι τάχα ο μαραθωνοδρόμος  

αναμεσής Γραίγου κι ασφάλτου, 

εκεί που όλα είναι δρόμος 

κι ίδρος και δόξα του καμάτου,    

και τι ο τρελός σαν, το λουλούδι 

τ' άχραντο της σιωπής μαδάει,

μαύρο κι αχτένιστο αγγελούδι 

κι άστρο που σβηέται και σκορπάει,  

εγώ το ξέρω, το 'χω ακούσει

 μια νύχτα που ο πατέρας-Πόνος

στης λίμνης τό 'λεγε το πούσι.

"-Θ'έ μου, είμαι δυνατός και μόνος!" 

 λένε με δάκρυ βουβό πού 'ναι,

κι εφτά ζωές σε μία ζούνε.... 

ά. 

Γιαξεμπόρε

Γιάννενα της βαριάς αχλής
του κινηματογράφου 
Γιάννενα τ' Αγγελόπουλου 
Γιάννενα του Θιάσου 

περνώ πατώ καμιά φορά 
στη Σκάλα στα Ναυτάκια 
γυρνάει ακόμα η κάμερα
το κρύο περονιάζει 

ορθός ο Αγγελόπουλος
ορθός κι ο Αρβανιτης  
παίζει ο Τσεκούρας συνεχώς
σκυφτός το "Γιαξεμπόρε"

πίνω δυο τρία τσίπουρα 
στο Νίκο στα Ναυτάκια 
παίζει το ηλεκτρόφωνο 
κι η νύχτα "Γιαξεμπόρε"  

 σαράντα χρόνια εφύγανε 
τα Γιάννενα η ομίχλη 
η λίμνη η Σκάλα ο ουρανός 
συνέχεια Γιαξεμπόρε... 
ά.

Αβάσταχτο να σ' αγαπώ...

 https://www.facebook.com/AgelosPapagewrgiou?fref=nf
Είναι επικίνδυνο ν' ακούς 

το μεσονύχτι Λόρκα, 

μπορεί στις μύτες των ποδιών 

να φτάσεις ως την πόρτα  

 κι απ' τον περιφερειακό

να βγεις στην Εγνατία 

να πας χαράματα άγρια  

φορά ακόμα μία   

γυμνός να πέσεις στη φωτιά 

γυμνός να ξημερώσεις 

γυμνός μες στα χεράκια της 

να τρελαθείς να λειώσεις,   

και να σου φταίνε ύστερα 

του Λεοντή τ' ακόρντα,

είναι επικίνδυνο ν' ακούς 

το μεσονύχτι Λόρκα... 

ά. 

Γράψαμε ολίγα ποιήματα...

....μ' ένα STAEDTLER μολύβι...

Δεν κάμαμε αποκτήματα 

 κι εξοχικά και φράγκα

γράψαμε ολίγα π'ήματα 

ξενύχτες πλάι στη λάμπα  

-λάμπα όχι  από διάθεση

για οικονομία στα φώτα

 μα πλάθοντες "το ποιητικό

το κλίμα" πρώτα-πρώτα- 

κι αν δεν εγράψαν πουθενά

για εμάς -ω! ελπίδες φρούδες-

ράψαν' στις πλάτες μας φτερά

οι νυχτοπεταλούδες  

την ώρα του θαμπού αυγινού

φωτός και του θανάτου

την ώρα του ποιητικού  

ωραίου μεροκαμάτου  

για τη Στιγμή για το Ρυθμό  

μ' ένα STAEDTLER μολύβι 

 όμοια μ' εργάτες σε παλιό

κι αφώτιστο λιοτρίβι, 

μυλόπετρες γυρνάγανε 

οι ρίμες και βαρούσαν 

αίμα κι αστήθι και μυαλό 

κι ωραία μάς πονούσαν,  

ώσπου σαν αποκάμνανε, 

στου τοίχου την ασβέστη 

το ποίημα χαράζανε

και το "Ρυθμός ανέστη" ,     

σφαδαζουσών των περιττών

λέξεων δίπλα στη λάμπα,

δεν κάμαμε αποκτήματα 

κι εξοχικά και φράγκα,  

γράψαμε ολίγα π'ήματα    

να μη μας φάει η μαρμάγκα. 

ζητιάνοι-αυτοκράτορες 

σε μια ..σπιτοπαράγκα

μ' έναν διπλό πάντα καφέ 

 κι ολόγυρα βιβλία

μαύρα γαμήλια στέφανα 

κι αιώνια συνοδεία  

όχι από βίτσιο και τουπέ 

και ποιητική αδεία, 

μα από μια εσώτατη πληγή 

κατάρα κι ευλογία... 

ά.

Οι φόβοι ενός Άγγελ-ου

Βάσταγε ο Άγγελ-ος γερά                              

τα δυό τα "γάμα" απ' τ' όνομά του,                              

με σύρμα τά 'δενε σφιχτά                                 

στον ύπνο και στην περασιά του    

γιατί φοβόταν βάσιμα

μόνιμα και θανάσιμα

το ένα "γάμα" μη χαθεί 

κι "άγελ-ος" πια καθώς θα ηχεί  


όν αγελ-αίο μη βαφτιστεί  
κι αστός πολιτογραφηθεί
απ' τον αητό κι απ' το βοριά  
μια νύχτα πάνω στα βουνά 

κι εντέλει κάποτε γενεί

ένα αγελ-αίο πρόβατο

ένα τίποτα δηλαδή

στον αστικό απόπατο.

ά. - 24 Νοεμβρη του 2018

Ο Ιωάννης Δενδρινός

...Ιωάννης Δενδρινός,αυτοδίδακτος ζωγράφος, ζει μόνος,δουλεύει ως οικοδόμος αλλά ζωγραφίζει για να «νιώσει άνθρωπος», γιατί έχει κάτι να πει ή,όπως έγραφε στον αδελφό του ο Βαν Γκογκ,«για να κρατιέται μακριά από άχρηστα πράγματα...»... 

...Ο Ιωάννης Δενδρινός 

από την Καλαμάτα 

είν' ένας ήλιος της νυχτός

με λυπημένα μάτια

τα μάτια τα 'χει γκριζωπά 

σπασμένα συντριβάνια 

να πλατσουρίζει να γελά  

η ισόβια του ορφάνια

ορφάνια νιώθει τρίδιπλη

άμα δεν ζωγραφίζει 

είναι παράταιρο πουλί

ανέστιος γυρίζει

γυρίζει κι είναι μοναχός

στου βίου του τη στράτα 

ο Ιωάννης Δενδρινός 

από την Καλαμάτα.  

............................... 

Το σόι του κι η μάνα του                         

τον λένε παλαβό, 

 το αίμα και το κάρμα του                         

 ποτάμι και βουνό. 

ά.                              

                                          

Χιόνι και Φως Απολλώνιο

...Κι έτσι με τόσο ολούθε φως λαμπρό
με τόση του χιονιού αθώα λευκότη
καμπόσοι είδαν ομπρός τους ζωντανό
το μέγα Απόλλωνα τον ηλιοπότη 

μονάχα για όσο εφέγγαν τα βουνά
μονάχα για όσο εβάσταξε το χιόνι
μετά ξανά αναλήφτηκε ψηλά
κι έπιασε πάλι ο τόπος να νυχτώνει...
ά.

Είναι μια σπίθα, μια γιορτή...

 Άλλος βουτάει για το Σταυρό, κι άλλος βουτάει στο κύμα
φυλές να σμίξει και λαούς της Ανθρωπιάς το νήμα....
...........................
 Είναι μια σπίθα μια γιορτή
 στου κόσμου το μεϊντάνι
δεν είναι Φώτα και Λαμπρή
δεν είναι Ραμαζάνι

δεν ξέρει άμφια και σταυρούς
παπάδες και καντήλια
γιορτάζεται στου ταπεινού
του πρόσφυγα τα χείλια

στου καθενός μας δηλαδή
που από μακριάθε ήρθε
μια μέρα τον Αχέροντα
για να διαβεί απ' εκείθε

σαν τη βροχή σαν το πουλί 
σαν  μοναχό καπλάνι.
Είναι μια σπίθα μια γιορτή
στου κόσμου το μεϊντάνι... 
ά.

Ο δρομέας

Εφτά χιλιάδες λεύγες βαθιά μέσα στις φλέβες του εντός μου-αγνώστου δαίμονα, κάτι στοιχειά αρχέγονα παράξενα κι αγέρωχα ατίθασα κι αμέρωτα βογκούν κι εκστασιάζονται, μα νά 'βγουν έξω σκιάζονται,  κι αφού δεν τα εξουσιάζω μεθύσι αλλιώτικο τούς τάζω να τούς περάσω χαλινά για μια στιγμούλα μοναχά μπας και μου πουν τ' ανείπωτα τ' άγνωρα και τ' ανείδωτα, τούς τάζω μέθη μ' άγιο ιδρώτα απ'  των μυώνων μου τη ρότα ,  με του δρομέα το ρυθμό διαβαίνω πάνω απ' τον ισθμό της άχαρης βραδύτητας  στης κάθιδρης ταχύτητας τα ύδατα τα χωρικά τ' απύθμενα, τα φωτεινά, και πάω γοργά κι αντέχω και λάμπω καθώς τρέχω,   και μες στις σάρκινες τις κρύπτες αντάρτες-λαγονοψοϊτες αχίλλειοι σφόδρα τανυσμένοι και γαστροκνήμιοι ορθωμένοι δικέφαλοι έσω μηριαίοι σωματοφύλακες ωραίοι στέκουν γύρω απ' τους τένοντες ορθοί και παραλύουν του Χρόνου οι αρμοί ,  και πάω γοργά κι αντέχω και νιώθω καθώς τρέχω να μου κεντά τη φτέρνα, της Έκστασης η σμέρνα, κροτούν οι μήνιγγες τρελά παφλάζουν μέσα μου βαθιά, της Έμπνευσης τα κύματα Αγγελικά γεννήματα, αισθήματα πρωτόγνωρα, μεστά και γενναιόδωρα , και πάω γοργά κι αντέχω και λάμπω καθώς τρέχω, παράδεισοι αιωρούμενοι, στον ίδρο μου πλεούμενοι, μες στις αυλαίες των ματιών μου, γνέθουν τ' αλλιώτικο ποιόν μου, στο στάσιμο παρόν εισδύω, κάθιδρος το διακορεύω, στην κόπωσή μου επενδύω, σ' ωραίους Τόπους ταξιδεύω ,  κι όπως χτυπά τη γη γοργά το στιβαρό μου πόδι ξυπνάει εντός μου τη βαθιά, τη φύση τη ζωώδη , γίνομαι ελάφι, αητός και σκύμνος και δαίμονας ωραίος και το λαχάνιασμά μου ύμνος, στου σώματος το κλέος , και μες στο σώμα τ' ανθηρό, το σώμα τ' αρχαγγελικό, φέγγει ένα πνεύμα ζωηρό, άμοιαστο, σφόδρα αιρετικό, κι ως σάρκινη ρομφαία, κινούμενη κι ωραία στα δυο την Πλάση σκίζω και τ' Όμορφο ορίζω και πάω γοργά κι αντέχω και λάμπω, καθώς τρέχω,  κάτι νεράιδες-ενδορφίνες βαθιά στης Έμπνευσης τις δίνες βγαίνουν με βελονάκια μυστικά θαύματα να κεντήσουνε χρυσά μες στου κορμιού την αλαβάστρινη αλκή οπού 'χει κράτος κι εξουσία η ζωή. ά. - λεύτερη Πίνδος

Πέντε με το στανιό

Στην πέτρινη καλύβα του
μετρά ξαναμετρά
ο μπαρμπα-Κώστας τα ψηλά 
βουνά τ' αντικρινά 

πριν χρόνια τα 'βγαζε είκοσι
πέρσι μονάχα οχτώ 
φέτο  με την Πρωτοχρονιά
πέντε με το στανιό

είναι πικρό να φεύγουνε 
στη μαύρη γη βαθιά 
οι φίλοι που σού εστέκανε 
σαν τα ψηλά βουνά... 
ά. 

Σκυλίσιο φωτοστέφανο

Χιόνι, κι ένα ζαγάρι ευτυχισμένο

που αγέρα θ' ανασάνει το πετσί του

καθάριο κρύο και μοσκοβολισμένο, 

τόσο γλεντά και βγαίνει απ' το κορμί του

και τόσο αγάλλεται και ξεγελιέται 

που το χαλκά στο σβέρκο λησμονάει 

κι όπως μακριά απ' την άλυσσο τραβιέται

σφίγγει κι ίσια στο θάνατο το πάει

η λαιμαριά η σφιχτή η σιδερένια  

μέχρι που ξέψυχο στη γη τ' αφήνει, 

η λευτεριά εντέλει η μόνη του έγνοια 

σκυλίσιο αγίου στεφάνι να του γίνει.... 

ά.