Ποίηση θα πει ...

 

https://www.youtube.com/watch?v=FBFaWz4gATY
..."κι ο ζων νεκρός της μνήμης μας/ μια πτήση στον αιθέρα/ στο χάος και στο όνειρο/ απελπισιά χορτάτος..."(Αργ. Μπακιρτζής)...αληθινά ποιήματα δεν είναι αυτά που γράφονται και τα διαβάζουμε...αληθινά ποιήματα είναι οι στιγμές οι σπάνιες που τις ζούμε και τις "ρουφάμε" ως το μεδούλι...άρα λοιπόν,η Ποίηση είναι ολούθε γύρω μας,θέλει μάτια και ψυχή ανοιχτά,για να "διαβαστεί"... ας πούμε, ποίηση,είναι να κάθεσαι και να ρεμβάζεις αγναντευοντας πέρα μακριά τον παγωμένο ορίζοντα με το Μιτσικέλι να στεφανώνει τα τριώροφα της γειτονιάς (photo),κι όπως ακούς την Αρζεντίνα του Αργύρη Μπακιρτζή,ένα τραγούδι τοσο πολύ πλημμυρισμένο με θάνατο,να νιώθεις εκείνη την ώρα,αθάνατος κι υψωμένος...να νιώθεις δηλαδή,μια στιγμή αθανασίας,ή σωστότερα να νιώθεις και να ζεις 85 δευτερόλεπτα αθανασίας,όσο διαρκεί αυτό το θεσπέσιο άσμα....και μαζί, να λούζεσαι κατάβαθα στην ποιητική αχλή του εξαιρετικού αυτού τραγουδιού, σε σημείο που να βλέπεις αντίκρυ,παρακάτω απ' την αυλή,τα τσιμεντένια τριώροφα, να "ζωντανεύουν" , να σε κοιτάνε και να τα κοιτάς, να ξεκολλάνε απ' τα θέμελά τους,και να σπεύδουν να σ' ακολουθήσουν στο ρίγος που νιώθουν να σε τυλίγει εκείνη τη στιγμή,και σ' έχει από ώρα οδηγήσει ψηλά στις μενεξεδένιες ατραπούς της αισθαντικότητας....(τώρα,νομίζω το βρήκα:το να 'σαι αισθαντικός,αυτό είναι το ζητούμενο,αυτό είν' η Ποίηση,να ζεις δηλαδή μ' ευαισθησία τη ζωή σου,έτσι που να την κάνεις ποιημα....
..Μια σταλιά,κι αυτός,μεγάλος
για να νιώσει ποιητής,
μ' όλο της ψυχής του τ' άλγος
να πετάει μεσουρανίς,

του γραφείου του την κουρτίνα
παραμέριζε φυρή,
έβαζε την "Αρζεντίνα"
του Αργύρη Μπακιρτζή,

κι όπως ο "νεκρός της μνήμης"
τόσο "ζων",στο δείλι,τον
κατελάμβανε εξ απίνης,
έμφορτο ωραίων μνημών,

άφηνε να τον συνθλίβει
του θανάτου η γιορτή!
Κι ούτε που 'πιανε μολύβι,
κι ούτε που άγγιζε χαρτί.

Τι να έγραφε,και τι να
στιχουργούσε ο καψερός,
όταν "βρόνταγε" η Αρζεντίνα
πλάι του μεγαλειωδώς,

αψεγάδιαστα στακάτο,
κι άφταστα μελωδικό,
της ζωής και του θανάτου
τον αιθέριο γλυκασμό;

Ποίηση θα πει -σκεφτόταν- :
γίνομαι αθάνατος
σαν τη μάνα-Πίνδο,όταν
μ' έχει ζώσει ο θάνατος.

Κι όπως μάντευαν το πάθος
σύγκορμα που τον δονεί,
τα τριώροφα στο βάθος,
παρακάτω απ' την αυλή,

τους εράιζαν' τα τσιμέντα,
τους ετρίζανε οι αρμοί,
τους εγιόμιζε από μέντα,
του βουνού,η κυρτή σκεπή,

κι αναλήπτονταν ταχέως
στις ουράνιες ατραπούς,
όπου ίπτατο ακμαίος
ο ποιητικός του νους,

σάμπως να 'θελαν' κι εκείνα
σάμπως να 'θελαν' κι αυτά,
μπαίνοντας σε μιά του ρίμα,
να γενούνε αθάνατα!
ά.

Ο άγιος,μικρός τελάλης !

  

...Στα Τζουμέρκα,μακριά απ' τον αχό της πόλης...Εκεί που καταργούνται τα σύνορα μεταξύ Φύσης κι Ανθρώπου...Μπαίνει στο σπίτι αίφνης ενα χοροπηδηχτό ζουλαπάκι...."Σπάνε" τσιμέντα, πέτρες, σκεπές και τζάμια....Ο άγιος μικρός τελάλης σε καλεί στο ασχόλαστο πανηγύρι της Φύσης...Στο θάμα της αληθινής ζωής ...
...Μπήκε στο σπίτι ο πράσινος
καινούργιος φιλαράκος,
όμορφος χοροπηδηχτός
χαρά κι αλκή γιομάτος,

ξεδίπλωσε την Τέχνη του
και τα μαστορικά του,
τα σκέρτσα, τα τσαλίμια του
και τα χορευτικά του:

τέσσερα πόδια στυλωτά
και δύο στον αέρα
να χαιρετάν' τα σύμπαντα
και τη δροσάτη εσπέρα!

Tον κοίταγα με κοίταγε,
του γέλαγα μου εγέλα,
"-Ντύσου το φως, ψιθύρισε,
πέταξε, αλάφρωσε, έλα,

ξέχνα τι σού 'παν στο σχολειό,
μ' αθώου φτερα εγεννήθης,
βρες τα ξανά! Φενάκη είναι
του κόσμου η βαρύτης!"

Κι έσκυψα κι ηύρα τα φτερά
και του αθώου τη μοίρα ,
και την αγνότη μου έντυσα
βασιλική πορφύρα,

και φτερακίσαμε ψηλά
δυο ίσκιοι μόνοι αθώοι
δυο στεναγμοπλαντάγματα
στης Πλάσης τ' αχολόι ,

και μάρτυράς μου ο Κόζιακας
με τ' άγια του ζουλάπια,
ψηλά στης καπετάνισσας
της Όστριας την ντάπια

μας ηύρε η νύχτα στα βουνά
-μες στων αγίων τ' άγια-
σπαρμένη χίλια θάματα
γιομάτη μύρια μάγια.
ά. -Χουλιαράδες- λεύτερη Πίνδος

Ο Στάθης απ' το Κιάτο

Στην κιβωτό των υψηλών 

λεπτών συναισθημάτων, 

ταξίδευε μελαγχολών

ο Στάθης απ' το Κιάτο.

 

Μα ήταν σφόδρα ασταθής

κι ας τον βαφτίσαν' Στάθη,

ήταν στο πιώμα επιρρεπής

και στης σαρκός τα πάθη!

 

Κι όπως,σπανίως δούλευε,

δυο-τρεις φορές το μήνα,

για να 'χει τα απαραίτητα,

τον λέγανε "κηφήνα"....

 

Μια μέρα ήπιε εκατό

τσίπουρα,και κατόπιν

 για την πουτανα κίνησε

της συνοικίας,την Πόπη.

 

Μα είχε αδύναμη καρδια,

κι εκεί στο ..μέσα-έξω,

"-Χάνομαι,Πόπη, ψέλλισε, 

πεθαίνω,δεν θ' αντέξω !" 

 

Κι έτσι πιωμένος κι ευτυχής 

ένα πικρό Σαββάτο, 

ξεψύχησε ο ασταθής

ο Στάθης απ' το Κιάτο:

 

 

ξεβράκωτος στο βρώμικο 

της Πόπης το μπορδέλο, 

μα ανίκητος στης "τρέλας" του 

τ' απόρθητο καστέλλο !

 ........................................

Την άλλη μέρα,στο στερνό

το κατευόδιο,φίλοι

και συγγενείς δεν πήγανε,

μονάχα δύο σκύλοι

 

αδέσποτοι,στον τάφο του,  

η γης πριν τον σκεπάσει,

με λύσσα ερωτοτρόπησαν,

κι ήταν σαν κεροστάσι 

 

στη μνήμη του απόκληρου

του Στάθη του κηφήνα,

ο άγριος πόθος των σκυλιών

πλάι στ' ανοιχτό το μνήμα!

23 Θεριστη του 2024

Ο Γλάρος

 

 

...Στη φωτογραφία,το πλοίο "Γλάρος" στο λιμάνι της Λευκάδας...

Ο ΓΛΑΡΟΣ

Σφυρά η μπουρού ! Εφάνηκε στ' άδειο λιμάνι ο "Γλάρος" !

Ιδέστε μπόι,παράστημα ! Ιδέστε αντρειά κι ορμή :

λεβέντης σαραντάπηχος ομοιάζει,και κουρσάρος!

Του αργοχαϊδεύει η Όστρια,τ' ατσάλινο κορμί, 

τον κανακευει τρυφερά,σαν μάνα το παιδί της

-πάλεψε με τα κύματα,κουράστηκε πολύ-

και μ' όλη την υπομονή και μ' όλη τη στοργή της,

σκύβει,του λέει σαν μάντισσα,ψιθυριστά στ' αυτί : 

"-Εκεί που τώρα στέκεσαι,"Γλάρε",σαν γίνεις μνήμη

και σκουριασμένα σίδερα στον σκοτεινό βυθό,

θα 'ρχονται πλούσιοι γιάπηδες και Φραγκολεβαντίνοι

μ' αστραφτερές θαλαμηγούς και κότερα σωρό! 

Και τότε,ω! τότε,μόνο αυτά τα τρία παιδιά τα νέα

που γελαστά κι ανέμελα στο πλάι σου περπατούν

τόσο φτωχά και λεύτερα,τόσο λαμπρά κι ωραία,

θα 'χουν,ψηλά απ' τους ουρανούς,για εσένανε να ειπούν 

πως μιαν ημέρα π' άστραφτε ο ηλιάτορας σαν φάρος

απάνω απ' τ' Ακαρνανικά τ' αντικρινά βουνά,

όμοια κουρσάρος στ' άδειανό λιμάνι εμπήκε ο "Γλάρος",

κι ο αιώνας κοντοστάθηκε ,του 'πε ένα "-Γεια χαρά!" 

κι εδάκρυσε για την παλιά,ποιητική Λευκάδα

που για καμπόσο, απ' τον παρά -ωιμέ- θα λωβιαστεί,

ώσπου σε μιαν του Πνεύματος άξαφνη σοροκάδα

θ' αντρειέψει πάλι και ξανά λαμπρή θ' αναστηθεί !

................................................................................

Άμποτες, "Γλάρε", να φανείς και πάλι στο λιμάνι ,

στεντόρεια και δοξαστική η πρίμα σου μπουρού

να ηχήσει,στις κουκέτες σου να μπούμε μάνι-μάνι ,

ταξιδευτές εκείνου του παλιού κι ωραίου καιρού !! 

Άμποτες, "Γλάρε",άμποτες

νά 'ρτει εκεινη η ώρα,

αγνοί κι ωραίοι σαν κάποτες,

και παραπάνω τώρα,

να ξαναγίνουμε Ποιητές

-φύτρες Σικελιανικές-

στου ήλιου,ορθοί,την πρώρα !

Άμποτες,"Γλάρε", άμποτες....

άγγελος παπαγεωργίου - λεύτερη Πίνδος  

ΥΓ Ωραία εικόνα - ωραίες ψυχωμένες εποχές - ωραίοι άνθρωποι : τα 3 παιδιά στέκονται αντίκρυ στο φακό,στητά κι ολόισια σαν κάστρα,με φόντο το κάστρο στο βάθος πίσω τους....Τότε που οι ανθρωποι έβλεπαν τον κόσμο ολόγυρα,ολοζώντανο κι όπως στ' αλήθεια είναι,κι όχι ψεύτικο και συμπιεσμένο μες στις οθόνες (κινητά,σμάρτφονς κ.λ) σαν ψάρι ψόφιο μες στο σαρδελοκούτι....

Το νησάκι του Άγγελου Σκελιανού

 

Στη φωτογραφία,το νησάκι του σπουδαιου Άγγελου Σικελιανού,μια μικρότατη λωρίδα στεριάς,ένα -κι ούτε- στρέμμα, 2-3 χιλιόμετρα πριν το πορθμείο Λευκάδας,δεξιά όπως πάμε για τη Λευκάδα,που μάλιστα προσεγγίζεται πανεύκολα απ' την παραλία που  εκτείνεται ανατολικά και πίσω απ' το κάστρο της Αγίας Μαύρας που υψωνεται στο πορθμείο. 

Σημειωτέον,κάθε χρόνο,την πρώτη Κυριακή μετά τις 10 του Μάη ,που σημαίνει στις 12 Μάη Κυριακή του Θωμά  για φέτος,το νησάκι είναι επισκέψιμο,αφού γιορτάζει (τελείται λειτουργία από ιερείς και πάντα με παρουσία πιστων) το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που ειναι χτισμένο πάνω στο νησάκι,βόρεια και πίσω απ' το σπίτι που ειχε χτισει εκει ο Σικελιανός για να παραθερίζει τα καλοκαίρια. 

Στη φωτογραφία λοιπόν,το νησάκι του Σικελιανού,ένα -κι ούτε- στρέμμα, γης,πριν την τελευταία καθίζηση, προτού δηλαδη αρχίσει να βυθίζεται στη θάλασσα..Εκεί ο Σικελιανός,ζώντας τα καλοκαίρια με τη γυναικα του την Εύα, την όμορφη "ζόρκα" (=γυμνή,στα Λευκαδίτικα,κατά το Ηπειρώτικο "ζάρκος"=γυμνός -ζόρκα την αποκαλούσαν οι Λευκαδίτες,διότι ντυνόταν με μιαν αλαφριά χλαμύδα που από μέσα φαινόταν όπως έλεγαν το κορμί της,κι όχι με πολλά και βαριά ρούχα που φορούσα οι Λευκαδίτισσες της εποχής),κοινώνησε βαθιά τη Λευκαδίτικη φύση,κι έτσι εκεί στην ουσία γεννήθηκαν τα ποιητικά αριστουργήματα μιας ολάκερης ζωής".Το νησάκι,μετά από μια τελευταία καθίζηση,"ακρωτηριάστηκε",σε μια προσπάθεια αυτοχειριασμού του -θαρρείς- ,ώστε να πάψει να ..ζει σ'  έναν κόσμο σαν το σημερινό,όπου η Αρμονία,το Φως, η Ποίηση και το Σικελιανικό Όραμα έχουν πλέον εξοστρακιστεί διά παντός...Υπό μία έννοια,το νησάκι του Σικελιανού που αργοβυθιζεται-αργοχάνεται,θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τα όμορφα παλιά Γάννενα του Πνεύματος και της Αρμονίας,τα Γιάννενα του Γιοσέφ Ελιγιά,του Δημήτρη Χατζή,του Νίκου Χουλιαρά,που κι αυτά χάθηκαν οριστικά,για να δώσουν τη θέση τους,στα σημερινά Γιάννενα που,είναι αυτά που είναι,και δεν θα 'θελα περαιτέρω να τα χαρακτηρίσω... 

...Πώς στέκει ο γκρίζος δέλφινας

στη μέση του πελάγου  

ήσυχος κι ολομόναχος 

στο κύμα το γλαυκό,  

 

και χαίρεται  του ηλιάτορα 

τα ολόχρυσα πλουμίδια  

απάνωθε και γύρωθε 

την Πλάση να μεθούν,

έτσι  γλυκά στην Όστρια 

στέκει αποξεχασμένο 

το μια σταλιά ξερόνησο 

του Σικελιανού!  

 

Εκεί ο αλαφροϊσκιωτος  

με στίχους του,εμεθούσε

το Ιόνιο,το Ρωμαίικο, 

και τους εφτά ουρανούς! 

 

Τώρα  στο Ιόνιο  αναβροχιά,

και στο Ρωμαίικο στέγνα, 

και στους εφτά τους ουρανούς 

άσωστη σκοτεινιά. 

 

Κι αυτό το θαλασσόβρεχτο 

 το ένα -κι ούτε- στρέμμα

με στέμμα τ' αφροκύματα

και την παλιά εκκλησιά, 

 

μέτρο το μέτρο χάνεται, 

πόντο τον πόντο σβηέται, 

μες στου πελάου την τρυφερή 

βουλιάζει,αγκαλιά : 

 

τόσο το Φως που εστέρεψε, 

τόσο που πια εχάθη 

το Πνεύμα το υπερκόσμιο 

του Σικελιανού, 

 

τι θέλει αυτό πάνω απ' τη γης,

τι  θέλει πλιο να υπάρχει ; 

Κάλλιο κάτω απ' τη θάλασσα 

στον ήσυχο βυθό, 

 

εκεί που καταφύγιο 

βρίσκουν πια τα Μεγάλα 

τ' Αληθινά  τ' Αρμονικά 

τ' Άξια και τα Υψηλά,  

 

 σε μια ανθηρή κι ανέσπερη  

 ωραία Ατλαντίδα,

που θά 'ρτει κάποτε ο καιρός 

ξανά ν' αναδυθεί! 

ά.-λεύτερη Πίνδος-20 Απρίλη του 2024

 

Κατέβαινε ο Απρίλης -ή ο Έλβις;- τη Δωδώνης !

 

 

..Κατεβαίναμε πριν λίγο,με τ' αμάξι,την ολάνθιστη Δωδώνης.  

Στο ράδιο,ο μαγικός Έλβις με το υπέροχο "Surrender" του :   https://www.youtube.com/watch?v=O3Bj9fQkvGo (πάτα το link,ν' ακούς τον Έλβις,όσο διαβάζεις)

Στό δρόμο,ο Απρίλης,κατέβαινε με βήμα γοργό σαν σε παρέλαση .  

Ή μήπως ήταν ο Έλβις που κατέβαινε? 

Έτσι κι αλλιώς,η Μουσική είναι θεότητα,με τους επί Γης  Αγίους της (Μότσαρτ,Μπετόβεν,Τσαϊκόφσκι,Μίκη  κ.λ),αλλά μ'  υπέρτατο Άγιο,τον Έλβις που καθώς μιλάει την πιο γνωστή στον κόσμο Γλώσσα,έχει τους πιο πολλούς "πιστούς" στον πλανήτη !

Κι όχι μόνο αυτό! 

Ο Έλβις,είναι ο πιο "ευκίνητος" Άγιος : δε χρειάζεται να κουβαλάει βαριά πιάνα,παρά μονάχα με την κιθαρούλα του,μπορεί 

να σου παρουσιαστεί,παντού,απρόσμενα και στο πιτς φυτίλι,και να στήσει μπροστά σου ένα ακριβό θαύμα,μ' ένα και μόνο τραγούδι  του!  

Surrender !!!!!!!!!!!!

..Κατέβαινε ο Απρίλης -ή o Έλβις;- τη Δωδώνης, 

στ' απόσκια της Γιαννιώτικης μεσημβρινής ραστώνης, 

ανέμελος σαν  άγουρο δεκάχρονο χαμίνι. 

Κι η μόνη του υποχρέωση,κι η μόνη του ευθύνη 

 

ήταν να πέμπει ολόγυρα ερωτικά φορτία, 

σε κάθε δρόμο,κάθε οδό,και κάθε κατοικία,

 ώστε να γίνεται ο καθείς ανύποπτος Γιαννιώτης

άγγελος έκπτωτος που το φιλί,τού 'ναι προτεραιότης 

 

πρώτη κι απ' όλες πιο ψηλά,πρώτη κι απ' όλες πάνω, 

τόσο ισχυρή που, η ζωή,κάστρο ψηλά στην άμμο

 να μοιάζει δίχως το φιλί ! Πλήρης δόξας και ρώμης 

κατέβαινε ο Απρίλης -ή ο Έλβις;- τη Δωδώνης !  

  

Κι ετρίζανε στο διάβα του,οι πολυκατοικίες, 

κι άνθιζαν με ταχύτητα φωτός οι ακακίες 

απ' τα παλιά τα Καλαμά-κια ως το παλιό Ξενία, 

σε μια υπερκόσμια ερωτική σεπτή ανθοφορία !

Μια Λευκαδίτισσα κυρά

 

....Μια κυρά-Εγκλουβισάνα,απόξω απ' την εκκλησιά της Εγκλουβής στη Λευκάδα, θειά και θεά μαζί,πάναγνη γήινη Παναγιά,πάνω από θρησκείες, Θεούς,Αγίους κι εικονίσματα, ένα με τα βουνά πίσω της και τη φύση την αιώνια μάνα του ανθρώπου...

..Μια Λευκαδίτισσα κυρά,

μια θειά Εγκλουβισάνα,

έκατσε πλάι στην εκκλησιά

για προσευχή και τάμα

στη μαυρομάτα Παναγιά

και στο θεό τον Πάνα : 

-Εσύ γλυκιά μου Παναγιά,

φύλαγε τους ανθρώπους,

όπου γυρνούν κι όπου πατούν

σ' όλης της Γης τους τόπους!

Προστάτεψε τη ζήση τους

τους κόπους και το βιός τους! 

-Κι εσύ προστάτη των βοσκών

και των ψαράδων,Πάνα,

θεούλη τραγοπόδαρε,

ψάλλε γλυκόν παιάνα

στη φύση που 'ναι η άγια

τ' ανθρώπου η πρωτομάνα : 

καλός και άγιος ο Θεός

κι οι δώδεκα Αποστόλοι,

μα η φύση με τ' απέραντο

λαμπρό της ανθοστόλι

είναι του κόσμου τ' άχραντο

το μέγα αραξοβόλι !

...................................

Αυτά είπε η Λευκαδίτισσα

κυρά,κι απάνωθέ της

χαμήλωσε ο ηλιάτορας

ο μέγας ευεργέτης, 

κι εχρύσωσε την Εγκλουβή,

με τα μαλάματά του,

με τα χρυσά λαμπιόνια του

και με την αστραψιά του! 

Κι εκεί στ' απομεσήμερο,

ήλιος,βουνά και Πάνας,

την προσευχούλα τη σεπτή

της θειάς Εγκλουβισάνας, 

τη βάλαν',βάτο άκαυτη

κι αράγιστο καντήλι

να καίει στο Λευκαδίτικο

το μαύρο της μαντήλι...

Άγγελος Παπαγεωργίου Άγγελος Παπαγεωργίου - λεύτερη Πίνδος-25 Απρίλη του 2024

Το νησάκι του Σικελιανού

 

Το νησάκι του Σικελιανού,ένα -κι ούτε- στρέμμα γης,πριν αρχίσει να βυθίζεται στη θάλασσα...Εκεί ο Σικελιανός,ζώντας τα καλοκαίρια με την όμορφη "ζόρκα" του,την Εύα δηλαδη,κοινώνησε βαθιά τη Λευκαδίτικη φύση,κι έτσι εκεί στην ουσία γεννήθηκαν τα ποιητικά αριστουργήματα μιας ολάκερης ζωής.Το νησάκι,μετά από μια τελευταία καθίζηση,"ακρωτηριάστηκε",σε μια προσπάθεια αυτοχειριασμού του -θαρρείς- ,ώστε να πάψει να ..ζει σ' έναν κόσμο σαν το σημερινό,όπου η Αρμονία,το Φως, η Ποίηση και το Σικελιανικό Όραμα έχουν πλέον εξοστρακιστεί

...Πώς στέκει ο γκρίζος δέλφινας

στη μέση του πελάγου

ήσυχος κι ολομόναχος

στο κύμα το γλαυκό, 

και χαίρεται του ηλιάτορα

τα ολόχρυσα πλουμίδια

απάνωθε και γύρωθε

την Πλάση να μεθούν, 

έτσι γλυκά στην Όστρια

στέκει αποξεχασμένο

το μια σταλιά ξερόνησο

του Σικελιανού! 

Εκεί ο αλαφροϊσκιωτος

με στίχους του,εμεθούσε

το Ιόνιο,το Ρωμαίικο,

και τους εφτά ουρανούς! 

Τώρα στο Ιόνιο αναβροχιά,

και στο Ρωμαίικο στέγνα,

και στους εφτά τους ουρανούς

άσωστη σκοτεινιά. 

Κι αυτό το θαλασσόβρεχτο

το ένα -κι ούτε- στρέμμα

με στέμμα τ' αφροκύματα

και τη μικρή εκκλησιά, 

μέτρο το μέτρο χάνεται,

πόντο τον πόντο σβηέται,

μες στου πελάου την τρυφερή

βουλιάζει,αγκαλιά : 

τόσο το Φως που εστέρεψε,

τόσο που πια εχάθη

το Πνεύμα το υπερκόσμιο

του Σικελιανού, 

τι θέλει αυτό πάνω απ' τη γης,

τι θέλει πλιο να υπάρχει ;

Κάλλιο κάτω απ' τη θάλασσα

στον ήσυχο βυθό, 

εκεί που καταφύγιο

βρίσκουν πια τα Μεγάλα

τ' Αληθινά τ' Αρμονικά

τ' Άξια και τα Υψηλά, 

σε μια ανθηρή κι ανέσπερη

ωραία Ατλαντίδα,

που θά 'ρτει κάποτε ο καιρός

ξανά ν' αναδυθεί!

άγγελος - λεύτερη Πϊνδος - 20 Απρίλη του 2024

Ζάρκος

 

 

..Ζάρκος,στα Ηπειρώτικα,είναι ο ελαφριά ντυμένος,ο σχεδόν γυμνός.

Ζόρκα -η ζόρκα,θηλυκό- στα Λευκαδίτικα,είναι η ελαφριά ντυμένη,η σχεδόν γυμνή.

Πρόκειται προφανεστατα για την ίδια ακριβώς λέξη,άλλωστε Λευκαδίτες κι Ηπειρώτες,έχουμε πολλές κοινές ιδιωματικές λέξεις .

Ως γνωστόν,"ζόρκα" έλεγαν οι παλιοί Λευκαδίτες,την Εύα,τη γυναίκα του Σικελιανού,τότε που καβάλα στ' άλογό της,σαν αμαζόνα,όργωνε τον τόπο,απ' το νησί του Σικελιανού ως τις απέναντι Ακαρνανικες ακτές,φορώντας μονάχα έναν διάφανο χιτώνα και τα σαντάλια της!!!!.

Προχτές λοιπόν την Κυριακή,περαστικός για μισή μέρα απ' τη λατρεμένη μου Λευκάδα, είπα να κάνω την "τρέλα", να πάω τρέχοντας ζάρκος (με το σορτσάκι μου μονάχα,όπως τρεχω πάντα),απ' το νησάκι του Σικελιανού ως το μουσείο-σπίτι του (photo), λίγα χιλιόμετρα δρόμος, για να του πάω της νιότης του τα ερωτικά σπαράγματα/κατορθωματα ,τις ανάσες τις καυτές και τα πλανταγματα του κορμιού,αυτά που όλα πλανιούνται ως τώρα ακόμα εκεί στο νησάκι του,μετά από έναν αιώνα,τότε που κυλιόταν με τη ζόρκα του,στον μια σταλιά γιαλό του νησιού του,για να φτάσει στην ερωτική κορύφωση,και μετά στην κορύφωση την πνευματική: να γεννοβολήσει δηλαδή ποιήματα....Ο Σικελιανός ήταν συν τοις άλλοις, ΚΑΙ σωματικός ποιητής : η δόξα της πέννας του,πέρναγε μέσ' απ' τη δόξα του θάλλοντος κορμιού του,όταν νέο και σφριγηλό ακόμα,έσμιγε με γυναίκεια όμορφα σώματα....

Στ' αποκάτω στιχάκια μου, θελω να πω πόσο μας λείπει σήμερα η Σικελιανική Ποίηση,η ποίηση η στιβαρή,η γιομάτη Ελλάδα και Ρυθμό,που μπορεί να δώσει Ρυθμό στην ξεκούρδιστη σήμερα ράτσα μας,την κυριολεκτικά ξεχαρβαλωμένη ηθικά και πολιτιστικά, αν διδαχτεί στα σχολειά της πρωτοβαθμιας εκπαίδευσης,(αυτη η Ποίηση) από Δασκάλους-ποιητές.Κι όταν λέω από Δασκαλους-ποιητές,δεν εννοώ από δασκαλους που να γραφουν Ποίηση,που σήμερα δυστυχώς κατάντησε Παρα-ποίηση,δήθεν Ποίηση δηλαδή,κανονική ψευτοποίηση.Εννοώ από Δασκάλους που ζουν σαν αληθινοί Ποιητές,ζουν δηλαδή φωτεινά,αληθινά,ηθικά,"άμοιαστα" που σημαίνει δεν μοιάζουν μ' άλλους ..πεντακόσιους χιλιαδες ,δεν είναι κόπιες,παρά μόνο ζουν όπως επιτάσσει η ηθική κι η ελευθερία του καθ-ενός που σκέφτεται και λειτουργεί σαν ένας/μονάχος/ανεξάρτητος/ανίσχυρος και δίχως την αίσθηση της εξουσίας, αφού πορεύεται ως ένας κι όχι ως μέλος αγέλης "προβάτων".Από Δασκαλους εντελει που, έχουν όραμα για το πώς θ' αναστήσουμε το Ρωμέικο,και κυρίως αντιτάσσονται σφοδρα κι ως το τέλος και με κάθε τίμημα,στο κυρίαρχο σάπιο κομματι της κΕνωνίας μας.Τέτοιους Δασκάλους θέλουμε σήμερα: ακέραιους κι αμόλυντους απλούς ανθρωπους,κι όχι συμβιβασμένους κι εναρμονισμένους με την περιρέουσα σαπίλα ,νάρκισσους ψευτοεπιστήμονες φορτωμένους μ' ένα κάρο άχρηστες γνωσεις κι άσχετα πτυχία.Στις μελλοντικές κοινωνίες,Δασκαλοι θα 'ναι οι πλέον ηθικοί κι ανυπόκριτοι άνθρωποι:ακέραιοι πολίτες,αδιάφορο εντελώς αν θα 'ναι τέρατα μόρφωσης ή χειρώνακτες εργάτες σχεδόν αγράμματοι,που όμως η παρουσία τους και το συνολικό ύφος τους,θα 'ναι σαν χίλιοι τόμοι Φιλοσοφίας,Δικαίου κι Αισθητικής,που θα διδάσκονται με τη μία όπως λέμε,και χωρίς ιδιαίτερο κόπο στους μαθητές που θα κάθονται απέναντί τους.

Ζάρκος,αλαφροϊσκιωτε,ήρθα να σ' ανταμώσω,

απ' το νησί σου τρέχοντας !Για ιδές με τον τρελό :

μπήκα ως τ' αστήθι στο νερό,κολύμπησα καμπόσο,

ως του νησιού σου τον ξανθό τον μια σταλιά γιαλό, 

στάθηκα εκεί που ξάπλωνες τη ζόρκα πλάι στο κύμα,

και τ' ανοιχτά λαγόνια της σπαρτάραγαν ζεστά!

Ένας αιώνας πέρασε,μα μάρτυρές μου εκείνα,

τα ίδια απ' τα τότες βότσαλα,τ' άσπρα,τ' αλαφριά: 

μάρτυρες τα 'χω , οι ερωτικές καυτές σας οι ανάσες,

της σάρκας σας ο τρίσβαθος στεντόρειος πλανταγμός,

σαν δέλφινες στριφογυρνούν στη ράχη της θαλάσσης

ακόμα,κι ωσάν ψίθυρος ηχούν πελαγινός! 

Kι όλα,εδωνά,τα σύναξα και στα 'φερα στις χούφτες:

καυτές ανάσες,βογκητά,πλαντάγματα βουερά,

θαρρώντας πως θα ξαναβρείς το μέγα σθένος που 'χες,

μπροστά σου τώρα σαν θα ιδείς τα ολόλαμπρα,ξανά, 

της νιότης σου τα θάματα,τα κλέη του κορμιού σου,

σαν "όργωνες" ακούραστος γυναίκεια σώματα ,

φαλλός και νους,σαρξ και ψυχή,με Απολλώνιούς σου

στίχους, της Ποίησης να κοσμούν τα αετώματα! 

Κι έτσι ,σαν τότε να υψωθείς,να ερωτοτροπήσεις

με τη γαλάζια Όστρια τη Λευκαδίτικη,

και στίχους υπερκόσμιους λαμπρούς να "εκσπερματίσεις":

Ποίηση που λείπει,Ελληνική,να λάμψει,στιβαρή, 

μέσα από χέρι ζωντανού,μέσα από πνεύμα ζώντος,

-μα όντας Εσύ η ψυχή κι ο νους κι η πέννα η θεϊκή-

κι ο Λόγος σου,Ολύμπιος να ηχήσει ως τότε βρόντος,

να βρει Ρυθμό η ράτσα μας,η Ποίηση ,κι η ζωή.