Τρελά και μόνα, ωραία παιδιά που 'χε ιστορήσει (μνήμη Κώστα Καρυωτάκη)

 (Σαν σήμερα, στις 30 Οχτώβρη του 1896, γεννήθηκε ο  Κώστας Καρυωτάκης .)


"-Σβήσου!" τον πρόσταξε η Στιγμή! Και πυροβόλησε
και στης αβύσσου , ωχρός, ερίχτηκε τ' αχείλι.
Κι ω! 'σείς, τρελά και μόνα,ωραία παιδιά που ιστόρησε
μακριά απ' της δόξας το μαρμάρινο αντιστύλι,

μονάχα εσείς δακρύων μαντήλια επικροσείσατε
καθώς στη ρίζα η σφαίρα εχώθη του κροτάφου
κι εσείς κρινάκια λυπημένα που εσιγήσατε
πριχού στην κρύα την αγκαλιά χαθεί του τάφου.
...............................................................................
Πάνωθε ο αιθέρας, με τις κάργιες που επετούσανε,
πικρά εριμάριζε, βαρύς και γκρίζος όντας .
Κάτωθε οι σκώληκες τα δόντια τους τροχούσανε
ίσια θωρώντας τον στη σάρκα, αδημονώντας.

Κι έψηνε ο ήλιος τα στενά τα Πρεβεζιάνικα
μήνα Αλωνάρη, και τα δάκρυά σας, βρύση,
τα πένθιμά σας μαύρα εβρέξαν' κοντομάνικα,
τρελά και μόνα ωραία παιδιά που 'χε ιστορήσει ...

Άγγελος 
λεύτερη Πϊνδος

Έλα, μανούλα νύχτα! (Ικεσία του Γεώργιου Βιζυηνού προς τη νύχτα, λίγο πριν αποθάνει...)

(...σ' ένα απαξιωμένο -σήμερα- δημόσιο σχολειό που όσο πάει και πολεμιέται περισσότερο, από θεούς και δαίμονες, η επαφή των μαθητών με τους ποιητές, είναι μπάλσαμο, παρηγόρια και βοήθεια μεγάλη... ,αποκάτω,ένα τραγούδι μου που τραγούδησαν οι μαθητές της ΣΤ' τάξης, στο τέλος μιας βδομάδας αφιερωμένης στο μεγάλο λογοτέχνη Γεώργιο Βιζυηνό...) 

Τη νύχτα να την αγαπάς,
ποτέ σου μην την τρέμεις!
Το 'πε παλιά ο Παλαμάς,
το 'γραψε κι ο Πολέμης:

"To φεγγαράκι τ' ουρανού
με της αυγούλας τ' άστρα
είναι πετρούλες του Θεού
για της ψυχής τα κάστρα!"
.................. 
Έλα, μανούλα-νύχτα,
του κόσμου κόψ' τα δίχτυα
και πάρε με απ' εδώ
σαν άστρο μοναχό
το γιο σου τον τρελό.
................ 
Η νύχτα είναι πέλαγο,
καράβι το σκοτάδι,
να συνηθίζεις τον καιρό
στις θάλασσες του Άδη.

"To φεγγαράκι τ' ουρανού
με της αυγούλας τ' άστρα
είναι πετρούλες του Θεού
για της ψυχής τα κάστρα!"
....................
Έλα, μανούλα-νύχτα,
του κόσμου κόψ' τα δίχτυα
και πάρε με απ' εδώ
σαν άστρο μοναχό
το γιο σου τον τρελό. 

Άγγελος 
2011

Το ΟΧΙ θέλει λεβεντιά και μπούτζον μιαν οργιά....

 (...δοξολογία για το ΟΧΙ...πηγμένη η εκκλησιά από κόρακες ..ειδέστε...κόρακας επί θώκου....κόρακας με ράσο και ποιμαντορική ράβδο..κόρακες με παράσημα...κόρακες με σειρήτια...κόρακες με γαλόνια ...κόρακες με γραβάτες...μαυρίλα παντού...) 

Σαράντα πέντε κόρακες  
ώι μάνα μ', κρα και κρα, 
πάτησαν μπήκαν σ' εκκλησιά 
ώι μάνα μ', κρα και κρα,  

χρυσά γαλόνια και σταυροί 
 ώι μάνα μ', κρα και κρα, 
κι αυτοκρατορικά χαλιά 
ώι μάνα μ', κρα και κρα,

τους έκραζε ο Αρχάγγελος 
ώι μάνα μ', κρα και κρα,  
ο Άγιος τους σιχτίριζε 
ώι μάνα μ', κρα και κρα, 

στο τέμπλο, ορθός τούς μοίραζε, 
 ώι μάνα μ', κρα και κρα, 
ο Κατσιμήτρος φάσκελα, 
 ώι μάνα μ', κρα και κρα, 

 πηχτά ο Δαβάκης ρόχαλα, 
ώι μάνα μ', κρα και κρα, 
κι ο Ναζωραίος κι ο Πρόδρομος, 
ώι μάνα μ', κρα και κρα,

μα τ' άλλα απόξω τα πουλιά
ώι μάνα μ', κρα και κρα, 
κοιμούνταν κι ουδέ σπάραζαν,
ώι μάνα μ', κρα και κρα, 

βλέπαν' στο MEGA, Τούρκικα,
ώι μάνα μ', κρα και κρα, 
χωρίς βρακί στον κόλο τους
ώι μάνα μ', κρα και κρα, 

χωρίς βουλή, χωρίς ψυχή, 
ώι μάνα μ', κρα και κρα,
μαύρη(ν) οχιά τούς έτρωγε, 
 ώι μάνα μ', κρα και κρα,  

το ΟΧΙ θέλει λεβεντιά 
και μπούτζον* μιαν οργιά 
κι όχι γραικύλους κόρακες 
ώι μάνα μ', κρα και κρα.   

 μπούτζος=ο πούτσ@@ος , έτσι όπως τον έλεγε ο Καραϊσκάκης

Άγγελος 
28 Οχτώβρη του 2013-λεύτερη ,βοώσα "-ΟΧΙ", Πίνδος

Του ρατσισμού το τέρας

....Την ακύρωση της συμμετοχής του σχολείου στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου ζήτησαν γονείς μαθητών του Λυκείου της Χερσονήσου, όταν έμαθαν ότι τη σημαία θα κρατήσει αριστούχος μαθήτρια της Γ΄Λυκείου, με καταγωγή από την Αλβανία. Οι αντιδράσεις μάλιστα ήταν τέτοιες και από συμμαθητές της κοπέλας, ώστε η ίδια, για να διευκολύνει τα πράγματα, ζήτησε, με τη σειρά της, να μην είναι εκείνη η σημαιοφόρος... Οι πρώτες αντιδράσεις προκλήθηκαν από μια ομάδα μαθητών, που "δεν ήθελαν με τίποτε να σηκώσει τη σημαία Αλβανίδα"...... 

Απέδω Γιάννενα, Αμφισσα, 

κι απέκει Τεπελένι. 

Φτωχούλα παίρνει τα βουνά

τα συνορα διαβαίνει

να βρει καλύτερη ζωή 

πατέρα πόχει εργάτη,

να μάθει για τον Όμηρο 

και το σοφό Σωκράτη, 

η φτώχεια φως και δάσκαλος

φκιάνει μυαλό που κόβει,

είναι σεμνή, μελετηρή, 

διαβάζει και προκόβει, 

την καμαρώνει η μάνα της 

τη χαίρεται ο πατέρας, 

βγάνει φωτιές τ' απέθαντο

του ρατσισμού το τέρας, 

χιμάνε στο παιδί  καμιά 

εκατοστή μαινάδες, 

κι ας γλυκοβύζαξαν παιδιά

κι ας είναι και "μανάδες",  

η μάνα χάνει το παιδί 

και το παιδί τη μάνα, 

πώς ξέπεσε τούτη η φυλή, 

για ποιον χτυπάει η καμπάνα, 

ποιες τάχατες είναι οι Ρωμιές 

και ποια 'ναι η Αλβανίδα, 

απ' τα βαθιά τα τάρταρα 

"-Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα..."

βογκάει ο φιλόσοφος 

με σιχασιά και κόπο 

και παίρνει τα μπαγκάζια του 

και φεύγει γι' άλλον τόπο.... 

Άγγελος 

27 Οχτώβρη-λεύτερη , που σμίγει τους λαούς των Βαλκανίων , Πίνδος

Του βοριά η άγρια βία

(...πανσέληνος έλαμψε ψες...τα βουνά λένε αλήθειες...και το φεγγάρι...η δε πανσέληνος, σπανιότερη κι ακριβοθώρητη καθώς είναι , λέει τις μεγαλύτερες αλήθειες..μαζεμένες, μια φορά το μήνα που σκάει μύτη...στη photo , κάποια πανσέληνος του Οχτώβρη, πάνω απ' τα χιονισμένα Τζουμέρκα .....) 


Βγήκε  κι έφεξεν ολούθε 
Σαββατιάτικα, του Οχτώβρη 
η πανσέληνος και μού  'πε: 
"-Από το λαό θα τό  'βρει 

όποιος άρχοντας παιδεύει 
το λαό τον πονεμένο 
το λαό που φως γυρεύει 
το λαό το σταυρωμένο. 

Από το λαό θα τό  'βρει, 
γράψε το, δεν είναι ψέμα! " 
Κι έσταξε το ξεροβόρι 
στον αιθέρα χολή κι αίμα, 

και στη σκοτεινιά τη μαύρη 
μες στα σπίτια κρύα που ήσαν, 
σπάθες όξω απ' το θηκάρι 
να τροχίζονται αρχινήσαν, 

και ντουφέκια και κουμπούρια 
χρόνια τώρα βουβαμένα 
στήθηκαν ν' ακούσουν "-Γιούργια!" 
όπως και το '21... 

"-Κοίταξε -μου  'πε - να ξέρεις 
-η πανσέληνος, στ' αγιάζι- 
το λαμόγιο ο ..Ντερμπεντέρης 
που τον κάνει ο κόσμος χάζι, 

τη στιγμή που μπαλαλάει 
για της βίας την καταδίκη, 
άσσο την πυγμή, κρατάει, 
του κεφάλαιου, στο μανίκι.

 Στα μεγάλα τα κανάλια, 
του λαού η λεγεώνα 
πρέπει κάμποσα κεφάλια 
να ξαπλώσει ευθύς στο χώμα, 

να ξεπαστρευτούν οι μπράβοι 
των αφεντικών ολούθε...!" 
Βγήκε κι έφεξε ψες βράδυ 
η πανσέληνος και μού  'πε.... 

...Και  πριν  φύγω πέρα μόνος
στη νυχτιάτικη ευωδία, 
καταδίκασα εντόνως 
του βοριά την άγρια βία 

 που τα σύννεφα  εφυσούσε
πάνω απ' τα βουνά με θέρμη 
 και να κρύψει προσπαθούσε
την πανσέληνο την έρμη... 

Άγγελος-19 Οχτώβρη του 2013 
λεύτερη , λουσμένη στο φως της πανσέληνος, Πίνδος

Στο φούρνο του Παππά, τα Γιαννιωτόπουλα

Στη φωτογραφία : Γιάννινα, 1972.Στο φούρνο του ..γλυκομάστορα Παππά απόξω...
Τα Γιαννιωτόπουλα, μαθητές, πριν ή μετά το σχολειό μάλλον, ξεγελούν την πείνα τους με μια μηλόπιτα.. Στα όρθια..Στο χέρι...   
Τιρελέν παντελόνια πολυκαιρισμένα, ζιβάγκο χωμένα μέσα απ' το παντελόν,σκαρπίνια παλιά...  
Όλα στα μέτρα της ..φτωχιάς πλην όμως δυνατής κι αληθινής εποχής του '70,  μέσα απ' την οποία ξεπήδησαν γεροί και φωτεινοί άνθρωποι που πρόκοψαν, γιατί ποτέ δεν αφήκαν να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που τους έδενε με τον τόπο τους, την πέτρινη πατρίδα...
Η φωτογραφία(Γιάννης Αυγέρης αριστερά, Σπύρος Μάργαρης δεξιά), απ' το blog του Γιάννη Αυγέρη  
http://javger.blogspot.gr/p/blog-page_22.html 

Στο φούρνο απόξω του Παππά,  
 -μάστορας δίχως ταίρι-
τρώνε τα Γιαννιωτόπουλα  
μηλόπιτα στο χέρι.   

Φτώχεια, τριμμένο τιρελέν, 
σακκάκι και ζιβάγκο.  
Σαν τα σπουργίτια κάθονται  
'μπρός στου Παππά τον μπάγκο,  

θα στυλωθούν, θα φύγουνε 
-ξεγέλασαν την πείνα-  
άλλος πανεπιστήμιο,  
άλλος για την Αθήνα,   

Σύνταγμα, Πλάκα θα γυρνούν  
τρανοί και προκομμένοι,  
θα βγαίνουν απ' τον ύπνο τους  
σπουργίτες πεινασμένοι  

στα Γιαννενάκια θα πετούν   
σα ζαγορίσιο αγέρι, 
να φάν' στο φούρνο του Παππά  
μηλόπιτα στο χέρι.... 

Και θα  'ναι  φτώχεια στα χωριά  
πείνα τρανή στον κάμπο, 
φτώχεια, τριμμένο τιρελέν, 
σακκάκι και ζιβάγκο,  

κι αυτοί στου εβδομήντα δυό  
τ' άσπρόμαυρο το κάδρο,  
σα  ρόδα θα μοσχοβολούν,  
σαν το βουνίσιο νάρδο  

που ξέρει από κακό καιρό  
κι από βαρύ αγιάζι  
κι όσο φυσάει, τόσο ανθεί  
πιότερο κι ευωδιάζει....  

Άγγελος

Στην Ανεξαρτησίας στα Γιάννενα, ο κωδωνοποιός

 Στην κλασσική  φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα : Γιάννινα, 1940.Οδός Ανεξαρτησίας.Κωδωνοποιός στο κωδωνοποιείο του...
Γεμάτη η βιτρίνα από εκατοντάδες κουδούνια, μικρά και μεγάλα,έτοιμα τα περισσότερα απ' αυτά,για τα τετράποδα της στάνης.
Πόσες κορφές, πόσα διάσελα και ραχούλες της Πίνδου θ' αντιλάλησαν απ' τον ήχο  τούτων των κουδουνιών που  σκάρωσε ο Γιαννιώτης κωδωνοποιός... 

 
Τόσα που σκάρωνε, σκυφτός  
στο κωδωνοποιείο,  
κουδούνια ο κωδωνοποιός,  
κάθε νυχτιά στις δύο 

θα γιόμιζε το μαγαζί  
βελάσματα  κι αφάνες 
κατσίκια και χλωρό κλαρί  
χιόνια, σκυλιά και  στάνες.  
...............................  
Όταν τον πήρε η μάνα-γη,  
 στην άκρη στο σταυρό του
σκύλοι εφτά ποιμενικοί  
 σκούζανε το χαμό του

κι ώσπου να λειώσει,κάθε αυγή 
πάνω απ' τη μαύρη πλάκα,  
κάποιος τού φόραε αναριχτή 
μια χιονισμένη κάπα...  

Άγγελος  
λεύτερη Πίνδος