Μια φωτογραφία που με συγκίνησε ιδιαίτερα,γιατί μου θυμίζει ό,τι ακριβώς βλέπω απ' το σπίτι μου, απέναντι απ' το Δρίσκο, και κοιτάζοντάς τη, σκέφτομαι τη ζωή μας που φεύγει, τις τσιμεντένιες φυλακές (διαμερίσματα πολυκατοικιών) μας όπου σαπίζουμε καρφωμένοι, περιμένοντας θαρρείς, τη ..νεκροφόρα,αντί να 'μαστε όσο πιότερο γίνεται, εκεί έξω στην ομορφιά της φύσης ,στο μεγαλείο των βουνών,στη μαγεία των χρωμάτων τ' ουρανού….Πόσα χαράματα , μού /μάς μένουν ακόμα να ειδούμε…;)
Απ' όσα -λίγα- μου εμείναν χαράματα
να τα χαρώ, να τα ειδώ, να τα ζήσω,
αχ ένα ακόμα μού εχάθης, Μαγίσιο
χάραμα, εχτές, στα στερνά τ' αστρανάμματα.
Ο δόλιος ήμουν σκυφτός σαν τον πόντικα
μέσα στην κάμαρη, αγνάντια απ' το Δρίσκο,
ώρα που η ντάλια ξυπνά, και το μίσχο
λυγάει στο ηλιόφως που αστράφτει, μαργιόλικα.
Κι απ' τη σκεπή πάνω, εμπαίναν' και βγαίνανε
αστράκια, ρόδα, μανόλιες και τρίλιες
και ψαλμουδιές του αγέρα απ' τις γρίλιες
που χασκογέλαγαν όπως με βλέπανε
χωμένο μες στο μπετό και στα σίδερα
να καρτερώ , θαρρείς, τη νεκροφόρα
-ζωή χαμένη-
ως την ύστατη ώρα
να χολοσκάω μη στο διάβα τ' αντίπερα
μ' εύρει ο βαρκάρης μ' ολίγη έστω άργητα,
αντί στης Πίνδου το πέτρινο αλώνι
νά 'ρθει να μ' εύρει, να μάθει τ' αηδόνι
του Διγενή τον καημό και τη μάνητα...
............................................................
Χάραμα, εχτές, στα στερνά τ' αστρανάμματα,
ακόμα ένα μού εχάθης Μαγίσιο.
Αχ να γυρνούσα τη ζήση μου οπίσω
και να 'ταν τώρα, αντί δείλι, χαράματα...!!
ά. - λεύτερη Πίνδος
