https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1015317568527971&set=a.139421992784204.26009.100001492111524&type=3&theater
...κι ωσάν έρμο, μαύρο αστάχυ
όμορφη κι ολομονάχη,
τη ζηλεύουνε από γύρω
οι χωρίς ψυχή και μύρο.
ά.
...ξέρω μια ωραία γυναικα, γυρω στα 40, στην πόλη μου, λεπτή, με τη "θλιμμένη" κατατομή που έχουν οι ευγενείς/ξεχωριστοί άνθρωποι...βαδίζει ατέλειωτα, πάντα μόνη....το περπάτημά της αβέβαιο, μετέωρο...κι αυτή,δυο φορές όμορφη μες στη μοναχικότητά της...βαδίζει σαν να μην εχει προορισμό, σαν να θέλει να λειώσει στο βήμα της τις ματαιώσεις μιας ζωής που περασαν από πάνω της...και κάποιον μεγάλο ανευόδωτο έρωτα....
ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΚΙ ΑΒΕΒΑΙΟ ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ
Για τις γυναίκες μια μπαλάντα λέω να γράψω
με το μετέωρο και τ' αβέβαιο το περπάτημα,
που ωσάν προορισμό κανένα να μην έχουν,
παίρνουν το δρόμο κάθε εσπέρα, οκνά και ράθυμα,
σαν τις βαρκούλες που άλλη είχαν χαράξει ρότα,
κι άλλα πια, αθέλητα ταξίδια τώρα κάνουνε,
με τα ιστία σε πλήρη άπνοια δικασμένα
και τα κουπιά νωθρά κι αδύναμα να λάμνουνε,
για τις γυναίκες που σαν στρίψουν στη γωνία,
θα τις σηκώσει ο αγέρας -λες- παιχνίδια χάρτινα,
γι' αυτές τις Άγιες μια μπαλάντα λέω να γράψω,
με το μετέωρο και τ' αβέβαιο το περπάτημα,
μα πρέπει να 'χει η μουσική ένα κάποιο βάρος,
κι όχι μια δήθεν λα μινόρε σοβαρότητα,
στο πέρασμά τους κάποια αξία να προσδώσω,
τόσο που εβίωσαν της ζωής τη ματαιότητα,
τόσο που ο έρωτάς τους έπεσε ο μεγάλος,
νεκρός, σ' αχρείαστο, στη μάχη, ανδραγάθημα.
Για τις γυναίκες μια μπαλάντα λέω να γράψω
με το μετέωρο και τ' αβέβαιο το περπάτημα.
ά. -1 Γενάρη του 2016 - λεύτερη Πίνδος
