Στην ιερή μονή Ρέθα,στο Βάλτο

 

 (Γραμμένο τούτο το ποίημά μου,με τον τρόπο του Άγγελου Σικελιανού,στο ποίημά του "Στ Ὅσιου Λουκᾶ τὸ Μοναστήρι":http://users.uoa.gr/.../st_osioy_loyka_to_monasthri.htm...  )

Στην ιερή μονή Ρέθα,απ' όσους

της Σταύρωσης τη μέρα εσυναχτήκαν',

να προσκυνήσουν το Χριστό,ποιος τάχα

να φανταζόταν πως στο πλάι τους είχαν 

έναν ολότελα άπιστο:εμένα

που απ' όλο τ' άγιο ορθόδοξο το δόγμα,

μονάχα το βυζαντινό το μέλος,

ψυχή και νου μού ημέρευε και σώμα, 

μονάχα αυτό,καμιάν δεν ενιωθα άλλη

ευλάβεια για Θεό,Χριστό κι Αγίους,

ή πίστη στις Γραφές και στα Ευαγγέλια

και στων σεβάσμιων προφητών τούς βίους... 

Ωστόσο, πριν το σούρουπο,την ώρα

που έβαφε μωβ τον ουρανό το γέρμα,

αυτοί,οι πιστοί,ψηλά στα σύγνεφα "είδαν"

του Ναζωραίου το μπλάβο άδικο αίμα, 

κι εγώ,ο άπιστος,είδα μονάχα

του αιθέρα τις αρμονικές δονήσεις

απ' τους Βυζαντινούς ψαλμούς του ψάλτη

και τις σεπτές μελωδικές δεήσεις. 

Μα όλοι μαζί,αυτοί κι εγώ αντάμα,

πιστοί κι άπιστος,νοματαίοι σαράντα,

σε λίγο,είδαμε ολομπροστά μας κάτι

που θα μας εσημάδευε για πάντα: 

ένα άσπρο ωσάν το χιόνι περιστέρι

χαμήλωσε απ' τα διάσελα του Βάλτου,

αργόσεισε πάνω απ' το μοναστήρι

τα κουρασμένα ορθάνοιχτα φτερά του 

κι εγλίστρησε απαλά, αποκαμωμένο,

στις γκρίζες του περίβολου τις πλάκες,

και -μάρτυράς μου ο απλός ετούτος στίχος-

πίσω απ' τις πουπουλένιες του τις πλάτες, 

μισήν οργιά μονάχα μακριά του,

μια ολόμαυρη όχεντρα σούρθηκε αγάλια,

κι ύστερα ωσάν την αστραπή ετυλίχθη

στ' ανήμπορου πουλιού τ' ολάσπρο αστήθι, 

μα -μάρτυράς μου ετούτος πάλι ο στίχος,

ο στίχος που 'ναι η ηχώ της μάνας-φύσης,

ο στίχος που ο καθείς μπορεί να γράψει,

κι εσύ,τη φύση πλέρια αν αγαπήσεις- 

αντίς η όχεντρα μ' έναν σπασμό της

να σφίξει το πουλί μέχρι θανάτου,

χύνοντας το πικρό της το φαρμάκι

άψυχο ώσπου να το σωριάσει κάτου, 

το βάσταξε απαλά για κάμποση ώρα,

όπως βαστάει η μάνα το παιδί της,

γιατί την ανημπόρια του είχε νιώσει,

και κάτω απ' το φολιδωτό πετσί της, 

είχε "ξυπνήσει" η μάνα!(Μην τα φίδια

μάνες δε γίνονται; Δεν έχουν μάνα;)

Τέλος,χωρίστηκαν,πουλί και φίδι.

Του δειλινού εσήμανε η καμπάνα. 

Ο Ναζωραίος απάνω στο Σταυρό του

στο μαύρο αποξεχάστηκε της δύσης.

Κι εμείς,άπιστος και πιστοί αντάμα,

μπροστά στο μεγαλείο της μάνας-φύσης 

και της ζωής,που είχε μόλις νικήσει

τις στρατιές του κραταιού θανάτου

εκεί μπροστά μας,στης μονής τις γκρίζες

τις πλάκες,στον μαβή ουρανό αποκάτου, 

ομόθρησκοι στο δόγμα της αγάπης

εγίναμε,και μιαν ιδέα αθανάτου

νιώσαμε εκεί στο πλάι του θεανθρώπου

που πια την τελευταία ανασαιμιά του

άφηνε ωσάν ευωδιαστή δροσούλα

στην ιερή μονή Ρέθα του Βάλτου.

ά. -λεύτερη Πίνδος-26 Απρίλη του 2022

 

 

 

 

 

 

 

" Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν "

 

 Στον Αη-Θανάση,στον Καρβασαρά, 

βρέθηκε ύστερα από τριάντα χρόνια,

στου Επιτάφιου την περιφορά!

Και τα ιερά τ' αηδόνια

 

της νιότης του, που εκείτονταν νεκρά

στ' Αμβρακικού τα γαλανά ακρογιάλια,

εκεί που χρόνια πριν, δοξαστικά 

του έρωτα μαδριγάλια

 

ψάλαν' για δυο -ή τρεις;- μελαχρινές,

αναστημένα αυτά τ' αηδόνια τώρα,

ζύγωναν απ' του κόλπου τις σπηλιές,

κι όσο περνούσε η ώρα, 

 

πετάριζαν εκεί στην εκκλησιά,

γυράθε από λευκούς γυναίκειους κόρφους,

κι από κορμιά φιδίσια τορνευτά,

γλυκούς που ανάβουν πόθους,

εκεί 'μπρός στ' Αη-Θανάση το ναό,

στο Βάλτο και στα πέριξ του πιο ωραίου

ναού,εκεί δυό μέτρα απ' τον σεπτό

σταυρό του Ναζωραίου!  

 

Εκεί, δειλά ματάστραψε λοιπόν

η νιότη του ,άστρο  δίπλα στις λαμπάδες, 

μα, "Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν" 

σαν ψάλανε οι παπάδες,

 

εφύσηξε μπουγάζι ξαφνικά

κι έκαμε τις λαμπάδες να σβηστούνε, 

και της παλιάς του νιότης τα ιερά

τ' αηδόνια να χαθούνε

 

για πάντα στ' άπειρο,σκόνη αστρική

να γίνουν,σαν να μην είχαν υπάρξει,

σαν να μην είχε ζήσει νέος εκεί,

σαν να μην είχε κλάψει

 

ποτέ του από γλυκόν,βαρύν  σεβντά,

 σαν το ξενάκι,χρόνια εκεί δεκάξι!

Στον Αη-Θανάση,στον Καρβασαρά,

τη νιότη του έχει θάψει.. 

ά. -λεύτερη Πίνδος-26 Απρίλη του 2022

 

Οι πολλές αναστάσεις του ποιητή Κώστα Π.

 

(photo:Ο Κώστας Π., στα δεξιά του καθηγητή,το 1971,18ετής  μαθητής της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων,σε σχολική εκδρομή στην Πάργα) 

Μπορεί και να 'χε "αναστηθεί"

πάνω από εκατό φορές, 

τόσες πολλές που στη ζωή

του ετύχαιναν αναποδιές,

 

κι ελύγιζε τρελαίνονταν         

έπεφτε και μαραίνονταν,   

 μα πάντα εγλίτωνε από θαύμα,

μ' ένα  επιπόλαιο εντέλει  "τραύμα". 

 

Έτσι,τη νύχτα της Λαμπρής ,

  γλυκά και κατανυκτικά,

"-Χριστός ανέστη!" ο καθείς   

σαν έλεγε στην εκκλησιά,  

 

η Απριλιάτικη Όστρια

που φύσαγε απ' τα νότια 

και μύρο εσκόρπιζε απ' τα βάγια 

κι απ' του βουνού των άγιων τ' άγια,  

 

μέσα στ' αυτί του το ζερβό,

"-Κώστας ανέστη!" εβόγκαγε!

Κι ο Κώστας δάκρυζε,θαρρώ,

κι ο τόπος γύρω ευώδαγε!

 

Γιατί,Χριστός της εποχής

ήταν ο Κώστας  ο ποιητής,

ένα ισόβιο Ναγκασάκι,

ένα αταξίδευτο βαρκάκι 

 

που άγιασε μες στο πουθενά, 

 αδόξαστο, ανιστόρητο,

ένα,μετά τα δώδεκα,

Βαγγέλιο ακυκλοφόρητο.

..........................................

Τώρα, εκείνο το παλιό

το επιπόλαιό του "τραύμα" 

ματώνει κάθε Πασχαλιά

της Γης το πυρωμένο μάγμα.  

 

Κι ο Κώστας,χρόνια αποθαμένος,

κάτω απ' τις μαρμαρένιες πλάκες,

κοιτάει τον κόσμο λυπημένος,

σηκώνει μ' απορία τις πλάτες,

 

κι αναρωτιέται,τι αξίζει:

με "χοντρή πέτσα" να γεννιέσαι,

ή μοίρα ευαίσθητου να ορίζει

το βίο σου και να τυρραγνιέσαι,

ποιητής  στ' Ωραίου το  μετερίζι,

για μια ουτοπία να σκορπιέσαι ;

ά. λεύτερη Πίνδος -24 Απρίλη του 2022-Κυριακή του Πάσχα

Το Πάσχα του Μπίλυ

 

 Πάντα κάθε Απρίλη

τα Μεγαλοσάββατα

 έμπαινε ο Μπίλυ

στων αδύτων τ' άδυτα: 

 

δυό μπουκάλια βότκα

έπινε το χάραμα 

με σβηστά τα φώτα

με του πόνου τ' άρωμα

πού 'ρχονταν μακριά 

απ' το Γολγοθά.  

 

 Κάπνιζε Καρέλια,

Βαμβακάρη έβαζε,  

στης τρέλας τα τσιγκέλια

σαν το ερίφιο βέλαζε.  

 

Στο βαθύ σκοτάδι 

 γυάλιζε η τζιβάνα,

δώδεκα το βράδυ 

χτύπαγε η καμπάνα, 

 

ντύνονταν ποδένονταν 

ο Μπίλυ το ρημάδι  

σνόμπαρε στην εκκλησιά 

το πιστό κοπάδι

 έψελνε παράμερα

μόνος στο σκοτάδι.  

 

Κάπνιζε μαυράκι,

Βαμβακάρη έβαζε,  

στο τσιγκέλι αρνάκι

μάτωνε και βέλαζε.   

ά. - λεύτερη Πίνδος -23 Απρίλη του 2022

Τα Μεγαλοπαράσκευα

ΤΑ ΜΕΓΑΛΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑ
Τα Μεγαλοπαράσκευα, στο τέλος της εσπέρας,
ζύγωνε πέρα απ'' το βουνό, ένας ζεστός αγέρας,
και στέγνωνε,όπως πέφτανε στου νάρθηκα τη σκάλα,
τ' άγια της μάνας του Χριστού τα δάκρυα στάλα-στάλα...

Και μοσχοβόλαε στο χωριό, της Παναγιάς το δάκρυ
κι η άνοιξη κι ο μενεξές κι η ασβέστη απ' άκρη σ' άκρη,
και τραγουδούσε ο Αρχάγγελος, πέρα απ' τους καφενέδες,
μεθώντας με γλυκό κρασί και μύρο απ' τους μπαξέδες!
..................................
Κι άμα το σούρουπο άπλωνε τα μαύρα τα φτερά του,
ο Ναζωραίος έβγαινε απ' τ' άγιο σκήνωμά του
και πήγαινε και χαίρονταν τη νυχτωμένη Πλάση,
το πανηγύρι των ανθών, των άστρων το γιορτάσι!

Και γύρναγε το χάραμα, απ' ευωδιές πιωμένος,
ίσκιος αλαφροπάτητος,γλυκός και μυρωμένος
κι έβαζε μες στην εκκλησιά τη μάσκα του θανάτου
και χώνονταν κι ησύχαζε μες στ' ανθοσάβανά του !

Πήγαινε ο πετροκότσυφας και στέκονταν στην άκρη
κι έσταζαν τα φτεράκια του της άνοιξης το δάκρυ
κι οι μίσχοι απ' τα γαρούφαλα και τα κομμένα κρίνα,
στα χείλη τ' άνεμου, μικρά γινόντουσαν κλαρίνα

και φύσαε και ξεχύνονταν το μοιριολόι στις στράτες
και τ' άκουγαν και ράγιζαν οι πρωινοί διαβάτες :

"-Άχου ! ένας νιος που χάνεται, με τον ξανθόν Απρίλη
και τρέμουνε τα σύμπαντα στα κρύα του τα χείλη!
Άχου ! κι εσείς που μιαν αυγή, σαν ίσκιοι θα διαβείτε
και θα χαθείτε ολότελα κι οπίσω δεν θα 'ρθείτε..."
ά. - λεύτερη Πίνδος

Ο Θίασος Των Ερχόμενων Ασμάτων

...τι άλλο άραγε να 'ναι ο έρωτας, πέρα άπό ένα θεϊκό αργαστήρι, όπου ο πόθος-αρχιμάστορας στήνει θέμελα ψηλά στα παραληρούντα κορμιά, για  να χτίσει πάνω τους τον παράδεισο Ο Θίασος Των Ερχόμενων Ασμάτων;;;;...όπου, Ερχόμενα Άσματα, τα θαύματα που ανθοβολούν Στον Κήπο Των Μεγάλων Στιγμών... οι μοναδικές στιγμές που βιώνονται στις μεγάλες αγάπες....οι στιγμές που άσβηστες θα λαμπυρίζουν παντοτινά, ψήγματα αθανασίας για όσους αγάπησαν κι αγαπήθηκαν παράφορα κι αληθινά,στα σύνορα της Τρέλας και του Πάθους....

Ο ΘΙΑΣΟΣ ΤΩΝ ΕΡΧOMEΝΩΝ ΑΣΜΑΤΩΝ

Ένα μονάχα είχε, ας πούμε, ελάττωμα, 

μιά ποιητική, ας  πούμε, ιδιοτροπία:  

πώς πέφτουν δυο κορμιά γυμνά στο πάτωμα 

και φέρνουνε στο σύμπαν τρικυμία,  

σαν σάρκινοι δαιμονισμένοι στρόβιλοι, 

σαν πυρκαγιές  που στο γοργό τους διάβα,

ψιλή μονάχα αφήνουν σαν τη χόβολη 

στάχτη, κι όλα τα καίει γυράθε λάβα,  

έτσι ήθελε στον έρωτα να δίνεται 

και να του δίνονται, σφοδρά με  πάθος,  

μα κι αποκλειστικά, κι έτσι να γίνεται  

θεϊκό αργαστήρι ο πόθος κατά βάθος,    

όπου  στη θεία των αισθημάτων άβυσσο, 

και στων παραληρούντων των σωμάτων 

τα θέμελα, να χτίζει τον παράδεισο 

Ο Θίασος Των Ερχόμενων Ασμάτων.

 .........................................................

 ...Με θέρμη, υποδαύλιζε τα "πράγματα" 

στο ενίοτε έμπλεο πάθους περιβάλλον, 

ως τη στιγμή που ανθοβολούσαν θαύματα  

μες Στων Στιγμών, Τον Κήπο, Των Μεγάλων,   

μα έφευγε, όταν έπεφτε στ' ανάχωμα

της πλήξης, η ανακύψασα μαγεία. 

Ένα μονάχα είχε,ας πούμε, ελάττωμα, 

μιά ποιητική, ας  πούμε, ιδιοτροπία...

ά. - 28  Δεκέμβρη του 2015

Στον Άγιο Αχίλλειο,στη μικρή Πρέσπα

  

  (Ε)...ένα αξέχαστο τρέξιμο 10 χλμ. προχτές στον Άγιο Αχίλλειο, το νησάκι της Μικρής Πρέσπας,με κατάληξη την ομώνυμη εκκλησιά του Άγιου Αχίλλειου,τη χωρίς σκεπή, ανοιχτή στ' άστρα, που μοιάζει γκρεμισμενο κάστρο....όπου,ιδρωμένος και με τεντωμένες κεραίες όπως πάντα όταν τρέχω έξω στη φύση,στάθηκα για λίγο στο μεσιανό "παράθυρο" της εκκλησιάς, κι είδα κι άκουσα κάμποσα που ψιθύριζαν οι χιλιόχρονοι πλίνθοι ολόγυρα,με τον παφλασμό τ' ανέμου...η εκκλησιά αυτή είναι  μια πανανθρώπινη εκκλησιά:ανοιχτή -δίχως σκεπή-από πάνω, στ' άστρα και το γαλαξία, δοξάζει τον ένα κι αληθινό θεό όλων: την Αρμονία και το Ρυθμό του Σύμπαντος...το θεό δηλαδή όλων, Χριστιανών, Μουσουλμάνων, Βουδιστών....
 Στον Άγιο Αχίλλειο 

στον Άγιο των άστρων 

στον Άγιο Αχίλλειο 

των γκρεμισμένων κάστρων 

στο μεσιανό "παράθυρο" 

άμα σταθείς δρομαίος 

στο μεσιανό "παράθυρο" 

κάθιδρος, ρωμαλέος, 

μπορεί να δεις τ' ανείδωτα 

και τη μεγάλη αλήθεια 

μπορεί να δεις τ' ανείδωτα 

τα αιώνια και τα κρύφια, 

πλίνθοι και μνήμη ολόγυρα  

κι ερείπια στο χώμα 

πλίνθοι και μνήμη ολόγυρα             
και τ' άχραντό σου σώμα         

   

πηλός κι αχός που θα γινεί 

σύντροφε κι αδερφέ μου 

πηλός κι αχός που θα γινεί 

στον παφλασμό του ανέμου 

περαστικός κι αθάνατος 

 στης γης το ραβαϊσι

περαστικός κι αθάνατος 

κάτω απ' το κυπαρίσσι. 

..................................... 

Στον Άγιο Αχίλλειο 

στον Άγιο των άστρων 

στον Άγιο Αχίλλειο 

των γκρεμισμένων κάστρων . 

ά. -  λεύτερη Πίνδος-Αύγουστος του 2017

         

 

Στη Δόμπολη

 

 

 (...οι κουτσουπιές στην οδό Δόμπολη,έξω ακριβως απ' το παλιό πανεπιστημιο Ιωαννίνων που πια ρήμαξε,πέτρινο μισογκρεμισμένο σκέλεθρο,εκεί που πριν λίγα χρόνια ακουγόταν ο λόγος ο ακριβός,καθηγητών σαν τον "αρχαιολόγο της Δωδώνης" Σωτήρη Δάκαρη,τον Κακριδή κ.λ, στην πόλη του ποιητη Γιοσέφ Ελιγιά και των Γραμμάτων...ήταν όμως η Δόμπολη κι ένας δρόμος με αύρα εξόχως ερωτική:πόσα ..νιάτα,πόσα φοιτητικά ζευγάρια διάβηκαν αγκαλιασμένα αυτη την ολάνθιστη αλέα με τις κουτσουπιές,τόσα χρόνια!!!!)

Οι κουτσουπιές στη Δόμπολη

χαρίεσσες κι αειθαλείς

καπνίζουν της   απόλυτης

νιρβάνας το "χασίς"

 

μονίμως μελαγχολικές

γόνιμα εσωστρεφείς

σαν τους παλιούς τους φοιτητές

της Φιλοσοφικής, 

 

φορούν την ψύχρα απ' τα βουνά

το πένθιμο το μωβ

το μαρασμό του Ελιγιά

τη θλίψη του Ιώβ

 

φοράνε και του Δάκαρη                                                  

τους Δωδωναίους πεσσούς      

πέτρινη ροδοζάχαρη                                                       

στους άσπρους τους ανθούς.                                            

.............................................

Εξήντα εφτά τις μέτρησα, 

μ' εσένα εξήντα οχτώ, 

όλες σας νιες κι αμάραντες

όπως το ογδόντα δυό

 

όταν σε πρωτοφίλησα

στη Δόμπολη,θαρρώ,

ξανθό μου ναρκοπέδιο

 αρήμαχτο οχυρό

στο παγερό οροπέδιο

 το Ηπειρωτικό.

 ..................................................

Ρίξε τα μαλλιά σου πίσω

σαν τον μπάτη να θροϊσουν,

νά 'ρθω και να σ' αγαπήσω,

κι άνεμο να με νομίσουν

 

οι εμπόροι κι οι ρουφιάνοι

κι οι επιχειρηματίες

στην πλατεία στο μεϊντάνι     

και στις πολυκατοικίες.

ά. -Κυριακή βράδυ,4 Απρίλη του 2022

Όλα καίγονται στις μέρες μας...

                                                ΟΛΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

                                                        Όλα καίγονται στις μέρες μας   

                                                        τόσο αστεία τόσο πικρά

                                                        τόσο θλιβερά αστεφάνωτα

                                                         απ' την ένδοξη φθορά,

 

                                                        πυρπολούνται και γκρεμίζονται

                                                        στη ρηχότη των καιρών,

                                                        -στα μεγάλα προσκλητήρια

                                                        ποιος να βγει να πει "-Παρών!" ;-

 

                                                        όλα καίγονται όλα κάηκαν

                                                         όλη η Γης μια πυρκαγιά

                                                          ένας Ναζωραίος φλεγόμενος

                                                           στην παγκόσμια αγορά,

 

                                                          κι έτσι την παλιά την αίγλη της

                                                           πια την έχασε η φωτιά,

                                                           κι ευτυχώς που τ' απογιόματα

                                                           λαμπαδιάζουν τα βουνά

 

                                                            καθώς λίγο πριν το σούρουπο

                                                            εκεί γύρω στις οχτώ

                                                            βγαίνει ένας μαύρος άγγελος

                                                             μέσα από τον ποταμό

 

                                                          κι "-Άιντε,ήλιε προλετάριε, 

                                                          κάψ' τα όλα,παντού", βογκά,

                                                          "τον παλιόκοσμο να φκιάσουμε,

                                                           όπως ήταν μια βολά!"

                                                           ...............................................  

                                                             Κι είν' αυτή η φωτιά του ηλιάτορα,

                                                             στα βουνά η αποσπερνή,

                                                               ακατάλυτη τρισένδοξη

                                                               σαν την Προμηθεϊκή.

                                                               ...................................................

                                                               Όλα καίγονται στις μέρες μας 

                                                              τόσο αστεία τόσο πικρά

                                                             τόσο θλιβερά αστεφάνωτα

                                                              απ' την ένδοξη φθορά, 

                                                              σαν να μην ποτέ υπήρξανε

                                                               ούτε ως όνειρου σκιά,

                                                               ούτε ως θρόος στης ανθρώπινης

                                                               Ιστορίας την περατιά.

                                                                 ά. 2 Απρίλη του 2022