Ωσάν τον Ντόριαν τον Γκρέϋ . . .

Τις ώρες της αυγής τις πρώτες 

που "του καθόντουσαν" οι νότες 

κι οι στίχοι, η κρύα κάμαρη 

έκανε την ερμιά λουλούδι 

και το νιογέννητο τραγούδι 

τη μοναξιά του ζάχαρη.

Τό 'ξερε πως κι ετούτο τ' άσμα 

στου συρταριού το μέγα χάσμα 

θα μείνει αδισκογράφητο, 

μα τού 'φτανε που πάλι ο αγέρας 

θά 'βρισκε της ανίας το τέρας 

στο πάτωμα κατάκοιτο. 

Τού 'φτανε πως απόξω ο τοίχος 

θα εμοσκοβόλαγε, και δίχως 

ενδοιασμούς οι γείτονες, 

σε χαύνωση άγια, σαν μυρίζαν' , 

συμβάσεις χρόνων θα ελογχίζαν' , 

ωραίοι ερυθροχίτωνες! 

 Τού 'φτανε πως ακόμα μία 

φορά, η θεά η Αρμονία 

γλυκά θα τον στεφάνωνε, 

θα τού 'δινε όλα της τα ελέη, 

κι ωσάν τον Ντόριαν τον Γκρέϋ, 

πάλι θα τον ξανάνιωνε. 

ά. - λεύτερη Πίνδος - 22 Δεκέμβρη του 2015  

(...κάποτε παλιά, σκεφτόμουν με πόνο, τα τόσα  - κι ειναι πολλά, πάρα πολλά- τραγούδια μου που θα τα φάει η μαρμάγκα αφού θα μείνουν αδισκογράφητα, με το "παράπονο" πως δισκογραφείται ως και το τελευταίο ..βήξιμο  κάποιων που εχουν τις άκρες,που λέμε...ώσπου κατάλαβα το μέγα κέρδος κι όφελος της ενασχόλησης με την τραγουδοποιία και την Τέχνη γενικότερα : το αδιάλειπτο άνθισμα της ψυχής ,το μέσα κι όξω "ομόρφεμα" του τραγουδοποιού-ανθρώπου, η σθεναρή αντίσταση στον πανδαμάτορα χρόνο, τις ακριβές εκείνες στιγμές που ψηλώνει ο νους μες στη σιωπή και στην αρμονία...)