Οι άγριες χίμαιρες της πρώτης-πρώτης νιότης....

 

 

...Ενα παραλίμνιο τρέξιμο,τελη Νοέμβρη, ως το "τρίτο γιοφυράκι" της Παμβώτιδας,όπως το λέμε....Εκεί σιμά,τρέχαμε,δεκαετίες πριν,τότε που οι δρομείς αποστάσεων στα Γιάννενα,ήμασταν καμιά δεκαριά όλοι κι όλοι,και μας έδειχναν με το δάχτυλο...Το τρέξιμο,που ΟΛΟΙ μας μπορούμε να το κάνουμε,απ' τη στιγμή που μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι και να βαδίζουμε, είναι ένας πάμφθηνος κι αποτελεσματικότατος "τηλεμεταφορέας",να μας πηγαίνει -καθώς τρέχουμε- σε χρόνο dt,με τις πρώτες στάλες του ιδρώτα,κατευθείαν στην παιδική/εφηβική ηλικία μας,στην πρώτη-πρώτη νιότη μας,κι έτσι να ξανανιώθουμε τη ζωογόνο αίσθηση της νεανικής μας ρώμης !... Αυτή η ξαναζωντανεμένη πια,αίσθηση της ρώμης της νεότητας,έτσι όπως όλοι μας τη νιώθαμε όταν ήμασταν έφηβοι,είναι καταλυτική:αναθεωρεί ο καθείς μας,ένα σωρό λαθεμένες παγιωμένες βεβαιότητες που έφτασε να 'χει ως μεσήλικας,εξαιτίας της γενικής φθοράς που επιφέρει σε σώμα/ψυχή/νου η ακινησία....Βγαίνει απ' τις πλάνες του σύγχρονου   αστού καταναλωτή...Βλέπει/νιώθει την περίοδο της νιότης του,όχι σαν μια μακρινή κι άγνωστή του πια Νεκρά θάλασσα,αλλά σαν ένα γνώριμο ζωογόνο ποτάμι που ακόμα του κάνει τη χάρη να χύνεται εντός του σταθερά κι επαναλαμβανόμενα κι ορμητικά,για να του δίνει ζωή και ρυθμό,έτσι ώστε  να μπορεί αδιάλειπτα να βλέπει και να ελέγχει  αν και πόσο βαστά  αμείωτο τον εφηβικό του ενθουσιασμό,αν οι αρχές του οι πρώτες-πρώτες οι νεανικές,οι από ένστικτο διαμορφωμένες, παραμένουν αμετακίνητες,αν οι χίμαιρές του είναι ακόμα ολοζώντανες, αν είναι αυτός που ήταν,ή αν τον μόλυνε ο καρκίνος της μικροαστικής ψευτοευμάρειας,κι αν αν βαστά ,ως έναν βαθμό βεβαια,αναλλοίωτη την πνευματική αλλά και τη σωματική  ρώμη της νιότης ως τα βαθιά του γεράματα,ή σωστότερα, όχι ως τα βαθιά του γερά-ματα,αλλά ως τα βαθιά του γυρνά-ματα,αφού όποιος ισοβίως τρέχει/βαδίζει γοργά/κινείται παντί τρόπω,δεν γερνά,αλλά γυρνά  τον νερόμυλο της ζωής -του- ,κινούμενος σαν ένα ορμητικό ποτάμι από ιδρώτα!  

...Θάνατος είναι να πεθαίνουνε οι παλιές
οι άγριες χίμαιρες της πρώτης-πρώτης νιότης σου.
Θάνατος είναι πια να μη σ' ακολουθούν
οι αρχάγγελοι που φτερουγίζαν' στο κατόπι σου.

Θάνατος είναι να πικρίζει το κρασί
προτού το πιεις,γιατί σε βλέπει πόσο αλλιώτεψες!
Θάνατος είναι, τους συντρόφους τους παλιούς
να κλαις,έτσι όπως γίναν',κι ας μαζί τους πόρεψες.

Θάνατος είναι να 'σαι "πλήρης" κι "ευτυχής"
μέσα στη μικροαστική σου ψευτοευμάρεια.
Θάνατος είναι να μη λες σαν προσευχή,
της εφηβείας σου τ' αλλόκοτα τροπάρια:

εκείνα τα "στριφνά" τροπάρια τα παλιά,
που τα 'βρες στον Ρεμπώ, στον Γκίνσμπεργκ και στον Άσιμο,
και μαχαιρώνουνε σαν μαύρο ασκί τη Γη,
τις νύχτες που τα ψέλνουν οι τρελοί στο άσυλο.

ά.-29 Νοέμβρη του 2022 λεύτερη Πίνδος

 

  

.

Οι άνθρωποι οι "μεταξωτοί",μια θλίψη μωβ φοράνε

 

 

Ό,τι αγκάλιαζε το σώμα σου, 

όταν ήσουν δεκαοχτώ: 

τα μεταξωτά μπλουζάκια σου, 

τα μενεξεδιά μακό, 

 

τα φυλάς μες στα συρταρια σου 

και τα βαζεις στις γιορτές, 

και δεν ειναι η ιδεα μου, 

και ρωτάμε όποιον θες, 

του κορμιού σου η ταυτότητα 

"γράφει" ακόμη : δεκαοχτώ !

 .........................................

Οι ανθρωποι οι μεταξωτοί, 

σπανίως που γελάνε, 

ευγενικοί κι ευάλωτοι, 

μια θλίψη μωβ φοράνε, 

βαδίζουν ανοξείδωτοι 

στου κόσμου τη νοτιά, 

ποτέ τους δε γερνανε. 

ά. -λεύτερη Πίνδος - Μάης του 2022

Οι όμορφες γυναίκες, βαριά μελαγχολούν.

 

 

  

 Οι όμορφες γυναίκες

βαριά μελαγχολούν. 

Κοιμούνται,ησυχάζουν. 

Ξυπνούν,παραφρονούν. 

Ψευτοζούν. 

 

Δεν έχουν ηλικία, 

δεν έχουν όρια.  

Δεβόρα,Ελευθερία,  

Ζωζώ,Βικτόρια. 

 

Η ζωή τους μαύρη λίμνη, 

πάθος και παραφροσύνη 

τα μάτια τους γυαλίζουν 

ραγίζουν ψιχαλίζουν.

Λεπτές συνήθως είναι 

ψηλές μελαχρινές, 

σαν του πικρού θανάτου 

το μαύρο εκκρεμές 

σκοτεινές..        

 

Πικρό στις έξι η ώρα 

τον πίνουν τον καφέ.

Μαρίνα Ελεωνόρα 

Φανή Χαρά Ζανέτ. 

 

Η ζωή τους μαύρο αγιάζι, 

ένα αγρίμι που  ουρλιάζει  

τις νύχτες στα μαλλιά τους. 

Κανείς,κανείς κοντά τους...    

 .............................................

Οι όμορφες γυναίκες 

βαριά μελαγχολούν.  

Ζωή σαν παραμύθι 

να ζήσουνε διψούν. 

Ψευτοζούν....  

ά. 13 Μάη 

 

 

 

 

 

Κομνηνών και Τσιμισκή

Τρεις η ώρα το πρωί 

Κομνηνων και Τσιμισκή 

έξι ίσκιοι στη βροχή

 είπανε δε λέω τι...

Είπαν ό,τι είπανε,

νύχτα κι άστρα ήπιανε...

Τρία σώματα σπαθιά

κι άλλα τρία τρυφερά

 σαν τα κρίνα του Μαγιού

πήγανε δε λέω πού...

 Πήγαν όπου πήγανε,

 μπάτη μου πελαγινέ...

  

 Ιδρωμένες αγκαλιές

τρεις λωτοί και τρεις μυρτιές

όλη νύχτα ως το πρωί 

κάνανε δε λέω τι...

Κάναν' ό,τι κάνανε,

 ψεύτη κόσμε γυάλινε...

Ό,τι ψάχνεις κι ό,τι θες

στα κρυφα στα φανερά,

αμαρτία μην το λες.  

Η ζωή είναι μια φορά.

 

Μια φορά και μια στιγμή,

ρόδο που θα μαραθεί.

Κομνηνών και Τσιμισκή 

πάντα κάποιος καρτερεί
τρεις η ώρα το πρωί
να σου πει δε λέω τι....

Κομνηνών και Τσιμισκή 

μια φορά να πας κι εσύ...  

ά. 5 Μάη