Μπουζούκι μου διπλόχορδο, μπουζούκι μου καημένο....

 ..."μπουζούκι μου διπλόχορδο, μπουζούκι μου καημένο"...στη φωτογραφία,ο μπουζουκτσής Thanasis Vollas  βαστά το μπουζούκι του σφιχτά στην αγκαλιά του, στοργικά σαν πατέρας το μικρό μοναχοπαίδι του...η ερωτική σχέση του μουσικού με το όργανο-μπουζούκι που είναι πλέον συνώνυμο του λαϊκού μας τραγουδιού αλλά και του μουσικού πολιτισμού της Ελλάδας...κι ας πασχίζουν να το εξοβελίσουν....
"Μπουζούκι μου διπλόχορδο 
μπουζούκι μου καημένο" 
σφιχτά βαστάει ο μπουζουκτσής 
στον κόρφο αγκαλιασμένο 

το μπουζουκάκι, ωσάν παιδί
μην τύχει και κρυώσει 
και δεν ξεσύρει λαγαρή 
φωνή σαν μερακλώσει, 

το 'ναι μες στην Υφήλιο
ανάδελφο και μόνο
κι ας βγάζει τόση αποθυμιά 
τόσον σεβντά και πόνο, 

στην Εσπερία λαλούν βιολιά 
σαξόφωνα και πιάνα, 
κι αυτό παντέρμο κι άγνωρο 
λαλεί στη γη του Πάνα 

βγαίνει τις νύχτες στα βουνά 
μεθάει τη Ρωμιοσύνη 
πίνει νεράκι στης παλιάς 
πεντατονίας την κρήνη, 

γίνεται αχός βυζαντινός 
γίνεται αρχαίος παιάνας 
γίνεται κι αγιορείτικος 
αντίλαλος καμπάνας, 

γίνεται αγέρας λεύτερος 
κυπρί ψηλά στη στρούγκα  
κι άμα γουστάρει γίνεται
πρελούδιο και φούγκα  

μα δε γουστάρει, χόρτασε
τιμές και μεγαλεία 
στα εργατικά τ' αφώτιστα 
λαϊκά τα ταβερνεία 

μπροστά αυτό κι οι τρίλιες του 
και πίσω αράδα-αράδα 
μύριοι αργατάδες κι η παλιά
ωραία του '60 Ελλάδα:

μπουλούκι πια στα σύννεφα 
χρόνια ταξιδεμένο
τσούρμο στ' Ολύμπου τα πρανή 
ψηλά μαρμαρωμένο

ματζόρε σ'  ένα απτάλικο
του Μάρκου, ξεχασμένο ! 
"Μπουζούκι μου διπλόχορδο, 
μπουζούκι μου καημένο". 
ά. -25 Γενάρη του 2018 - λεύτερη Πίνδος

Τ' Αγίου Γρηγορίου, ο άγγελος.

Σήμερα, μέρα και γιορτή 
τ' Αγίου Γρηγορίου 
βγαίνει λαλεί στο Σύνταγμα
αρχάγγελος Κυρίου: 

"-Διαβαίνει γρήγορα η ζωή 
-πικρολαλεί- βιαστείτε, 
ζήστε, αγαπήστε δυνατά, 
άνθρωποι γρηγορείτε!" ,

γρήγορα τα φτερά χτυπά 
γρήγορα τελαλίζει 
γρήγορα το κορμάκι του 
η μοίρα διαγουμίζει 

όσο να ειπεί στον Άγνωστο 
το "γρη-" το "-γο-" το "-ρείτε" 
μισόνεκρος στο εθνικό
το κενοτάφιο κείται

κι όσο ν' ανέβει να χαθεί 
στην Πανεπιστημίου 
λειώνει απομένει αιθάλη σε 
καμίνι χυτηρίου 

αγάπη  που αφανέρωτη 
έμεινε διά βίου. 
...Σήμερα, μέρα και γιορτή 
τ' Αγίου Γρηγορίου. 
ά. - 25 Γενάρη του 2018 - λεύτερη Πίνδος 

Για λόγιο τον είχαν το Μενέλαο Λουντέμη

...η αληθινή Τέχνη, πρέπει να 'ναι αποκούμπι και στήριγμα των αδυνάμων/φτωχών/παρακατιανών ...σαν σήμερα πέθανε ο Μενελαος Λουντέμης...η ιδιοτυπία του έργου του έγκειται στον «ερασιτεχνικό» τρόπο γραφής, τον οποίο υπηρέτησε εν πλήρει συνειδήσει, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δε τον ενδιαφέρει η Τέχνη, αλλά η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας...  

  

Για λόγιο τον είχαν το 

Μενέλαο Λουντέμη, 

μα αλλιώς λογάριαζε αυτός: 

χούφτωνε ένα καλέμι 

τα βράδια τ' αξημέρωτα

που 'βρεχε με το γκιούμι  

κι έσκαβε ένα θεόρατο  

μακρόστενο λαγούμι 

μπαίναν' του κόσμου οι άστεγοι 

της Γης οι προδομένοι 

μπαίναν' του κάλπη του ντουνιά 

οι απ' όλους ξεχασμένοι 

κι από αποσυνάγωγοι 

και μοναχοί παρίες 

γίνονταν πρωταγωνιστές 

στις φίνες του ιστορίες 

μες στα βιβλία του έβρισκαν 

απάγκιο κι απανέμι. 

Για λόγιο  τον είχαν το 

Μενέλαο Λουντέμη. 

ά. -22 Γενάρη του 2018

Μπράτιμος των πέντε ανέμων

 ...τρέχοντας στα Τζουμέρκα ,στα Λάπατα, 1400 μ. ψηλά, αντίκρυ απ' τη Στρογκούλα....εκεί που παιδάκι γύρναγε κι ο δάσκαλος-πατερας μου Σωτήρης Παπαγεωργίου....

ΜΠΡΑΤΙΜΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΝΕΜΩΝ 
Βιός μου μονάχο της βροχής το κρύο το χάδι 
και το κορμί μου ο μπράτιμος των πέντε ανέμων
κι η καλησπέρα των θλιμμένων χρυσανθέμων
Εσπερινό προτού σημάνουν στο σκοτάδι. 

Πλούτος δεν μ' έθελξε άλλος και περιουσία . 
Έτσι μού ορίστη: στα βουνά με τ' άλλα ζούδια 
του Πλάστη, τρέχοντας , του αιθέρα τα τραγούδια 
γρικώντας, να νογάω του κόσμου την ουσία. 
.......................................................................... 
Βάστα, μανούλα-γης μου, τα περάσματά σου, 
με του λαφιού τη βιάση ο ταπεινός να τρέχω 
για να ομορφαίνω, για να υψώνομαι, ν' αντέχω, 
ώσπου μια αυγή να με δεχτείς στην αγκαλιά σου. 
ά. - λεύτερη Πίνδος

Φυσάει στα Γιάννενα...

 ..Βοριάς στα Γιάννενα φυσά 

θρασκιάς οχτώ μποφώρια,
οι ζωντανοί στα μαγαζιά
κι οι πεθαμένοι χώρια 

παίρνουν τον τούρκικο καφέ
και το ζεστό σαλέπι,
κι εσύ πίσω απ' το μιναρέ
ψυχή να μη σε βλέπει 

έχεις το σύννεφο αγκαλιά
και την αγάπη χώρια,
φυσάει στα Γιάννενα, φυσά
θρασκιάς εννιά μποφώρια...
ά. -13 Γενάρη του 2018

Μαύρο τριαντάφυλλο

 .....ημέρα απεργιακών κινητοποιήσεων η σημερινή...και σωστά, και καλά κι άγια...το κεφάλαιο όμως , τα νιώθει αυτά σαν φύσημα πεταλούδας στο χοντρό/τραχύ σβέρκο του...ένα πράμα μονάχα νιώθει/καταλαβαίνει /σκιάζεται:το άρωμα του "μαύρου τριαντάφυλλου" την ώρα που σκάει ο κάλυκας με πάταγο...(κάλυκας=1.το μέρος του άνθους που αποτελείται από τα σέπαλα και προστατεύει το άνθος 2.το τμήμα ενός βλήματος ή φυσιγγίου που περιέχει την πυρίτιδα και συγκρατεί τα σκάγια ή τη σφαίρα πριν την εκπυρσοκρότηση)...

Ανάμεσα Σύρο και Τζιά

Ανάμεσα Σύρο και Τζιά
Γιάννενα και Ροδόπη,
μικρή φυτρώνει νερατζιά
στου Γραίγου τη μετόπη,

ανθεί μονάχα μια φορά
καρπίζει μια μονάχα,
έχε τα μάτια σου ανοιχτά
και τη φωτιά στα σπλάχνα

μονίμως καίουσα-ζωντανή
αν θες να κάνεις ζάφτι
τη νερατζούλα τη μικρή
τη νερατζιά που αστράφτει

όμοια μ' αστέρι, χαμηλά
στων κοριτσιών την πόρπη...
Ανάμεσα Σύρο και Τζιά
Γιάννενα και Ροδόπη...
ά. - λεύτερη Πίνδος
....η ζωή μας...η μικρή μας ζωή...μια μικρούλα νερατζιά που μοσκοβολάει και βγάνει υπέροχους καρπούς, και που, έπρεπε διαχρονικά ο άνθρωπος να την "τρυγήσει"...παντί τρόπω... απ' τα χρόνια του χαλκού ως σήμερα/αύριο/πάντα...μ' όσα εμπόδια κι αν τύχαιναν...το ιερό χρέος του καθενός ανθρώπου απέναντι στην Ανθρώπινη ράτσα..

Λαλούντες ξωμερίτες

...ο ωραίος φίλος-διαχειριστής της σελίδας "Η φύση της Ηπείρου" https://www.facebook.com/groups/1762031357413920/ που αντάμωσα χτες τρέχοντας στην Καστρίτσα...καρτερούσε υπομονετικά με τη κάμερά του, τα πουλιά...ήμουν και γουρλής, πέρασα κι αμέσως μετά προσγειώθηκε το ξεφτέρι της photo,στο δέντρο ακριβώς αποπάνω μας...
Έβγαινε φωτογράφιζε
τα φτερωτά της φύσης
ώρες πολλές ακίνητος
σαν πέτρινος δερβίσης

σαν σούφι που σ' ασπάραγο
χορό κάτω απ' τα δέντρα
την κάμερα αγκαλιάζοντας
πρόσμενε στον αιθέρα

στον ήλιο λάλημα πουλιού
στον ίσκιο φτεροκόπι
ζωή μια χούφτα στων κλαριών
την ξύλινη μετόπη,

ζωή τού λόγου του έπαιρνε
χωρίς να καταλάβει
αγέρας ούριος τα πουλιά
κι άρμενο και καράβι

τον σήκωναν στον ουρανό
στου γρέγου τα πελάγη
ολημερίς ταξίδευε
κατέβαινε το βράδυ

γύρναγε στο σπιτάκι του
ομόρφαινε η φαμίλια
το σπίτι εγιόμιζε πουλιά
κάθε πουλί και τρίλια

τι κοτσυφάδες τι αητοί
τι σπίνοι τι πετρίτες
υψιπετείς κι αδράχτινοι
λαλούντες ξωμερίτες,

αυτός τ' απαθανάτιζε
για μιαν ιστοσελίδα
κι αυτά τού ερίχναν' μια χρυσή
αθανασίας αχτίδα

κάθε που η κάμερα έκανε
"κλικ" μες στ' αθώα του χέρια,
τι τσίχλες τι κορυδαλοί
τι σπούργοι τι ξεφτέρια...
ά. - λεύτερη Πίνδος - 9 Γενάρη του 2018

Ο Άραχθος, τα Φώτα

..αγιασμός υδάτων χτες στον Άραχθο,σιμά στο γκρεμισμένο γιοφύρι της Πλάκας....ο παπάς κι οι ανθρώποι άγιασαν τον Άραχθο,ή ο Άραχθος άγιασε ανθρώπους και Σύμπαν;;;  

Παλληκαράκι ο Άραχθος κατέβαινε όλο βιάση!
Τα ρούχα του είχε απ' το πρωί ντυθεί τα πιο καλά
τα παστρικά, να 'ν' όμορφος και σένιος στο γιορτάσι 
των Φώτων , όπου τ' Άγια του θ' αγιάζανε νερά.

Κι εφρούμαζε σαν τ' άλογο που ολόρτο στο παζάρι,
τα χρυσαφένια, ολόλαμπρα, φορώντας χαϊμαλιά,
να ευχαριστήσει τον βαρύν , τηράει, τον καβαλάρη
που οκνός στρογγυλοκάθεται στη σέλλα του ψηλά,

κι επήδαε και τινάζονταν κι ωσάν θεριό εβογκούσε
'τούτος που ακόμα κι απ' αυτόν το Γιαραμπή ψηλά,
τι 'ναι ζωή κι ορμή και Φως, καλύτερα νογούσε,
έτσι που απ' τα μικράτα του, γυρνούσε στα βουνά .

Όσο που σαν συνάχτηκε στη μια, το ποίμνιο, όχθη,
το καλυμαύχι ανόρεχτα άμα φόρεσε ο παπάς,
πώς ίδια εγείρονται οι πιστοί, έτσι κι αυτός σηκώθη
ο Άραχθος καταμεσής της κρύας της ποταμιάς,

και μάρτυράς μου η πάνσεπτη η πέτρα, η γκρίζα αφέντρα
της Πίνδου, που 'ναι πάνω από ανθρώπους και θεούς,
χίλια κι ακόμη πιο ψηλά πάνω εσηκώθη μέτρα,
τόσο που η κοίτη, τούς γλαυκούς έσμιξεν ουρανούς,

κι όλοι το μέγα εθάμαξαν το υδάτινο πλοκάμι,
και πιότερο ο παπάς με μιαν απόγνωση βουβή,
που πάνω απ' Άγιους και Θεό υψωμένο το ποτάμι
τη Τζουμερκιώτικη έλουσε ολοτρόγυρα αχλή.

Κι αντίς ν' αγιάσουν τα νερά, με τους Σταυρούς οι ανθρώποι,
και με ψαλμούς και προσευχές στην ακροποταμιά,
ψάλτης, θεός κι αρχάγγελος στου αιθέρα τη μετόπη,
ο Άραχθος τούς άγιασε , τούς μέρωσε γλυκά,

πώς μερωμένα εστέκανε στις όχτες του τα δέντρα,
ψηλοί ασκητές αγέρωχοι στους άγριους τους καιρούς!
Ναι ! μάρτυράς μου η πάνσεπτη η πέτρα, η γκρίζα αφέντρα
της Πίνδου, που 'ναι πάνω από ανθρώπους και θεούς !
ά. - λεύτερη Πίνδος

Δημήτρης Ξανθάκης, ο μέγας λαϊκός τραγουδιστής

 ...Δημήτρης Ξανθάκης...ένας μεγάλος ΛΑΪΚΟΣ τραγουδιστής...όπου λαϊκός=αυθεντικός.....δείτε στο βίντεο, πώς τραγουδάει/πάσχει/συντρίβεται/υψώνεται/αναλήπτεται....

...Ο λαϊκός τραγουδιστής 

σαν ανεβεί στο πάλκο 

ανοίγει ολόμαυρα πανιά 

μακρύ κινάει μπάρκο 

χίλια κομμάτια γίνεται 

συντρίβεται πονάει 

σφάζεται σακατεύεται   

μοιριολογάει βογκάει 

η όψη του αλλοιώνεται 

φοράει θανάτου μάσκα 

σαν Ναζωραίος στο σταυρό

τρεις μέρες πριν το Πάσχα 

κοιτάει το χώμα χαμηλά 

σαν να 'ναι νά 'μπει μέσα 

τόσο αληθώς που τραγουδά

με πόνο και με μπέσα 

τόσο βαρύς και κατηφής 

σαν εντελώς παράφρων 

σαν βράχος  σαν ξερόβραχος

εν μέσω ασπαλάθων, 

 πετιούνται οι φλέβες στο λαιμό 

σαν παλαμάρια μπλάβα 

το μάτι του μια πυρκαγιά 

μια πυρωμένη λάβα 

όπου κοιτάξει όπου στραφεί 

καίει χαλάει ρημάζει  

κι εκείνος στέκει απόμακρα 

σαν πεύκος μες στ' αγιάζι 

γέρνει μπροστά κλονίζεται 

κι εκεί που λες θα πέσει 

νερόμυλος υψώνεται     

μυλόπετρα ν' αλέσει 

το κάλπικο το ψεύτικο

το δήθεν το περίπου   

που αλλάζει χίλια πρόσωπα

σαν τα νερά του Ευρίπου

ο λαϊκός τραγουδιστής 

πεθαίνει-ζει πολλάκις 

όπως διά βίου έκανε 

ο Μήτσος ο Ξανθάκης. 

ά.

Στον Όλυμπο ο Χρήστος ο Κάκαλος

   (στη φωτογραφία, ο θρυλικός Χρήστος Κάκαλος, ο πρώτος ορειβάτης που πάτησε την κορφή του Ολύμπου) 

"-Τι βάρος έχει μια ζωή, 
ολάκερη αν δεν ζηέται
στα όρη;", ο γερο-Κάκαλος 
τηράει και συλλογιέται 

 αγέρωχα αγναντεύοντας
σε φόντο άσπρο και μαύρο 
 στης ορεινής κι αμάραντης
αθανασίας το κάδρο 

χρόνους ογδόντα κι εκατό 
φλέβα κρουστή στο βράχο 
σάρκινο Ολύμπιο  σήμαντρο
αντίκρυ από τον Άθω 

αθώος σαν τον άνεμο 
κι ωσάν το φρέσκο χιόνι 
κλαίει  και νυχτώνει ο ουρανός
γελάει και ξημερώνει, 

θεοί κι αγρίμια απ' αυτόν 
παίρνουν κι ακούνε διάτες  
αυτός χαρίζει νόημα
αυτός ανοίγει στράτες 

με το γοργό το πάτημα 
και τ' αλαφρύ λαούτο,  
τ' άλλα φενάκη πλουμιστή 
πλάνη στον κόσμο ετούτο  

με τ' άχρηστα μαλάματα 
και τις χρυσές βιτρίνες 
που γιόμισε απ' αγάλματα 
κι εστέρεψε από μνήμες,

μονάχα ο γερο-Κάκαλος 
ο ζωντανός ο βράχος
μονάχα του Όλυμπου ο τρανός 
ισόβιος ξωμάχος 

δίνει στον τόπο που πατεί 
βάρος αξία κι αίμα , 
τ' άλλα συντρίμμι στον καιρό
καπνός κι αχός και ψέμα, 

 μονάχα ο γερο-Κάκαλος 
με τ' αλαφρύ λαούτο 
 και την αλήθεια των βουνών
βαρύ κι αιώνιο ρούχο. 
ά. - λεύτερη Πίνδος - 5 Γενάρη του 2018

Αν δεις το χάραμα πουλιά

Αν δεις το χάραμα πουλιά

στον ύπνο το βαθύ σου

στην ήσυχη την ξαστεριά

στη δίσεχτη ζωή σου

κοίτα  καλά όσο μπορείς  

κι αν  είσαι ανάμεσά τους 

κι αν  είσαι στάλα της βροχής 

στα μαύρα τα φτερά τους 

φυλάξου από του Σκοτεινού 
του Κυνηγού τη σφαίρα 
πουλάκι της πικρής βροχής 

του ματωμένου αγέρα 

πέτα μακριά πέτα ψηλά 

πέτα γοργά και πάνω

να σ' αγκαλιάζω μια φορά 

κι εφτά να μη σε φτάνω. 

ά. - λεύτερη Πίνδος

Στου βοριά το φιλιατρό

Τα παιδιά που 'χαν καρδιά 

 πυρωμένο σίδερο

έχουν πάρει τα βουνά  

ύπνο νά 'βρουν ήμερο 

στου βοριά τα φιλιατρά 

στ' ουρανού το διάσελο 

στέλνουν σήματα μακριά

να γυρέψουν άσυλο   

στη μεγάλη αποθυμιά 

στ' όνειρο που χάθηκε 

στων προγόνων την παλιά 

δρόσο που εμαράθηκε. 

........................................

Τα παιδιά που 'χαν καρδιά 

πυρωμένο σίδερο, 

μες στον πλαστικό ντουνιά 

τον σκληρό κι ανήμερο  

  

σ' άσβηστη πικρή φωτιά

μέρα-νύχτα καίγονται 

δυο σταγόνες μοναχά 

λευτεριάς ορέγονται 

στη μεγάλη αποθυμιά 

στ' όνειρο που χάθηκε 

στων προγόνων την παλιά 

δρόσο που εμαράθηκε. 

ά. - λεύτερη Πίνδος - 5 Γενάρη του 2018