...μέγας κι αθάνατος Τάσος Χαλκιάς..."Βγήκα ψηλά και πλάγιασα"....ν' ακούς και να γίνεσαι χώμα και νερό και να ψηλώνεις δέκα οργιές αντάμα, κι ύστερα να σου φαίνεται λίγος κι επιτηδευμένος και "χάρτινος" ακόμα κι ο Μίκης με το Μάνο...
Μια ευγνωμοσύνη χρώσταγε ιερή στα δειλινά
τα κρύα τα μελαγχολικά τα γκρίζα τα Γιαννιώτικα:
βαρύς κατέβαινε ο βοριάς απάνω απ' τα βουνά
ασίκης γέρος κλαριντζής μ' αργόσυρτα Ηπειρώτικα,
κι η πόλη στον αθάνατο τον πεντατονικό
σκοπό που πάντα εγιόμιζε το Σύμπαν μέγας κι άπειρος
συντονιζόταν, κι έβγαινε ετούτος μ' ανθηρό
το εν γένει του ιδίωμα, χωρίς να 'ναι παράταιρος,
με το Χαλκιά στο αίμα του στ' αυτί και στα κανιά
βήματα να τού ορίζουνε θεόρατα κι αλλιώτικα.
Μια ευγνωμοσύνη χρώσταγε ιερή στα δειλινά
τα κρύα τα μελαγχολικά τα γκρίζα τα Γιαννιώτικα.
ά. - λεύτερη Πίνδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου