Καλή χρονιά/γροθιές ψηλά/ψυχή βαθιά!

Πολλά δεν ξέρω γράμματα,
δε διάβασα πολλά,
του κόσμου την ανημποριά
σπούδαξα μοναχά,

τη φτώχεια, την κακομοιριά,
την πείνα των παιδιών,
του μετανάστη τον καημό,
το δάκρυ των φτωχών,

κι ένα πουλάκι που λαλεί
στ' αυτί μου ταχτικά
"τον πλούτο ποιος τον μοίρασε
στον κόσμο έτσι στραβά;" ,

και λέω πως θέλει τ' άρματα
να ζώσουμε ταχιά
το λιάραγκα να κόψουμε
του κάθε τσιφλικά

που 'χει διπλά που 'χει τριπλά
τα φράγκα στο πουγκί
κι ας πένεται το πόπολο
κι εγώ κι εσύ μαζί,

καλή χρονιά, γροθιές ψηλά,
πάντα ψυχή βαθιά,
και παρά πόδα κι έτοιμο
του πάππου μας τον γκρα,

τίποτε δεν τελείωσε
viva la liberta
κάθε στρατί χαράκωμα
κάστρο κάθε καρδιά.
ά. -31 Δεκέμβρη του 2016 - λεύτερη Πίνδος

Ο μεγαλοαστός

....ο μεγαλοαστός είναι ευγενής,με αγαθή φαινομενικά προαίρεση,σπουδαγμένος,με φινέτσα και τρόπους...
είναι όμως πάντα εχθρός του λαού...
Το '85 ήμουνα
φαντάρος με τον Δένδια,
στραβάδια οι άλλοι αμήχανα,
κλώτσαγαν ντενεκέδια,

-φαντάρια νεοσύλλεκτα-
μαζί κι εγώ με δαύτους,
μα ο Δένδιας είχε αλλιώτικο
αέρα κι άλλο status,

είχε λόρδου περπατησιά
αριστοκράτη χέρια
διάβαζε την Ασπρόκολη (η εφημερίδα Ακρόπολη,όπως τη λεγαμε τότες)
"κρυφά" τα μεσημέρια,

θυμάμαι που κατέβαιναν
δυο μαύρες πεταλούδες
απάνω απ' του Μιτσικελιού
τις πέτρινες τις ρούγες

σ' όλα τα τζόκεϋ κάθονταν
σ' όλα τα τζάκετ μπαίναν
μα από τον Δένδια μακριά
δεκάδες μέτρα μέναν' !

-Γιατί πεταλουδάκια μου,
δεν πάτε και στο Νίκο;
-Πάν' τ' αηδονάκια κι οι αμνοί
στο γύπα και στο λύκο ;

(Τα ζούδια έχουν ένστικτο
έχουν και τρίτο μάτι,
βλέπουν χιλιόμετρα μακριά
και πίσω από την πλάτη.)

....Ηταν ωστόσο ευγενής,
μ' αριστοκράτη χέρια.
Το '85 ήμουνα
φαντάρος με τον Δένδια.
ά. - λεύτερη Πίνδος - 3 Νοέμβρη του 2016

Πώς δενότανε τ' ατσάλι

...πώς δενότανε τ' ατσάλι..πώς/πότε θα το δούμε να ματαδένεται;;;;;;
Μπαίνω μες στον καφενέ
στον αντάρτικο μπαξέ:
-Γεια σου, κομαντάντε Τσε,
πού θα βρω το μενεξέ

να μυρίσουν τα παιδιά
να ζωστούν σπαθί και γκρα
να μοιράσουνε σωστά
το ψωμάκι στον ντουνιά;

-Στης μελαχρινής τα χτένια
που 'χει την αγάπη έγνοια,
και στου μπετατζή τα γένια
τα σγουρά τα γρανιτένια

που φωλιάζει το καπλάνι
που βρυχιέται και δαγκάνει
για να μάθει ο κόσμος πάλι
"πώς δενότανε τ' ατσάλι".
ά. - λεύτερη Πίνδος- 3 Νοέμβρη του 2016

Και Σολωμό εμελέταγε ως τις έξι...

...το Γλωσσικό έλλειμμα των παιδιών μας στα σχολειά...το αληθινό μας μέγα έλλειμμα...το εθνικό έλλειμμα...το έλλειμμα της Φυλής μας...
Έμπαινε, το λοιπόν, να δασκαλέψει
μέσα στην τάξη ο δάσκαλος ο έρμος,
κι έβγαινε βουτηγμένος μες στις σκέψεις
κάτωχρος κι από πρώτα πιο παντέρμος

τόσο που τον πονούσε το πικρό
των μαθητών το Γλωσσικό το έλλειμμα,
το Εθνικό το έλλειμμα, όχι αυτό
τα κίτρινα που γράφαν' πρωτοσέλιδα,

κι εγύρναγε κατόπι και μαστίγωνε
σαν τον τρελό στο σπίτι την TV,
"καριόλια βοθροκάναλα" έβριζε, ίδρωνε,
"γαμάτε Γλώσσα, αξίες και Φυλή",

και Σολωμό εμελέταγε ως τις έξι
το χάραμα , μισότρελος, παντέρμος,
ώσπου να πάει οχτώ να δασκαλέψει
πάλι στην τάξη ο δάσκαλος ο έρμος.
ά. - λεύτερη Πίνδος - 30 Οχτώβρη του 2016

Βάστα, κυρα-δασκάλα μου

 ...μια δασκάλα με τα τεσσερα μαθητάκια της, γιορτασαν χτες την 28η Οχτώβρη...στο Ματσούκι, στα 1100 μετρα ψηλά..στα Τζουμέρκα....
Βάστα, κυρα-δασκάλα μου, 

τα ωραία σου παιδάκια 

τ' αλάδερφα του Ζέφυρου

της Πίνδου τ' αρμενάκια

ν' απλώσουν ρίζα στα βουνά
και στα βουνά να μείνουν
πετρόγαλο και γύρη οξιάς 
αμάραντη να πίνουν  

στον κάμπο μην κατέβουνε 
μην τα πλανέψει η πόλη 
και τα μολύνει  η γιάπικη
θανατερή πανώλη, 

τήραξ' τα πώς αστράφτουνε 
και πώς λαμποκοπάνε 
 την πέτρα ως στεφανώνονται
την πέτρα όπως πατάνε, 

σαν Κατσαντώνης το ζερβί 
τ' άλλο σαν Μπουμπουλίνα 
το δίπλα ωσάν Τζαβέλαινα  
και τ' άλλο ως Μποτσαρίνα 

με το πανάκι ολομπροστά 
το γαλανό και τ' άσπρο  
Σολωμικό ανυπόταχτο 
κι αράιστο άγιο κάστρο 

να ηχεί τα αιώνια θούρια
και τα μεγάλα "ΟΧΙ"  
εκεί στην Τζουμερκιώτικη 
ολόρτη αητίσια κόχη 

με τα πετρομαλάματα 
τα λεύτερα αγριμάκια, 
βόηθα , κυρα-δασκάλα μου, 
τα ωραία σου παιδάκια. 
ά. - λεύτερη Πίνδος- 28 Οχτώβρη του 2016

Οι λεύκες στο χωριό το ηλιοβασίλεμα

...οι λεύκες στο χωριό το ηλιοβασίλεμα...οι μνήμες του δειλινού στο χωριό...o αγέρας...ο πατέρας ...η μάνα...

Οι λεύκες στο χωριό το ηλιοβασίλεμα,

ο κρύος ο λεβεντόλυκος αγέρας,

ο στη φωτιά που εμπήκε και στα σίδερα

αντάρτης πεθαμένος πια πατέρας,

η μάνα τη βαρέλα φορτωμένη

νερό απ' τη βρύση σπίτι να πηγαίνει,

της Πλάσης το στερνό, δροσάτο φίλεμα

με φως, πριχού το σβήσιμο της μέρας,

οι λεύκες στο χωριό το ηλιοβασίλεμα,

ο κρύος ο λεβεντόλυκος αγέρας,

κι η μάνα πάντα η μάνα φορτωμένη

το σπίτι, ίσια στο Φως να μας πηγαίνει....

ά. - λεύτερη Πίνδος -18 Οχτώβρη του 2016

Ο ψύλλος..

...εφιαλτικά εδώ στα Γιάννενα,τα προψεσινά 5,5 ρίχτερ,με τρομερή επιταχυνση,απόκοσμη βουή,και με τους τοίχους να πάνε και να 'ρχονται ....να γλιτώσω, λες,ακόμα κι αν πρεπει να μεταλλαχτω επιτόπου σε ψύλο,ώστε να μη με λειωσουν τα συντριμμια... ...(όμως,σεισμός=οξυγόνο και ζωή για τον πλανητη Γη)

Κι όπως εσειούνταν τοίχοι και ταβάνια,
κι ο Εγκέλαδος ακόπαστος κι οργίλος
τη δύναμή του μ' άγρια περηφάνεια
φανέρωνε, ένας τοσοδούλης ψύλλος

ας γίνω, σκέφτηκα, για να τρυπώσω
ανάμεσα απ' τα τρομερά συντρίμμια,
και τη ζωή μου πρώτα αφού γλιτώσω,
ας δικαστώ ισόβια στα θρασίμια

στους σκύλους και τις γάτες να ξοδεύω
τη ζήση μου , αίμα βρώμικο ρουφώντας,
μα 'να 'μαι ζωντανός , και ν' αγνανεύω
τον ήλιο, ας ένας δόλιος ψύλλος όντας...
ά.
...5,5 ρίχτερ με τρομερή επιταχυνση,απόκοσμη βουή,και με τους τοίχους να πάνε και να 'ρχονται ....να γλιτώσω, λες,ακόμα κι αν πρεπει να μεταλλαχτω επιτόπου σε ψύλο,ώστε να μη με λειωσουν τα συντριμμια...

Να πας ψηλά κι αζύγωτα, να πας μακριά και πέρα

Δελβινάκι: Δημοτικό Ελεύθερο Ανοικτό Πανεπιστήμιο στο Πωγώνι!

Το Δ.Ε.Α. Πανεπιστήμιο (που θα είναι το πρώτο στην Ήπειρο και ένα από τα λίγα στην Ελλάδα) θα στεγάζεται στο παλαιό Παρθεναγωγείο Δελβινακίου και ήδη έχουν γίνει κάποιες κινήσεις για προσέλκυση επισκεπτών καθηγητών, τόσο από τα Γιάννινα, όσο και από την Αθήνα, οι οποίοι θα διδάσκουν αφιλοκερδώς (θα καλύπτονται μόνο τα έξοδα μετακίνησης), ενώ σε αυτό θα μπορεί να φοιτήσει κάθε ενδιαφερόμενος. 

 (...Αυτό το Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, σκέφτομαι  
 πως πρέπει να διδάσκει την Τέχνη της αληθινής ζωής.Να μαθαίνει στους σπουδαστές του, εκεί μες στη μάνα-φύση, πώς  ν' ακουρμαίνονται  τον εντός τους άγιο ρυθμό,το δικό του κι  αλλιώτικο ρυθμό ο καθένας.Πώς να ζούνε,όχι  "κοπιαρισμένα" και ...προγραμματισμένα,αλλά πώς να ζούνε ζωή του Ενός(=ζωή λεύτερη,μοναδική κι άμοιαστη,έτσι όπως τη θέλει ο Ένας,ο Άνθρωπος) ,κατά πώς του ορίστηκε του καθενός:λεύτερα, ξεχωριστά, άμοιαστα, ανθρωπινά...Να ζει ο καθένας σαν τον αητό:να πάει ψηλά κι αζύγωτα, να πάει μακριά και πέρα.. Σαν τον αητό, ψηλά και λεύτερα κι ας μονάχος, κι όχι σαν τα πρόβατα, χάμω κι όλα μαζί και με τη μουσούδα το ένα στον πισινό του άλλου...)

Σχολειό-πανεπιστήμιο 

άνοιξε στο Πωγώνι, 

δασκάλοι είναι ο τζίτζηκας

ο κούκος και τ' αηδόνι, 

ο άνεμος κι ο πλάτανος, 

το ρόμπολο, το κέδρο 

κι ο σπίνος με το λάλημα 

τ' αρχοντικό, τ' αλέγρο, 

κι η γρανιτένια, αδάμαστη

απροσκύνητη αφέντρα

της Πίνδου η αυτοκρατόρισσα

της γης η κόρη, η πέτρα.

Πήγα κι εγώ και σπούδαξα  
 συγνεφοπρωταντάρτης

 και πετροκαθοδηγητής 

 κι ανθοσυνταγματάρχης

και κομισάριος των πουλιών 

Δέλβινο μέχρι Γκιώνα 

και γραμματέας της άνοιξης 

για τούτον τον αιώνα,  

με την εσπέρα χάνομαι

σκορπίζω με το δείλι 

και με γυρεύει η μάνα μου 

και με ζητούν οι φίλοι,

μάνα μ' δεν γέννησες υγιό 

τότες το  '63,

διαμερισματοπόντικα

σακάτη αστό-παρία,

γέννησες μαύρο ποταμό 

να βγαίνει από το Στίχο 

να σπάει ντουβάρια και σκεπή,

να δρασκελάει τον τοίχο

να πάει ψηλά κι αζύγωτα 

να πάει μακριά και πέρα 

στο διάσελο και στο βουνό 

και στον γλαυκόν αιθέρα, 

να μελετάει το Ζέφυρο 

την Όστρια να σπουδάζει, 

τον ήλιο, την αστροφεγγιά 

τη μπόρα και τ' αγιάζι, 

όλα αστραψιά και νύχτωμα 

κι ανηφοριά και κύκλος 

κι αλλίμονο όποιον πρόλαβε, 

αδέρφια, ο αιώνιος ύπνος

σαν το πουλί στην ξόβεργα,

δίχως να βγάλει άχνα

χωρίς να νιώσει και να δει   

στο αίμα και στα σπλάχνα 

τι ξέχωρο-ένα τού όρισε 
η μοίρα του, ο θεός του, 
κι ο άμοιαστος κι αλλιώτικος  
ευγενικός ρυθμός του, 

και  στοιχισμένος στους πολλούς 
-μια κόπια, κατά βάθος-  
λάθος τον βγάλαν' τ' άστρα μιά, 
κι εφτά η Νέδα κι ο Άθως...

ΥΓ : Αυτός που διάβηκε χωρίς 
λαμπρός ν' ανθίσει κι Ένας, 
μετρήθηκε απ' τον κεραυνό  
κι απ' το βοριά κανένας!   
ά.-λεύτερη Πίνδος

       

  

Το δέντρο

...είναι  κάτι άνθρωποι-δέντρα, που θροϊζουν μαύρο Φως κι ανέσπερη Σιωπή ...έναν τέτοιο είδα προψές... 

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Μ' ένα τριμμένο εμπήκε του '80 

τζάκετ παλιομοδίτικο χακί 

και μια μαργαριτούλα μες στα δόντια, 

δρασκέλισε αργά το μαγαζί 

κι έκατσε μοναχός του πίσω-πίσω 

σαν ήλιος στην αχάραγη νυχτιά

κι ωσάν το δέλφινα τον πελαγίσιο 

στα μαύρα τ' αφρισμένα τα νερά,

κι απ' τα μακριά όπως στάξαν' τα μαλλιά του

μαύρη μαστίχα οι νάρδοι κι οι μυρτιές

που 'χε φυτέψει αιώνες στην καρδιά του

στις στέρφες για να πορευτεί εποχές,

 σύγκορμος ξάφνου εγίνη -πώς; δεν ξέρω,

γνέψτε του χινοπώρου να σας πει-

ένα κι ογδόντα τρία κόκκινο δέντρο 

που θρόισε Φως κι ανέσπερη Σιωπή, 

με το μισό στη ρίζα του το μπόμπα

το ουίσκυ που δεν πρόλαβε να πιει

και στα κλαριά του το παλιό τού '80 

ξεθωριασμένο τζάκετ το χακί...

ά. - λεύτερη Πίνδος - 5 Οχτώβρη του 2016

D' AMORE E D' ANARCHIA !!!

D' AMORE E D' ANARCHIA
Α ρε αναστάσιμε έρωτα
με τα πολλά μποφόρια
και τ' άρυθμα μελωδικά
τ' αργόσυρτα μινόρια, 

αναρχικέ κι αδέσποτε
που σπέρνεις τους μαγνήτες
κι έλκονται αιώνες τα κορμιά
και τ' άστρα κι οι πλανήτες  

και μαυροκόκκινη οι θεoί
βαστώντας κιμωλία,
γράφουν στου Ολύμπου τα πρανή:
"D' amore e d' anarchia" !
ά. - λεύτερη Πίνδος

Του μπαρμπα-Τάκη Ζαβογιάννη τα παϊτόνια,στα Γιάννενα...

Νάτα ! στον ήλιο τα παϊτόνια
του μπαρμπα-Τάκη Ζαβογιάννη,
βγάζαν' φωνούλα ωσάν τ' αηδόνια
στ' αποσπερνό τους το σεργιάνι

σαν όργωνε η βαριά τους ρόδα
της γης το μυρωμένο χώμα,

μα διάβηκαν βροχή τα χρόνια,
συντρίμμια ο χρονος τα 'χει κάνει
τα ζηλεμένα τα παϊτόνια
του μπαρμπα-Τάκη Ζαβογιάννη

 κι αυτόν τον μπαρμπα-Τάκη ακόμα
στης γης το μυρωμένο χώμα.
ά. - λεύτερη Πίνδος   
..στην αποπάνω υπέροχη photo του Άγγελου Καλογερίδη, βλέπουμε τα παϊτόνια του μπαρμπα-Τάκη Ζαβογιάννη, πίσω απ' το Τζαμί της Καλούτσιας.......Ο πανδαμάτορας χρόνος διαβαίνει και σαρώνει  ό,τι έζησε κι υπήρξε χωρίς να υπηρετήσει  τον απλό-φτωχό άνθρωπο....Ό,τι όμως έδωσε χαρά και νοστιμιά στη ζωή των ανθρώπων, όπως δίνει το αλάτι στο φαϊ, δεν πεθαίνει ποτέ....Η Καλούτσια,ως  κατεξοχήν τόπος της Γιαννιώτικης φτωχολογιάς, είχε την τύχη και το προνόμιο να βγάλει απ' τα σπλάχνα της τέτοιους ανθρώπους-υπηρέτες της φτωχολογιάς , που ο χρόνος   κι η μνήμη , τους σεβάστηκε ...Ένας τους, ήταν ο μπαρμπα-Τάκης ο Ζαβογιάννης με τα παϊτόνια του..

Απάνω στα βουνά ο σωσμός, το φέγγος και το θάμα!

 https://www.facebook.com/AgelosPapagewrgiou

Απάνω στα βουνά ο σωσμός
το φέγγος και το θάμα,
μέγας ας γίνει εκεί σεισμός
τ' ωραίο ν' ανθίσει χάσμα, 

να γεννηθεί ο νέος ο νους
κι η ράτσα η καινούργια
για τη Μεγάλη Ανάσταση
και το τρανό το γιούργια, 

να γίνει ο Λόγος πρίγκηπας
η Γη κοινό παλάτι
κάρβουνο οι μπάνκες κι οι στρατοί
κι οι εξουσίες στάχτη, 

να κοινωνάμε τ' άχραντο
της Ουτοπίας το νάμα.
Απάνω στα βουνά ο σωσμός
το φέγγος και το θάμα.
ά. -λεύτερη Πίνδος

Μπροστά στη λίμνη τα δυο κορίτσια...

Αγνάντια απ' τα βουνά μπροστά στη λίμνη 
στητά κυπαρισσόπουλα δυό-δυό
διαβαίνουν τα κορίτσια.Αχός θα μείνει
το βήμα τ' αλαφρύ τους το γοργό 

στης Όστριας το γλαυκό το γιακαδάκι
να καμπανίζει.Ωχρό το δειλινό,
στ' αγνό κι  ονειροπόλο  τους καρδάκι
ερώτων άσμα φθινοπωρινό

θα ψιθυρίσει ώσπου σκιά να γίνει
στον κρύο κι ογρό Γιαννιώτικο ουρανό.
Αγνάντια απ' τα βουνά μπροστά στη λίμνη
διαβαίνουν τα κορίτσια αργά δυό-δυό. 
ά. - λεύτερη Πίνδος - 28 Σεπτεμβρη του 2016

Αλίκη Βλάχου, η παλιά Γιαννιώτισσα Δασκάλα.

  https://www.facebook.com/AgelosPapagewrgiou/posts/1178174022242324?notif_t=like&notif_id=1474091501116838
...είκοσι 17σύλλαβοι, στην ιερή μνήμη της Δασκάλας Αλίκης Βλάχου...Αλίκη Βλάχου (1924-2013)...η παλιά Γιαννιώτισσα  Δασκάλα...η συναδέλφισσα....η γειτόνισσα στην Καλούτσιανη (Σολωμού κι Αθαμάνων) απ' τα παιδικά μου χρόνια...η κυρα-Αλίκη...έφυγε σαν χτες  12 Σεπτέμβρη, πλήρης ημερών...πριν κινήσει για την Αχερουσία, μονολόγησε  -σε μεγάλο βύθος- με θέρμη  "Βαλαωρίτης : Λευκαδίτης ποιητής και πεζογράφος" ...!!!

  ...Πώς κελαηδεί  τ' αηδόνι της ζωής και της χαράς τη νίκη
κι όλα τα θάματα της Πλάσης τα μικρά και τα μεγάλα,
έτσι τριάντα χρόνια ιστόρησε στην τάξη η κυρα-Αλίκη
στους μαθητές το Φως και την Ελλάδα , μάνα και δασκάλα.

Μα είχε ως τόσο μιαν αγάπη, μιαν αδυναμία μεγάλη 
στον Λευκαδίτη ποιητή του Έθνους, τον Βαλαωρίτη,
έτσι  που 'μπρός αυτή κι οπίσω οι μαθητές οι πιο μεγάλοι,
"Μέριασε βράχε να διαβώ*..." αντηχούσαν του σχολειού οι τοίχοι.

"Μέριασε βράχε να διαβώ..." είπε και στη ζήση της  κατόπι ,
τούτος ο στίχος τής δονούσε αστήθι, νου, καρδιά και χείλια !
Δύσκολοι χρόνοι, επάλεψε , άντεξε κι εστάθηκε ολόρθη ,
στα Γιάννενα άπλωσε γερά  κλωνάρια κι έκαμε φαμίλια.

Παιδιά κι εγγόνια τρία χάρηκε, ώσπου εκεί στα ογδόντα εννιά της,
αρρώστια σύντομη την έριξε στου πόνου το κρεβάτι.
Μέρες εφτά , στον Τάταρη έγνεφε,  που εζύγωνε κοντά της,
"Μέριασε βράχε να διαβώ" μ' ογρό απ' τα δάκρυα το μάτι...

Κι όταν ασήκωτο, η ανάσα  τής εγίνη κάποτε άχθος,
 πριχού η κρύα να την τυλίξει του θανάτου η ακαμψία,
"-Βαλαωρίτης : Λευκαδίτης ποιητής και πεζογράφος"
είπε κι εκίνησε ,χαράματα, για την Αχερουσία...
  
* Μέριασε βράχε να διαβώ : στίχος του πασίγνωστου ποιήματος "Ο βράχος και το κύμα" του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη 
http://www.sarantakos.com/kibwtos/balawriths_braxokuma.html
ά. - λεύτερη Πίνδος 

Πώς κύλησε η ζωή μας έτσι γρήγορα...

Πώς κύλησε η ζωή μας έτσι αλλότρια, 
στους δρόμους στις ανούσιες συναθροίσεις 
-ένα τσιγάρο, ένας καφές στα όρθια, 
ένα που σβήνει αστράκι αχνό της δύσης... 

Χινόπωρο εφύσαγε απ' τα σπάργανα 
"θα  'ναι ο καιρός -ελέγαμε- που αλλάζει" 
κι οι νύχτες θειάφι εβρέχανε και σάβανα 
και μαύρο χιόνι αργά να μας σκεπάζει  

κι ας είχαμε βαδίσει έτσι "όπως άρμοζε" 
με τις ζωές μας σε μιαν κάποιαν τάξη 
κι ας είχε το νωθρό μας βλέμμα το μπλαζέ 
του αστού που ευδοκίμησε τη λάμψη... 
................................................................... 
Πώς κύλησε η ζωή μας έτσι γρήγορα... 
Πέντ'-έξι θα διαβούμε ακόμα στράτες 
κι ασθμαίνοντες θα φτάσουμε στα σύνορα 
που σμίγουνε οι αγύριστοι διαβάτες, 

και μόνο τα παιδιά που οπίσω αφήνουμε 
-σκλαβάκια, ωιμέ, φτωχά στη νέα την τάξη- 
θα μαρτυρούν, στάχτη κι αχός σαν γίνουμε, 
πως κάποτε στ' αλήθεια είχαμε υπάρξει... 


ά.- λεύτερη Πίνδος

Φουκαράκο Ομράν

...τούτος ο κόσμος, ειναι βαριά άρρωστος ....όσο ποτέ άλλοτε στην Ιστορία...ένα πενταχρονο παιδάκι, βουτηγμένο στα αίματα...αντί να τρέξουν με χίλια το ασθενοφόρο για το κοντινότερο νοσοκομείο, το παραδίνουν βορρά στους δημοσιογράφους, να το ..ντουφεκίσουν κάμποση ωρα με τις κάμερες...ο ανθρώπινος πόνος πουλάει....τα όπου Γης δίποδα, τρέφονται με τον ξένο πόνο....ό,τι δεν σουλατσάρει ως εικόνα και θέαμα στον αχανή βόθρο των social media, ΔΕΝ υπάρχει.... 

Σε στήσαν' , φουκαράκο Ομράν, 
σαν το φονιά στ' απόσπασμα, 
και ντουφεκάν' και ντουφεκάν' 
της πίκρας σου τ' απόσταγμα, 

οι κάμερες, τα τρωκτικά 
δημοσιογραφόσκυλα, 
κι αν μπλάβο το αίμα σου κυλά, 
στ' αρχίδια τους ολότελα, 

τα δίποδα της Γης να φάν'  
τον ξένο περιμένουνε 
τον πόνο.Κι όλο ντουφεκάν' 
'σένα που ομπρός τους έχουνε 

 τα δημοσιογραφόσκυλα 
τα καμερομαυρόφιδα. 
ά. - λεύτερη Πίνδος - 18 Αυγούστου του 2016

Η Μαρία των βράχων

...Δεκαπενταύγουστος, πρωί , τρέχοντας απόξω απ' το εκκλησάκι της Παναγίας, λίγο έξω απ' το χωριό...το ζητούμενο είναι να σταίνει μια γιορτή ο άνθρωπος μέσα του, παντί τρόπω...όπου να γιορτάζει ό,τι κι όποιον θέλει...άγιους και προφήτες, αν θέλει... ή , ακόμα καλύτερα,να γιορτάζει το μεγαλείο της μάνας-φύσης με το ασταμάτητο πανηγύρι της... 

Πρωί σαν τ' άλλα, απ' του χωριού το ξέμακρο εκκλησάκι,
δρομαίος εδιάβηκα.Μέσα, Δεκαπενταύγουστο
σήμαιναν του παπά οι ψαλμοί. Κι απόξω εγώ λαφάκι
ανέστιο,κάθιδρο -με ρότα πάντα στ' άγνωστο- 

πίσω απ' τους λόφους τους αχνούς ,κάτω απ' τις μυγδαλίτσες,
τον τζίτζηκα έσμιξα ,ξανθόν καλοκαιριάτικο
μπράτιμο στις ξερολιθιές , κι άμα δυο-τρεις γουλίτσες
ηλιόφως κέρασε, μού 'βαλε γαμπριάτικο 

 κοστούμι , των ασπάλαθων την αύρα των μονάχων,
και τα σιουρίσματα των αυγινών τσοπάνηδων,
και στο φτερό με πάντρεψε με τη Μαρία των βράχων
των τραγουδιών , των αστεριών, των ποιητάρηδων...
ά. - 15 Αυγούστου  - λεύτερη Πίνδος 

Το σπίτι της κυρα-Κατέρως

 ...μια απ' τις αξέχαστες μορφές της Καλούτσιας, στα Γιάννενα, ήταν κι η κυρα-Κατέρω,ερασιτέχνις-νοσοκόμα,που αφιλοκερδώς προσφερόταν για τις νοσηλευτικές της ικανότητες, στους γειτόνους κι όχι μόνο......το σπίτι της, στα μισά της οδού Σολωμού, δέκα μετρα παρακάτω απ' το φούρνο του Δημητρίου Πολίτη (Μητροπολίτη τον έλεγε ο χωρατατζής γείτονας Στυλιανός Βαμβετσος!!)

Νάτο  το σπίτι της κυρα-Κατέρως!
Ερασιτέχνις ήταν νοσοκόμα,
μόνη την είχε αποξεχάσει ο Έρως,
μα τις ζεστές νυχτιές, ως τώρα ακόμα,

τα νεαρά όλο σφρίγος ζευγαράκια
στη Σολωμού διαβαίνοντας το δρόμο
με μιαν αποθυμιά γλυκιά στα μάτια
και της αγάπης τα φτερά στον ώμο,

στέκονται κάτω απ' τα παράθυρά της
για μιαν ανάσα όταν φωτιά είν' το θέρος,
και στον Παράδεισο ριγεί η καρδιά της
της νοσοκόμας της κυρα-Κατέρως,

κι εκεί στην άπνοια τη βαθιά της ζέστης
άνεμος ξαφνικός σπρώχνει την πόρτα 
και μπαίνουν οι ανευόδωτοι έρωτές της
κι είναι η Κατέρω νιά κι ωραία σαν πρώτα

και πανηγύρι ολόφωτο έχει ο Έρως
στου περασμένου τα μισά του αιώνα,
εκεί στο σπίτι της κυρα-Κατέρως,
ερασιτέχνις που 'ταν νοσοκόμα...
ά. -λεύτερη Πίνδος- Αλωνάρης του 2016

• 
  

Γιώργος Κατακουζηνός

(...σαν σήμερα πέθανε το 2013 σε ηλικία 70 ετών ο σκηνοθέτης Γιώργος Κατακουζηνός, που έγινε γνωστός κυρίως από την τεράστια επιτυχία του στον κινηματογράφο με τον «Άγγελο» (1982), ταινία εμπνευσμένη από τη δολοφονία του 22χρονου Ανέστη Παπαδόπουλου από τον ο 19χρονο Χρήστο Ρούσσο.Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα ήταν και η ταινία του «Ζωή (Μια ωραία πεταλούδα)» που γυρίστηκε το 1994. Η ταινία ήταν βασισμένη στην υπόθεση δολοφονίας της Ζωής Γαρμάνη από τον σύζυγό της, Παναγιώτη Φραντζή, το 1987.
       Ο Γιώργος Κατακουζηνός γεννήθηκε το 1943 στην Αλεξάνδρεια και μετά τις κινηματογραφικές σπουδές του στην Αθήνα και το Παρίσι, εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε αρκετές ταινίες («Διωγμός», «Τα 201 καναρίνια», «Το μπλόκο» κ.ά.).

Υπήρξε επίσης σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση και ως το τέλος, παρά την ταλαιπωρημένη υγεία του ήταν ενεργό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του,νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Υγεία...)  

Πέθανε ο Κατακουζηνός 

ο Γιώργος. Σκηνοθέτης. 

Στο κινηματογραφικό 

Σύμπαν, σαλός ικέτης 

 απ' το ογδόντα δυό. 

Δυο-τρεις ταινίες γύρισε 

μόνο, πένης καθόσον...

Γλυκά κι ωραία μύρωσε

την ύπαρξη καμπόσων  

με δάκρυο αλμυρό. 

............................. 

Πέθαν' ο Αλεξανδρινός 

ο σκηνοθέτης. Νέα 

ταινία με το Θαλασσινό*, 

την Όλγα τη Μαλέα*  
και με το Σολομό*,  

ξεκίνησαν το δειλινό

στα σύννεφα απάνω 

με τον Αλέξη Δαμιανό 

στο πρώτο-πρώτο πλάνο 

τρε ζενεράλ** αργό...  

* Ερρίκος Θαλασσινός, Όλγα Μαλέα, Αλέξης Σολομός : σκηνοθέτες που "έφυγαν"... 
**τρε ζενεράλ(=πολύ γενικό):ονομασία κινηματογραφικού πλάνου, στο οποίο ο άνθρωπος φαίνεται μικρός και κυριαρχεί το τοπίο 

ά. - λεύτερη Πίνδος

Στερνό κόκαλο

https://www.efsyn.gr/arthro/etoima-gia-thanatosi
 Κατηγόρησαν αδέσποτα για επίθεση, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, προ 4 μηνών. Τώρα, ο Δήμος Σπερχειάδας-Μακρακώμης παραπέμπει σε ευθανασία τα δύο αυτά υγιή ζώα, καθώς λόγω Δεκαπενταύγουστου, δεν είναι δυνατόν να ανευρεθούν άτομα για να τα υιοθετήσουν.

Έτοιμα για θανάτωση

Θα σηκωθεί και το στερνό θα φάει το κόκαλο, 
και θα χτυπάει τρελά η καρδιά του σαν το κρόταλο, 
κι εκεί ανάμεσα στης Όστριας τ' αναρίπισμα 
και στ' αυγινό τ' απορημένο του τ' αλύχτισμα, 
  
 δυο πωγωνίσια θα σιουράν' του Χαλιγιάννη
 κι ένα  μπλουζ πέρα από τη Νέα  Ορλεάνη, 
και θα υψωθεί  στο Σύμπαν μοναχός και λεύτερος
ωραίος "σκύλος των άστρων" του Καρούζου δεύτερος. 
ά. - λεύτερη Πίνδος - 12 Αυγούστου του 2016