Ο Σάκη-Μήτρο-Ντόκος

Παίζει το κερατζίδικο
ο Σάκη-Μήτρο-Ντόκος
κι αντιλαλούν τα διάσελα
κι αναγαλλιάζει ο τόπος,

ξυπνάει κι ο έρμος κερατζής
μέσα απ' το μαύρο μνήμα
ρούχα φοράει τα σύγνεφα
και τ' ασπαλάθια ντύμα,

αναμεράει τα χώματα
και το βαρύ λιθάρι,
θεριό τον κάνει ο έλατος
κι ο ήλιος παλληκάρι,

βαράει βιτσιά τ' αλόγου του,
δεν τον χωράει ο τόπος.
Παίζει το κερατζίδικο
ο Σάκη-Μήτρο-Ντόκος...
ά. -λεύτερη Πίνδος

Το Τετραβάγγελο

 Ο πρώτος απ' τ'  αριστερά 

που στέκει  ωσάν  μονάχος,

ήταν οσιομάρτυρας

και μάρτυράς μου ο Άθως.

 Έμαθε χίλια γράμματα

τη φτώχεια στα Τζουμέρκα,

με τετραβάγγελο ανοιχτό

στον  ήλιο και στην  πέτρα.

................................... 

Ο πρώτος απ'  τ'  αριστερά

μουστάκι  οπού  'χει  μαύρο,

για μάτια  είχε  δυο  πουλιά

και  για  καρδιά  ένα νάρδο. 

Πέρασε  -τι δεν πέρασε-

και του Χριστού τα Πάθη.

Σαν το πουλί λαβώθηκε 

σα ρόδο εμαράθη.

                                   ........................................

O πρώτος  απ'  τ'  αριστερά

του  κόσμου  ας είν'  του  κάτου,

τα μάτια του έχω μάτια μου

καρδιά μου την καρδιά του.

Και  που θωρώ το Ελληναριό

στ'  απόσπασμα στημένο

στον ίδιο τον καταχτητή

στο  σταυρωτή τον ξένο, 

και που  θωρώ τον  τόπο  μου 

-το μέγα  καλυβάκι-

Άη-Στράτη   και  Μακρόνησο,

από  την  Κω  ως  τη   Θράκη,

 

δεν φταίει που  'χω  για μάτια  μου

τα  μάτια  τα  δικά  του

και  για  καρδιά  στα  στήθια  μου

την  τρυφερή  καρδιά  του,

μα, φταίει εκείνο  τ' ανοιχτό

στον ήλιο  και  στην  πέτρα 

τ'  άγιο το Τετραβάγγελο

απάνω στα Τζουμέρκα.

Στον  ύπνο  μου  το  μελετώ,

στον  ξύπνο  μου  τ'  ανοίγω,

τ'  αγγίζω κι  απ'  του  κύρη  μου

το  μπόι  παίρνω λίγο.

 

Έχει την Πίνδο εξώφυλλο

ν'  αντέχει  στους  αιώνες,

κι έχει  μονάχα  ζωγραφιές,

τέσσερις  μόνο  εικόνες :

μιαν  άγια μάνα στα βουνά,

έναν λασπιάρη εργάτη,

το Διονύσιο Σολωμό

και του Θεού το μάτι.

Άγγελος 

31 Αλωνάρη του 2012

Ο φωτογράφος στη λίμνη στα Γιάννενα

 (...Παμβώτις...η φωτογραφία, απ' το  blog photoioannina...)

Σύννεφα πάνω από τη λίμνη
-γαλάζιο πάνω τους και κάτω- 
κι ο φωτογράφος το χαμίνι,
αφρόγαλο τα  'χει στο πιάτο...

Το μάτι  πίνει, ξεδιψάει , 
αδειάζει του ουρανού το θόλο, 
μεθάει, ευφραίνεται, ρουφάει 
το Σύμπαν, άσπρο πάτο, όλο... 

Αγνή κι απέραντη λευκότης...! 
Χαρά σ' αυτόν που 'ναι από γέννα 
ονειρευτής κι ονειροπότης, 
την Ομορφιά συνέχεια μ' ένα 

διάφραγμα να κυνηγάει. 
Ο φωτογράφος το χαμίνι,
στέμμα τα πάλλευκα φοράει
σύννεφα πάνω από τη λίμνη. 

ά. - λεύτερη Πίνδος