Τρέξιμο στη φύση κι επαναστατικοτητα

....μια πολύ καλή φίλη,ειχε ποσταρει το ακολουθο κειμενακι,όταν κυκλοφόρησε το δισκακι "Ο άγγελος ο Ιτζουμερ",...πέρα απ' το "υπερβολικό" , λόγω συμπάθειας για μένα, ύφος , μου ειχε κάνει εντυπωση πώς και πόσο ζευγαρωνει την άσκηση με την επανασταση (ή τουλάχιστον με την επαναστατικότητα, τη διαθεση για επανάσταση, το να "επαναστατείς" με τη γυραθε κατάντια-ξεφτίλα-κατάπτωση-ραγιαδιλίκι)...ειναι κάτι που το 'χω βιώσει : όταν συμβει (σπανιότατα) ν' απεχω 2-3 μέρες απ' την καθημερινή ασκηση (τρεξιμο στη φύση) , καταλαγιάζει ο "θυμός" μου απέναντι στους μαστόρους της ασχήμιας/εκμετάλλευσης/αδικίας, γενικά..."καναπεδιάζω", μαλθακεύω, "ξεχνώ", τρώω την καραμέλα που σερβίρεται εκεί που δεν μπορεί κανεις να φανταστει....όταν ξανανεβαινω για τρεξιμο στο βουνό, βρισκω ξανά τα ..παλιά πατήματα, αφυπνίζομαι, ματαβλέπω καθαρά και σε βάθος...σκέφτομαι λοιπόν, πώς και πόσο μεθοδικά ,αυτό που γενικά κι αόριστα ονομάζουμε "σύστημα", έχει δεκαετίες τώρα αλλοτριώσει /αποκοιμίσει/ευνουχίσει τους αδικημένους της Γης, αφού πρώτα τους μάντρωσε μέσα στα τσιμεντενια κιβούρια των μεγαλουπόλεων, ώστε να μη κάνουν τ' αυτονόητο :να ξυπνήσουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ένα πρωί , και να βαδίσουν να γκρεμίσουν τα κάστρα της πλουτοκρατίας, ΠΑΝΤΙ ΤΡΟΠΩ, κι όχι αναίμακτα βέβαια...ας σκεφτούμε ότι το 1% του πληθυσμού της Γης, εχει μαζωμένο πλούτο περισσότερο απ' το υπόλοιπο 99%...!!ακολουθει το κειμενακι της φιλης μου....
Κάθε επανάσταση έχει και ένα μουσικό σύνθημα που την εμπνέει για αγώνες, η δική μας διάλεξε απο τους προγόνους μας το "Άγγελο Iτζουμέρ" σαν σύμβολο να κάνουμε το ΧΡΕΟΣ στην ράτσα μας..."Άσκηση φώναζα, παντοδύναμη θεά, που σφίγγεις το χέρι σου, σα ρόγδι γινωμένο και ξεζουμίζεις την καρδιά του ανθρώπου, Μάνα σκληρή της νίκης, που για να την θρέψεις την ταίζεις με την πείνα, ω ανήλεο χέρι, άσφαλτο, που οδηγάς στον λυτρωμό, σαν το μονοχρονίτικο κοτσύφι που καθίζει δίπλα στο γέρο κότσυφα, ως καθίζομε δίπλα σε πηγή, και πότε χαμηλώνει το κεφάλι σα να προσδέχεται ως ευλογία τη σοφή λαλιά και πότε σηκώνει και βυθάει το κίτρινο ραμφί του στο βουερό ποτάμι του αέρα και τρέμει-ως σε αφρόχειλο γκρεμού-να πέσει στο τραγούδι, όμοια, ορθός μπροστά σου, ω βρυσομάνα του ακέραιου τραγουδιού, Άσκηση, γυμνάζω την καρδιά μου στο μέγαν ύμνο της λευτεριάς"