Εγώ ο δούλος του βουνού, Α. Παπαγεωργίου

 
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1042986622427732&set=a.139421992784204.26009.100001492111524&type=3&theater
  
...Ο μεγαλύτερος κοινός φόβος, εμένα και πολύ-πολύ κοντινού συγγενικού μου προσώπου, είναι ν' αγνοηθεί απ' τους οικείους η επιθυμία μας ν' αποτεφρωθούμε κι όχι να θαφτούμε ...Φόβος που απαλύνεται με τη διαβεβαίωση που παρέχει ο ένας στον άλλον, ότι τουλαχιστον γι' αυτόν που θα φύγει πρώτος, θα φροντίσει ο άλλος για την αποτέφρωσή του...Αυτό κουβεντιαζαμε οι δυο μας προχτές στο σπίτι στο χωριό, και κλείσαμε την κουβέντα, συμφωνώντας-καλαμπουρίζοντας στα σοβαρά όμως, πως χίλιες φορές στάχτη να σκορπιστούμε εδώ ψηλά στα Τζουμέρκα, ακόμα και μες στο βόθρο του κοινοτικού αποχωρητηρίου, στα 1100 μέτρα όμως κι αγνάντια απ' τη Στρογκούλα, παρά να μας φάει η μούχλα στο χώμα κάτω στον κάμπο

...Μετά, έτσι που χιόνιζε άγρια κι ωραία και φυσούσε παραμυθένια μανιασμένα στο χωριό, βγηκα ν' απολαύσω τη λευκή μαγεία του Τζουμερκιώτικου τοπίου, τρέχοντας ξέστηθος στο χιόνι..Μπροστά μου, ένας χωριανός/φίλος με τη γουρούνα του -αυτό το τετράτροχο που μπορεί ν' ανέβει ως και τη λασπωμένη/πύρινη ανηφόρα της κολάσεως- συντροφιά στα 1300 μέτρα, απαθανάτιζε με το κινητό του,ό,τι μπορούσε και προλάβαινε....Πίσω μου, η πηχτή/παγωμένη/βουνίσια αχλή, που θαρρείς κόχλαζε αγναντια στη Στρογκούλα , κι όλο με ζύγωνε να με κρούξει και να με κάνει πάγο, να μείνω αιώνια αθάνατος εκεί πάνω, ώσπου μ' έφτακε και με πήγαινε στο κοντό,ίσκιος καμωμένος από μύρο ελάτων, άγγελος παρηγορητής και ξαγοράρης και κουβεντιαστής που μού 'λεγε κι όλο μού 'λεγε στ' αυτί και στην ψυχή,όσο τρεχαμε δίπλα-δίπλά μαζί...Εντός μου, στα ποδάρια πρώτα που ακούμπαγαν το χιόνι κι έπαιρναν ρυθμό-το ρυθμό της γης-, στην ψυχή μετά, και στον νου κατόπιν, οι δεκαπεντασύλλαβοι που 'χαν αρχίσει να γεννιούνται απ' τα προτού την ώρα που έγινε ο διάλογος που είπα, και οι οποίοι δεκαπεντασύλλαβοι έγιναν κανονική υπεύθυνη δήλωση αποτέφρωσης ....Με υπογραφή στο τέλος,με ημερομηνία, και με τα όλα της, πιο κι από καμωμένη σε συμβολαιογράφο, έγκυρη ακόμα...... 

Εδώ στου χρόνου τη ρωγμή,στην άγια αυτή στιγμούλα,
δύο χιλιάδες δεκαέξ' στις τέσσερις Μαρτίου,
τρέχοντας ξέστηθος ψηλά αγνάντια απ' τη Στρογκούλα,
εγώ ο δούλος του βουνού, Α. Παπαγεωργίου, 

δηλώνω πως,σαν το σκυλί,στους μείον τρεις Κελσίου,
μ' έξι -σιμά- μποφώρ θρασκιά,στο χιόνι,αποδιωγμένος
της φύσης δεν αιστάνθηκα,μα ως άγγελος Κυρίου
πίσω μου με παράστεκε ένας ίσκιος καμωμένος 

από πυκνή βουνίσια αχλή και μύρο οξιάς κι ελάτου
κι από πικρήν απαντοχή γερόντων που μονάχοι
ξεροσταλιάζουν στο χωριό σούρουπο του Σαββάτου
εις μάτην περιμένοντας τον καφετζή για νά 'ρθει, 

κι ο ίσκιος με συντρόφευε κι ο ίσκιος σκύβει λέει
"εδώ είναι το ρηγάτο σου,εδώ η βαθιά σου ρίζα,
εδώ η μοίρα η άγια σου κι όλα σου τα ελέη,
εδώ στη Τζουμερκιώτικη την πέτρινη μαρκίζα", 

δηλώνω,εφεξής λοιπόν,στου γερακιού το νύχι
σαν θα πιαστώ,να μη με φάει τ' ογρό του κάμπου χώμα,
μα στα Τζουμέρκα σε φωτιά,κεφάλι,σβέρκο,αστήθι
και μέλη μου,στάχτη γλυκιά να γίνουνε,κι ακόμα 

ο πιο τρελός μετά απ' εμέ μες στο χωριό,σακκούλα
να πιάσει,και τη στάχτη μου στ' αποχωρητηρίου
να ρίξει του κοινοτικού,το βόθρο,απ' τη Στρογκούλα
αγνάντια.//Ο δούλος του βουνού,Α.Παπαγεωργίου,
ο τρίτος τού Σωτήρη ο γιος,του δάσκαλου κι αντάρτη.
Δύο χιλιάδες δεκαέξ', τέσσερις μήνα Μάρτη.
ά. - λεύτερη καταχιόνιστη Πίνδος