Φουκαράκο Ομράν

...τούτος ο κόσμος, ειναι βαριά άρρωστος ....όσο ποτέ άλλοτε στην Ιστορία...ένα πενταχρονο παιδάκι, βουτηγμένο στα αίματα...αντί να τρέξουν με χίλια το ασθενοφόρο για το κοντινότερο νοσοκομείο, το παραδίνουν βορρά στους δημοσιογράφους, να το ..ντουφεκίσουν κάμποση ωρα με τις κάμερες...ο ανθρώπινος πόνος πουλάει....τα όπου Γης δίποδα, τρέφονται με τον ξένο πόνο....ό,τι δεν σουλατσάρει ως εικόνα και θέαμα στον αχανή βόθρο των social media, ΔΕΝ υπάρχει.... 

Σε στήσαν' , φουκαράκο Ομράν, 
σαν το φονιά στ' απόσπασμα, 
και ντουφεκάν' και ντουφεκάν' 
της πίκρας σου τ' απόσταγμα, 

οι κάμερες, τα τρωκτικά 
δημοσιογραφόσκυλα, 
κι αν μπλάβο το αίμα σου κυλά, 
στ' αρχίδια τους ολότελα, 

τα δίποδα της Γης να φάν'  
τον ξένο περιμένουνε 
τον πόνο.Κι όλο ντουφεκάν' 
'σένα που ομπρός τους έχουνε 

 τα δημοσιογραφόσκυλα 
τα καμερομαυρόφιδα. 
ά. - λεύτερη Πίνδος - 18 Αυγούστου του 2016

Η Μαρία των βράχων

...Δεκαπενταύγουστος, πρωί , τρέχοντας απόξω απ' το εκκλησάκι της Παναγίας, λίγο έξω απ' το χωριό...το ζητούμενο είναι να σταίνει μια γιορτή ο άνθρωπος μέσα του, παντί τρόπω...όπου να γιορτάζει ό,τι κι όποιον θέλει...άγιους και προφήτες, αν θέλει... ή , ακόμα καλύτερα,να γιορτάζει το μεγαλείο της μάνας-φύσης με το ασταμάτητο πανηγύρι της... 

Πρωί σαν τ' άλλα, απ' του χωριού το ξέμακρο εκκλησάκι,
δρομαίος εδιάβηκα.Μέσα, Δεκαπενταύγουστο
σήμαιναν του παπά οι ψαλμοί. Κι απόξω εγώ λαφάκι
ανέστιο,κάθιδρο -με ρότα πάντα στ' άγνωστο- 

πίσω απ' τους λόφους τους αχνούς ,κάτω απ' τις μυγδαλίτσες,
τον τζίτζηκα έσμιξα ,ξανθόν καλοκαιριάτικο
μπράτιμο στις ξερολιθιές , κι άμα δυο-τρεις γουλίτσες
ηλιόφως κέρασε, μού 'βαλε γαμπριάτικο 

 κοστούμι , των ασπάλαθων την αύρα των μονάχων,
και τα σιουρίσματα των αυγινών τσοπάνηδων,
και στο φτερό με πάντρεψε με τη Μαρία των βράχων
των τραγουδιών , των αστεριών, των ποιητάρηδων...
ά. - 15 Αυγούστου  - λεύτερη Πίνδος 

Το σπίτι της κυρα-Κατέρως

 ...μια απ' τις αξέχαστες μορφές της Καλούτσιας, στα Γιάννενα, ήταν κι η κυρα-Κατέρω,ερασιτέχνις-νοσοκόμα,που αφιλοκερδώς προσφερόταν για τις νοσηλευτικές της ικανότητες, στους γειτόνους κι όχι μόνο......το σπίτι της, στα μισά της οδού Σολωμού, δέκα μετρα παρακάτω απ' το φούρνο του Δημητρίου Πολίτη (Μητροπολίτη τον έλεγε ο χωρατατζής γείτονας Στυλιανός Βαμβετσος!!)

Νάτο  το σπίτι της κυρα-Κατέρως!
Ερασιτέχνις ήταν νοσοκόμα,
μόνη την είχε αποξεχάσει ο Έρως,
μα τις ζεστές νυχτιές, ως τώρα ακόμα,

τα νεαρά όλο σφρίγος ζευγαράκια
στη Σολωμού διαβαίνοντας το δρόμο
με μιαν αποθυμιά γλυκιά στα μάτια
και της αγάπης τα φτερά στον ώμο,

στέκονται κάτω απ' τα παράθυρά της
για μιαν ανάσα όταν φωτιά είν' το θέρος,
και στον Παράδεισο ριγεί η καρδιά της
της νοσοκόμας της κυρα-Κατέρως,

κι εκεί στην άπνοια τη βαθιά της ζέστης
άνεμος ξαφνικός σπρώχνει την πόρτα 
και μπαίνουν οι ανευόδωτοι έρωτές της
κι είναι η Κατέρω νιά κι ωραία σαν πρώτα

και πανηγύρι ολόφωτο έχει ο Έρως
στου περασμένου τα μισά του αιώνα,
εκεί στο σπίτι της κυρα-Κατέρως,
ερασιτέχνις που 'ταν νοσοκόμα...
ά. -λεύτερη Πίνδος- Αλωνάρης του 2016

• 
  

Γιώργος Κατακουζηνός

(...σαν σήμερα πέθανε το 2013 σε ηλικία 70 ετών ο σκηνοθέτης Γιώργος Κατακουζηνός, που έγινε γνωστός κυρίως από την τεράστια επιτυχία του στον κινηματογράφο με τον «Άγγελο» (1982), ταινία εμπνευσμένη από τη δολοφονία του 22χρονου Ανέστη Παπαδόπουλου από τον ο 19χρονο Χρήστο Ρούσσο.Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα ήταν και η ταινία του «Ζωή (Μια ωραία πεταλούδα)» που γυρίστηκε το 1994. Η ταινία ήταν βασισμένη στην υπόθεση δολοφονίας της Ζωής Γαρμάνη από τον σύζυγό της, Παναγιώτη Φραντζή, το 1987.
       Ο Γιώργος Κατακουζηνός γεννήθηκε το 1943 στην Αλεξάνδρεια και μετά τις κινηματογραφικές σπουδές του στην Αθήνα και το Παρίσι, εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε αρκετές ταινίες («Διωγμός», «Τα 201 καναρίνια», «Το μπλόκο» κ.ά.).

Υπήρξε επίσης σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση και ως το τέλος, παρά την ταλαιπωρημένη υγεία του ήταν ενεργό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του,νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Υγεία...)  

Πέθανε ο Κατακουζηνός 

ο Γιώργος. Σκηνοθέτης. 

Στο κινηματογραφικό 

Σύμπαν, σαλός ικέτης 

 απ' το ογδόντα δυό. 

Δυο-τρεις ταινίες γύρισε 

μόνο, πένης καθόσον...

Γλυκά κι ωραία μύρωσε

την ύπαρξη καμπόσων  

με δάκρυο αλμυρό. 

............................. 

Πέθαν' ο Αλεξανδρινός 

ο σκηνοθέτης. Νέα 

ταινία με το Θαλασσινό*, 

την Όλγα τη Μαλέα*  
και με το Σολομό*,  

ξεκίνησαν το δειλινό

στα σύννεφα απάνω 

με τον Αλέξη Δαμιανό 

στο πρώτο-πρώτο πλάνο 

τρε ζενεράλ** αργό...  

* Ερρίκος Θαλασσινός, Όλγα Μαλέα, Αλέξης Σολομός : σκηνοθέτες που "έφυγαν"... 
**τρε ζενεράλ(=πολύ γενικό):ονομασία κινηματογραφικού πλάνου, στο οποίο ο άνθρωπος φαίνεται μικρός και κυριαρχεί το τοπίο 

ά. - λεύτερη Πίνδος

Στερνό κόκαλο

https://www.efsyn.gr/arthro/etoima-gia-thanatosi
 Κατηγόρησαν αδέσποτα για επίθεση, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, προ 4 μηνών. Τώρα, ο Δήμος Σπερχειάδας-Μακρακώμης παραπέμπει σε ευθανασία τα δύο αυτά υγιή ζώα, καθώς λόγω Δεκαπενταύγουστου, δεν είναι δυνατόν να ανευρεθούν άτομα για να τα υιοθετήσουν.

Έτοιμα για θανάτωση

Θα σηκωθεί και το στερνό θα φάει το κόκαλο, 
και θα χτυπάει τρελά η καρδιά του σαν το κρόταλο, 
κι εκεί ανάμεσα στης Όστριας τ' αναρίπισμα 
και στ' αυγινό τ' απορημένο του τ' αλύχτισμα, 
  
 δυο πωγωνίσια θα σιουράν' του Χαλιγιάννη
 κι ένα  μπλουζ πέρα από τη Νέα  Ορλεάνη, 
και θα υψωθεί  στο Σύμπαν μοναχός και λεύτερος
ωραίος "σκύλος των άστρων" του Καρούζου δεύτερος. 
ά. - λεύτερη Πίνδος - 12 Αυγούστου του 2016

Οι δημόσιοι υπάλληλοι-γραφιάδες

Εργάζονται οι δημόσιοι οι υπάλληλοι
με ζήλο κι αφοσίωση απαράμιλλη,
πρωτόκολλα, αρχεία, χαρτοκιβώτια,
λουμπάγκα, ξεμουδιάσματα επιτόπια,
αίμα -απ' τ' ανήλιο το γραφείο- μπαγιάτικο,
-ενίοτε κάνα γλέντι Σαββατιάτικο-
τηλέφωνα, οδηγίες, προϊστάμενοι,
σπανίως οι υφιστάμενοι ανθιστάμενοι,
φάκελλοι, ταξινομημένα θέματα,
αιτήσεις, μεταθέσεις, ρουφιανέματα,
σχολνάν' το μεσημέρι, πάν' στα σπίτια τους,
φουσκώνουνε με υπομονή τα στήθια τους,
τα χρόνια της υπηρεσίας αθροίζουνε,
ψωμί την προσδοκία τους φουρνίζουνε
πως θά 'βγουνε αλώβητοι στη σύνταξη,
κι ωσάν τους χαρτοπόντικες σε σύναξη
γερνούνε οι δημόσιοι οι υπάλληλοι
με ζήλο κι αφοσίωση απαράμιλλη...
ά.- λεύτερη Πίνδος

Τώρα, πατέρα, κυνηγάμε Pokemon ...

https://insidestory.gr/article/go-pokemon-go?token=9QM9B38ZIU

 ..στο link αποπάνω...η εσχατη κατάντια...το απόλυτο αποκοίμισμα των μαζών... 

Τότε, πατέρα, για των περισσότερων
το δίκιο, αντάρτης βγήκες στα βουνά.
Τώρα, πατέρα, κυνηγάμε Pokemon !
Χαίρεται το κεφάλαιο και γελά...
ά. - λεύτερη Πίνδος

Γρηγόρης Κωσταντή Μασσαλάς, ο Ταπεινός Του Βουνού (1931-2015)

http://greekactor.blogspot.gr/2012/02/blog-post_7409.html 

http://84.205.237.165/index.php?q=el/node/618 

....ξημερώνοντας , προψές,3 Αυγούστου, ωρα 3 τα ξημερώματα....στην πλατεία στο χωριό μου στους Χουλιαράδες....εγώ κι ο άνεμος μονάχα, που 'ρθε και μου ψιθύρισε με το θρόισμα των κλαριών, για το συγχωριανό και παλιό φίλο του πατέρα μου,Γρηγόρη Κωσταντή Μασσαλά, τον θεατράνθρωπο (ηθοποιό, σκηνοθέτη, δάσκαλο κ.λ)  που όσο ζούσε , τιμούσε τον πατέρα του τον Κωσταντή, γράφοντάς τον κι αναφέροντάς τον πάντα όποτε δήλωνε τα στοιχεία του,και βάζοντάς τον (Κωσταντής), σαν σφήνα ανάμεσα απ' τ' όνομά του (Γρηγόρης), κι απ' το επίθετό του (Μασσαλάς): Γρηγόρης Κωσταντή Μασσαλάς....!!!!!..........και που πάντα έκανε λόγο για το χωριό του/μας, τους Χουλιαράδες, ωσάν να ήταν  τίτλος τιμής (και σάμα δεν είναι;) αυτή η Χουλιαριώτικη-βουνίσια καταγωγή του...βέβαια, μονάχα αυτός ήξερε το βάρος την αξία και την αγιοσύνη των Ταπεινών Του Βουνού,των ανθρώπων που βάδισαν παλιότερα κι ως τη δεκαετία του '70,εκεί πάνω στ' άγρια βουνά, μες στην τυράγνια και στη φτώχεια, για να πάνε τη ζωή μπροστά, ολότελα άγνωστοι στους αστούς που γράφουν την Ιστορία ανθρώπων και γεγονότων...

 Προψές τη νύχτα που 'μουν σπούργος στο θρασκιά
 βράδυ τ' Αυγούστου τρεις η ώρα ξημερώματα
ολομονάχος σαν τον κούκο στα βουνά
που κοινωνάει στη σιγαλιά βουνίσια  αρώματα

και ψαλμουδιές  ανήκουστες συμπαντικές 
κι ανάσες Άγιων που σαλοί και μόνοι εζήσανε
κι ας μες σε κόσμο, του χωριού οι αλυγαριές
σκύψαν' και θρόισαν και στ' αυτί μού ψιθυρίσανε

για τον αρτίστα το Γρηγόρη Μασσαλά 
τον καλλιτέχνη που ωσάν μάνα του αγάπαγε
το θέατρο και σιγαλά και ταπεινά
σαν άγιο τόπο το σανίδι πάντα επάταγε,

για το Γρηγόρη Μασσαλά, το Χουλιαρά 
που 'χε κορώνα του και φυλαχτό κι εικόνισμα
τον κύρη του ,γι' αυτό σαν σφήνα -ευλαβικά-
τ' όνομα "Κωσταντής", στο επίσημό του τ' όνομα

"Γρηγόρης Μασσαλάς" , έβανε μια ζωή, 
μα και τη ρίζα του τον τόπο του ονομάτιζε
τους Χουλιαράδες των Τζουμερκων, παναπεί
σ' αυτά τα δυό τη ζήση του ο Γρηγόρης άθροιζε :

στον κύρη του και στο φτωχό του το χωριό!
Στη Τζουμερκιώτικη λοιπόν σαν αναπαύτηκε
τη γη , απ' τον ήλιο απ' τα κλαριά κι απ' το βουνό
ωσάν παλιοκαιρίσιος Χουλιαράς δοξάστηκε,

και  μήνες τώρα ο Άραχθος κάθε νυχτιά
στη βραδινή του κάτω απ' τ' άστρα την παράσταση,
στο συρματένιο το γιοφύρι στη Λυσιά
που 'χει η Αρμονία κι ο Έρωτας διαρκή επανάσταση,

"Τον Ταπεινό  -παίζει ως να φέξει- Του Βουνού" 
το τελευταίο του Γρηγόρη το μονόπρακτο
για τα παιδιά ενός κατώτερου θεού
που 'χαν τον ίσκιο και το βήμα τους θεόρατο 

κι ολότελα άγνωστοι βαδίσανε ψηλά
και τη ζωή μπροστά με δάκρυο κι αίμα επήγανε
εκεί στην πέτρα στην τυράγνια στα βουνά
μνήμη τ' ανέμου και τ' ασπάλαθου ώσπου γίνανε.
ά. - λεύτερη Πίνδος- 4 Αυγούστου του 2016

Πόσο πονάει το φαρμάκι τα σκυλιά...

...πόσο πονάει το φαρμάκι τα σκυλιά?...λίγοι στίχοι κι ένας κέλτικος σκοπός,για τον φαρμακωμένο από κάποιο ανθρωποειδές σκύλο του Αργύρη....έτυχα εκεί το πρωί,την ώρα που ο Αργύρης τον έθαβε...στον κάμπο, λίγο έξω απ' τα Γιάννενα...

Έσκαβε ο Αργύρης, έσκαβε στ' αφράτο χώμα λάκκο,
κι η πύρα η Αυγουστιάτικη στη φλογισμένη γη,
το δάκρυ του στα έγκατα του κόσμου κάτω-κάτω
ηφαίστειο μαύρο το 'κανε και πέλαγο βαθύ,

και πέντε παρακείθε οργιές, το δυο χρονών σκυλί του
ξέπνοο με μάτια ορθάνοιχτα κατά τον ουρανό,
στον ύπνο τον αξύπνηγο στον ύπνο το βαθύ του,
το οπού 'χε φάει φαρμάκι εψές μελέταε το κακό,

και πάσχιζε να θυμηθεί ποιον έβλαψε κι ακόμα
σε ποιον χαρές δεν έκαμε με τη σγουρή του ουρά
και πάσχιζε ώσπου γύρω του εγιόμισε το χώμα
μύγες σωρό απ' τη βαριά, νεκρίσια αποφορά,

κι άμα ο Αργύρης σκόλασε, μέριασε το ζεμπίλι,
κι εστάθηκε ωσάν σάρκινος σταυρός στο Γολγοθά,
κι ήταν πρωί ολοτρόγυρα κι εντός του μαύρο δείλι
κι ο κάμπος όλος μια κλειστή, αλειτούργητη εκκλησιά,

κι έχωσε μες στη μαύρη γης τον πιο καλό του φίλο
και δέκα χρόνια κι είκοσι εγέρασε μεμιάς,
και σπούργος μήτε πέταγε, μηδέ σάλευε φύλλο,
κι ο Αργύρης σαν τ' αδέσποτο σκυλί -να τον πονάς-

μια το μνημούρι εκοίταζε και μια τ' άδειο καλύβι
και μια τη λίμνη που άστραφτε στα Γιάννενα ζερβά,
κι ώρες εκεί απόμεινε ,ώσπου σαν το μολύβι
βαριά,η μέρα εσούρθηκε κι εχάθη στα βουνά...
ά. - λεύτερη Πίνδος 

Στη λίμνη στα Γιάννενα, τα δυο αδερφάκια

 Στη φωτογραφία : κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '60,η Όλγα Ζήση με τον αδερφό της το  Γιώργο, στη λίμνη Παμβώτιδα των Γιαννίνων. Ο Γιώργος, δεινός αεροπόρος -ήταν άλλωστε εκπαιδευτής πιλότων- έκανε την τέλεια -δίχως γυρισμό- πτήση , στις 23 Αλωνάρη του 2013..Ήταν μόνο 54 χρονών...

Όλγα : -Σιγά, Γιωργή μου, τη βαρκούλα, 
             σιγά, καλέ μου, το κουπί... 
             Της λίμνης γρίκα τη φωνούλα, 
              σαν κάτι πάει να μας ειπεί... 

Γιώργος : -Και ποιος το λέει πως έχουν, Όλγα, 
                   φωνή της λίμνης τα νερά ;
   Όλγα :     -Όλα, γλυκέ μου, έχουν, όλα,  
                  ψυχή και μάτια και μιλιά... 

λίμνη : -Χορεύτρια θα γίνεις, Όλγα, 
            μπαλαρινούλα σε θωρώ   
            κύκνο που νύχτωσε στο Βόλγα 
            σ' αιθέριο, ανάλαφρο χορό....  

              ...Κι εσύ, Γιωργή, που μες στα χέρια 
                  μιάμιση οργιά κουπί κρατείς,
                 αεροπόρος, απ' τ' στέρια 
                 ποτέ σου δεν θα κατεβείς ! 

Όλγα : -Άκουσες , τα νερά, Γιωργή μου ;
             "..ποτέ σου δεν θα κατεβείς!" 
              Γύρνα και νύχτωσε, ψυχή μου.. 
              Πάμε, καλέ μου, να χαρείς!  

              Πάμε κι εσήμανε η καμπάνα 
              στον Αη-Νικόλα εσπερινό. 
               Γύρνα..Θα περιμένει η μάνα. 
               Πάμε...Σαν αίμα είν' το νερό...

Γιώργος : - Νερά είναι, λένε ό,τι θέλουν,
                   λίμνη κι αστόχαστα μιλά.
                   Αχ αδερφούλα , εμέ με θέλγουν
                    τα μακρινά και τα ψηλά, 

                    κάλιο στ' αστέρια, απ' εκεί πάνω
                   ποτέ μου να μην κατεβώ, 
                    πρίγκηπας μες στ' αεροπλάνο
                    πλανήτες χίλιους να μετρώ... 

                   Τι  είναι και δάκρυσες, καλή μου; 
                  Tι έχεις και τρέμεις; Θα μου ειπείς;
      Όλγα:-  Γύρνα και νύχτωσε, ψυχή μου... 
                   Πάμε, Γιωργή μου, να χαρείς...        
 ..........................................................................
      λίμνη (...όταν έχουν πια φύγει τα δυο 
  αδερφάκια):-Λάμνουν -πού  νά  'βγουν;- κι όλο λάμνουν, 
                       μνήμη ώσπου πήλινη οι θνητοί
                        θα σωριαστούν σαν αποκάμουν 
                         ένας εδώ κι άλλος εκεί, 

                         να μείνει ο στεναγμός του αιμάτου
                          κι  οι προσευχούλες μιας ζωής                                                            σαν ψίθυροι  κάποιου κυμάτου   
                          στους καλαμώνες της αυγής.

Άγγελος 
31 Αλωνάρη του 2013 

             

Στην Κωστάνιανη, ο Αρχάγγελος

...στη φωτογραφία: Κωστάνιανη Γιαννίνων.Στο ναό των Ταξιαρχών,ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, το 'σκασε ,θαρρείς,απ' το τέμπλο του κι εβγήκε να λειτουργηθεί στο Γραίγο,στην όξω εκκλησιά της Πλάσης...η  φωτογραφία απ' το blog photoioannina.... 


Έτσι που στην Κωστάνιανη
γλυκιά είν' η φύση τόσο,
παράτησε ο Αρχάγγελος
το τέμπλο κι έβγηκε όξω ,

στο Γραίγο να λειτουργηθεί
στην εκκλησιά της Πλάσης.
"-Εκεί να πας,του  'πε ο Νοτιάς,
να σχωρεθείς, ν' αγιάσεις,

παπάδες που  'ναι οι σταυραητοί
και διάκοι οι κοτσυφάδες,
κι ο ήλιος Πρωτοδέσποτας
στης Πίνδου τις κορφάδες,

που  'χει ο Βοριάς το πρόσταγμα
και  τ'  άστρο τις λαμπάδες
κι ο Ζέφυρος τα σήμαντρα
και τις βαριές καμπάνες,

που  'χει κι η στράτα λυγερές,
ξανθές το μονοπάτι,
να σε κοιτούν να σφάζονται
στο μαύρο σου το μάτι."  

ΥΓ ...Εδώ η μεγάλη εκκλησιά:
στη μάνα-Φύση μέσα,
οπού 'ναι τέμπλο τα βουνά
κι ηγούμενοι με μπέσα

ο παφλασμός του ποταμού,
το βογκητό του αγέρα,
ο στεναγμός του κεραυνού
κι ο ψίθυρος του αστέρα...

ά. - λεύτερη Πίνδος 

Κώστας Καρυωτάκης

 (...ιδέστε μορφή ποιητική,που αποπνέει την αίσθηση του μάταιου, του χαμένου...μορφή που φαίνεται να τιμάει και να δοξάζει το ασήμαντο, τ' άδοξο, ακόμα και το γελοίο...και να σαρκάζει το Σύμπαν, και τον εαυτό του πρωτίστως...)

Νά! λοιπόν ο Καρυωτάκης 

με τα μάτια τα βαθιά 

μαύρα προκεχωρημένα

χαρακώματα εχθρικά 

να βαστάν' το γιάπη αλάργα

και τις εξουσίες μακριά , 

νάτος με την κέρινη όψη 

και τα ζυγωματικά 

σάρκινα πολυβολεία  

να γαζώνουν στη σειρά

ποιητές -τάχα- του κόλου 

στου Βιβλίου Τη Στοά, 

νάτος με την ξεβαμμένη 

τη γραβάτα τη ριγέ 

στους μελλοντικούς να δείχνει 

τεχνοκρίτες τούς μπλαζέ  

  

δυο σαρανταπληγιασμένους 

όρχεις συφιλιδικούς  

πίσω από το γκρι ψαθάκι 

με τους κόμπους τους πυκνούς,

νάτον με το λαδωμένο 

κορακίσιο του μαλλί 

στον βραχνό  να βγάζει γλώσσα

κόρακα που καρτερεί  

στ' άραχλο στα κυπαρίσσια 

το μνημούρι το βαρύ, 

νάτος με του σαγονιού του 

το λακκάκι το βαθύ 

έτοιμο να πλημμυρίσει 

αίμα κόκκινο πηχτό 

να σαλπάρει  ν' αρμενίσει 

πάνω απ' τον Αμβρακικό 

νά 'βγει ναύτης στον αιώνα 

 νά 'ρθει να χωθεί ντουγρού

στο δικό μου το κρανίο 

στο δικό σου, στ' αλλουνού, 

σ' οποιανού μακριά τραβάει

κι έρχεται από μακριά.

Νά ! λοιπόν ο Καρυωτάκης 

με τα μάτια τα βαθιά, 

τα μαλλιά τα κορακίσια  

και τα ζυγωματικά 

κάστρα για παιδιά ντυμένα 

του θανάτου τη χαρά 

την ωραία χαρμολύπη 

τ' απαστράπτον μέλαν φως. 

Νά ! λοιπόν ο Καρυωτάκης 

των Ποιητών ο πιο λαμπρός. 

ά. -λεύτερη Πίνδος -25 Αλωνάρη του 2016

Τα χιόνια ενός καυτού Αλωνάρη

(...η καλύτερη,και μακράν πιο ωφέλιμη ψυχοπνευματοσωματικά χρήση της τηλεόρασης:να μην πιάνει , να 'χει "χιόνια" που να σου δροσίζουν τον ίδρωτα του κορμιού μες στον καυτό Αλωνάρη....)
ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΥΤΟΥ ΑΛΩΝΑΡΗ
Εκάμαμε έρωτα μπροστά στην τηλεόραση,
τα "χιόνια", τ' Αλωνάρη εδρόσιζαν την πύρα,
γιόμα εξαπλώσαμε είχε πάει δέκα η ώρα, συ-
θέμελα πέμπτη - ή έκτη;- του πόθου σου η θύρα

φορά τραντάχτηκε στο σκοτεινό δωμάτιο,
η νύχτα αρχάγγελος στις μαύρες της φτερούγες
της ηδονής το τελευταίο το γραμμάτιο
πήρε κι εχάθηκε στου Σύμπαντος τις ρούγες,

απ' αύριο εγώ δεσμώτης στης ανίας τη χώρα, 'σύ
για πάντα θα 'φευγες -έτσι ήθελε η μοίρα-.
Εκάμαμε έρωτα μπροστά στην τηλεόραση,
τα χιόνια, τ' Αλωνάρη εδρόσιζαν την πύρα...
ά. - λεύτερη Πίνδος

Σωτηρία Βασιλακοπούλου (2/6/1959 - 28/7/1980)

ΣΩΤΗΡΙΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ(2/6/1959-28/7/1980)
Τη Σωτηρία τη Βασιλακοπούλου
ποιος τη θυμάται πλέον , της ΕΤΜΑ?
Κανείς!Άλλα είν' τα επίθετα σε -οπούλου,
που μας ζαλίζουν τώρα τ' αχαμνά :

Άννα-Μισέλ -μαζί!!!- Ασημακοπούλου
-Μισέλ κι Άνα!!γιορτάζει δυο φορές!!-
ή η άλλη η Άννα η Διαμαντοπούλου
με τις ..μαρξιστικές καταβολές...

Κοιτάζω ωστόσο και συγκρίνω μούρες,
την ηρωίδα έξω απ' την ΕΤΜΑ,
και τις δυό παραπάνω ..δεκαοχτούρες
με τις μουσούδες τίγκα στη μπογιά...

Κοιτάζω βλέμματα,κοιτάζω μάτια,
μετράω συνείδηση, αρχοντιά, φωτιά.
Χρυσός από τη μιά χίλια καράτια,
κι από την άλλη καρατσολαριά...
.................................................
Τη Σωτηρία τη Βασιλακοπούλου,
ποιος τη θυμάται πλέον, της ΕΤΜΑ?
Κανείς!Καθήμενος επί του πούλου
της τρόικας, κλέφτικα ο λαός σφυρά....

ΥΓ: Χαροπαλεύοντας το βράδυ εκείνο,
σκέφτηκε η Σωτηρία κι αλαφιάστηκε :
"-Ρε μάγκα, Δαμανάκη λες να γίνω
αν ζήσω;" ..Και να ξεψυχήσει βιάστηκε...
ά. - λεύτερη Πίνδος
Σαν χτες , στις 28 Ιουλίου του 1980, η νεαρή αγωνίστρια, φοιτήτρια κομμουνίστρια Σωτηρία Βασιλακοπούλου (φωτογραφία) δολοφονούνταν με φριχτό τρόπο έξω από την πύλη του εργοστασίου της ΕΤΜΑ, επειδή μοίραζε προκηρύξεις στους εργάτες. Η Σωτηρία πίστευε ότι ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει, ότι οι εργάτες μπορούν να γκρεμίσουν το σύστημα της καταπίεσης και εκμετάλλευσης και πάλευε για αυτό. Η θυσία της δεν πήγε χαμένη. Ο καλύτερος φόρος τιμής στο πρόσωπό της είναι η συνέχιση του αγώνα.

Παγωτό χωνάκι

ΠΑΓΩΤΟ ΧΩΝΑΚΙ
Άμα τ' αγγίζει ο ποιητής -πώς κάνει εδώ ο Ρίτσος-
τ' άψυχα οπού 'ναι αδόξαστα,χαράς φωνούλα μπήγουν,
χαίρονται ωσάν τα ζωντανά και παραπάνω ίσως,
στον καύσο ως ένα παγωτό χωνάκι, δρόσο αφήνουν !
ά. - λεύτερη Πίνδος

..."Ο παγωτατζής"...ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, εξαιρετικά μελοποιημένο απ'
το Σπήλιο Μεντή, κι εξίσου εξαιρετικά τραγουδισμένο απ' τη Γιοβάννα...

Αμαγάριστα κι αυτόφωτα

(...σκέψεις , ανάκατες με ρίμες, την ώρα ολόγυμνου-νυχτερινού-παραποτάμιου τρεξίματος... )

Ψες βράδυ έτρεξα ολόγυμνος στη χλόη,
στην ακροποταμιά σαν παρωρίτης κάστορας,
σάρκινη χάντρα στων σκιών το κομπολόι,
τρελός, φτωχός, λιανός, νευρώδης αυτοκράτορας,

καμπάνιζαν μισήν οργιά απ' το χώμα οι όρχεις,
σήμαντρα των τρελών το σύμπαν να ξυπνήσουνε,
ως που 'ρθε ο Αρθούρος ο Ρεμπώ, ο Βερλαίν κι ο Μπόρχες,
δυο δράμια ατόφιας έμπμνευσης να μου χαρίσουνε,

κι έτσι ωραία τρελό, κάτω απ' της Πούλιας τ' άστρο,
μονάχο, κάθιδρο, στην τρέλα του εποχούμενο,
μ' ηύρε η αυγή εμέ τον φτωχοποετάστρο,
στα τραγουδάκια μου τα φρέσκα πυρπολούμενο,

κι έφεγγε, κι έτσι όπως χαιρέταγα τους ίσκιους,
ο ποταμός στα μαύρα σπλάχνα του κατέβαζε
λαμέ τραγουδιστές και πλατινένιους δίσκους
κι άχρηστη λασπουριά στις όχθες του τους ξέβραζε,

κι έβραζε μες στις φλέβες μου το μπλάβο αίμα
και με στεφάνωνε μονάχο το ξημέρωμα
εμένα που 'ξερα πως όλα είν' ένα ψέμα,
γιατί είχα ζήσει του θανάτου το φανέρωμα,

και μ' ακολούθαγαν βραχνά και φάλτσα οπίσω
τα τραγουδάκια μου αναρμόνιστα κι αλλόκοτα
αδισκογράφητα φωνάζαν' να τ' αφήσω,
να τριγυρίζουν αμαγάριστα κι αυτόφωτα.
ά. - λεύτερη Πίνδος

Ο Κωστα-Τζίρης

....ο Κωστα-Τζίρης....χωριανός μου και συγγενής ο μπαρμπα-Κώστας.....76άρης πλέον, σπαθάτος λεβεντόγερος που βόσκει το κοπάδι με τα γίδια του πάντα στην τοποθεσία "Τζίρη" ,(απ' όπου και το Κώστα-Τζίρης) ,λίγο έξω απ' το χωριό μας τους Χουλιαράδες, ψηλά στα 1100 μετρα......πάντα εκεί, όταν τρέχω τον συναντάω, τον χαίρομαι έτσι μοναχό του μα δυνατό, δίπλα στο κοπάδι του, ορθό κι αγέρωχο, και τον χαιρετάω από μακριά με τη φραση "-Αίμα!", (με το "α" μακρόσυρτο:"-Αίμααααααα!"), λόγω συγγένειας και κοινού βεβαια αίματος.....όπου λοιπόν, πριν λίγες μερες, εκεί που ετρεχα τον ειδα εμπρός μου,αλαφιασμένο και με σβελταδα και βιάση εφήβου να ψάχνει μες στο σύθαμπο -είχε ήδη πέσει η νύχτα- να βρει δυο γίδια που 'χαν ξεκόψει απ' το κοπάδι κι ειχαν χαθεί μες στο λόγκο.....μου φάνηκε, μες στη στενοχώρια που τον έλουζε απ' την κορφή ως τα νύχια, σαν Άγιος του βουνού και του λόγκου, που αγωνιούσε για τη τύχη όχι δυο τετράποδων, αλλά δυο ψυχών που τις λογάριαζε σαν ανθρώπινες κι ακόμα παραπάνω : σαν παιδιά του...... απόμεινα εκεί κάμποσην ώρα, να τον ακούω που καλούσε με δυνατές φωνές τα δυο ξεστρατισμένα ζωντανά, και θαρρώ πως με τόση συντριβή που πλανιόταν μες στο σκοτάδι, ανάμεσα σε κοφτερά λιθάρια, πουρνάρια κι ασπαλάθια, στα τυφλά σχεδόν πατώντας, δεν μπορεί παρά να 'σκυψε πάνω του να τον βοηθήσει η Πλάση ολάκερη με τα βουνά της Πίνδου που θα επιστράτευσαν ως και τους Αη-Λιάδες των ξωκλησιών τους να βγουν και να ψάξουν τα δυο τα ζωντανά του Κωστα-Τζίρη.....

Ποτέ δεν θα το μάθει ο Κωστα-Τζίρης
-σαν σμίγαμε, "-Αίμα!" πάντα τον καλούσα
έτσι που ωσάν πατέρα τον τιμούσα-
ο γερο-Χουλιαράς ο νοικοκύρης,

πως το βραδάκι εκείνο του Αλωνάρη,
που απ' το κοπάδι του είχανε ξεκόψει
δυο γίδια, και μ' ωχρήν ο Κώστας όψη
τα εγύρευε κάτω απ' τ' αχνό φεγγάρι,

ώρες πολλές μέχρι τον πρώτο όρθρο,
πατώντας στα τυφλά,θάμνους, λιθάρια,
κέδρα, ασπαλάθια κι όχτους και πουρνάρια,
κι εφώναζε κι εχάλαγε τον τόπο,

κι έπεφτε όπως σκουντούφλαγε, και πάλι
σηκώνονταν κι έκραζε απελπισμένα
τα ζωντανά που 'ταν ξεστρατισμένα,
ολόγυρα γυρνώντας το κεφάλι

να φτάνει ως κάθε διάσελο και ράχη
η λαγαρή η στεντόρεια φωνή του,
κι ας ραγισμένη η ευγενική ψυχή του
τρεμόπαιζεν εντός του ωσάν το στάχυ

στο φύσημα του δυνατού του αγέρα,
και πάνω , ω! πάνωθε απ' τον Κωστα-Τζίρη,
σκυμμένα μες στο σύθαμπο είχαν γείρει
της Πίνδου τα βουνά, απ' το Γράμμο πέρα

ως κάτω απ' το Αιγαίο τον Ψηλορείτη,
με μιαν στα βράχια τους χυμένη θλίψη,
που 'χεν η γης -θαρρείς- άξαφνα ανοίξει,
κι ωσάν τον κλέφτη ωσάν τον λωποδύτη

τα ζωντανά του Κώστα είχεν αρπάξει,
κι εφέγγανε με τ' άσπρα τους λιθάρια,
εκεί που 'σερνε ο Κώστας τα ποδάρια,
να δει καλά τον τόπο και να ψάξει,

κι έτσι που η Πλάση, για δικιά του χάρη
-ποτέ δεν θα το μάθει ο Κωστα-Τζίρης
ο γερο-Χουλιαράς ο νοικοκύρης-
με λύχνο το φεγγάρι του Αλωνάρη,

απ' τα κλειστά ξωκλήσια, τους Αη-Λιάδες
ευγενικά στη νύχτα είχε καλέσει
να κατεβεί ο καθείς τους να γυρέψει
τα ερίφια στους γκρεμούς και στις κορφάδες,

το Σύμπαν την ανάσα του εβαστούσε,
κι ω! μάρτυς μου ο προστάτης των αιπόλων
που 'ναι κι ο χτίστης κι ο προστάτης όλων,
εκεί που ολονυχτίς βαριοπατούσε

ο ταπεινός βοσκός ο Τζουμερκιώτης,
κυκλάμινα και ρόδα αράδα ανθίσαν'
κι αηδόνια απάνωθέ τους φτερουγίσαν'
στο φέξιμο της χαραυγής της πρώτης,

κι εψήλωσαν, κι έφτασαν τα Τζουμέρκα
-ποτέ δεν θα το μάθει ο Κωστα-Τζίρης
ο γερο-Χουλιαράς ο νοικοκύρης-
απ' το στερέωμα τ' ουρανού δυό μέτρα!
ά. - λεύτερη Πίνδος - 12 Αλωνάρη του 2016

Ψάλλε, ολόγιομο φεγγάρι

...η χτεσινή πανσέληνος...το γιομάτο φεγγάρι είναι σαν το ντεφι του γύφτου, που σηκώνει τον κόσμο στο χορό για ν' αποξεχαστεί....

Ψάλλε, ολόγιομο φεγγάρι,
το ποτάμι, την ιτιά,
τη ζωή μου, ωσάν λυχνάρι
που αντρειεύει στο βοριά,

των αθλίων ιδρυμάτων
τους ολάνθιστους τρελούς,
των κατάφωτων δωμάτων
τους αστείους γνωστικούς,

τη γυναίκα στο ωδείο
με τα κόκκινα μαλλιά
και το αναρριγούν αιδοίο
στην αντήχηση του La,

το γιοφύρι στο Ζαγόρι
κερατζή που καρτερεί,
τη χλωμή γεροντοκόρη
που δεν έζησε ζωή,

τα στιχάκια μου, που χρόνια
σε συρτάρια-φυλακές
περιμένουν αρραβώνα
με ρυθμούς και μουσικές,

ψάλλε εμένα, ψάλλε εσένα,
ψάλλ' του κόσμου τις δροσιές
που σε σκοτεινές -μια μέρα-
χθόνιες μαύρες περατιές

θ' απομείνουν αγκωνάρι
σωριασμένο καταγής,
ψάλλε, ολόγιομο φεγγάρι,
σκόνη πριν κι εσύ γενείς.
ά. - λεύτερη Πίνδος - 21 Αλωνάρη του 2016

Έξι άγγελοι στην Καπνικαρέα

ΕΞΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗΝ ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ
Έξι άγγελοι γυρνάνε
έξω απ' την Καπνικαρέα,
άσπρο κρίνο δεν βαστάνε
ούτε πύρινη ρομφαία.

Έξι άγγελοι-αποστάτες ,
έξι άγγελοι-μαγείροι,
για φτωχούς και μετανάστες
μαγειρεύουν στο λιοπύρι.

Ένας ρίχνει το πιπέρι
το φαϊ να νοστιμίσει,
ένας ντάλα μεσημέρι
τη φωτιά φυσάει μη σβήσει,

κι ένας σαν το Γιάννη-Αγιάννη
με τρελού κι Αγίου μάτι
ρίχνει κρέας στο καζάνι
χίλιοι για να φάν' νομάτοι.

Ένας στρώνει το τραπέζι
στην Καπνικαρέα πλάι
και κρασάκι πετιμέζι
την αγρύπνια του κερνάει,

κι άλλοι δυό σαν ακροβάτες
στο Ερέχθειο ντελαλίζουν
κι έρχονται πέρα απ' τις στράτες
οι φτωχοί και κολατσίζουν...
ά. -λεύτερη Πίνδος- Αλωνάρης του 2016

Πώς κλαίν' οι μάνες τα παιδιά ...

Στο σημείο της συμπλοκής βρίσκεται ακόμα το πτώμα του Κόλα

Σε λίγο φτάνει στο σημείο ο ιατροδικαστής Θεόδωρος Βουγιουκλάκης


Εντολή να μην πλησιάσει κανείς και πολύ περισσότερο να μην μετακινηθεί το πτώμα του Μάριαν Κόλα έχει δοθεί από την ΕΛ.ΑΣ. 

 (...το 'χα πρωτογράψει, 3 χρόνια πριν, τις ώρες του σχετικού  συβάντος, αλλά θα 'ναι πάντα επίκαιρο, όσο η ανθρώπινη ζωή, η ΚΑΘΕ ανθρώπινη ζωή,δεν αποτιμάται όπως πρέπει από κάθε ανθρώπινη ύπαρξη...όσο υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος(?) που χαίρεται με το χαμό κάποιου συνανθρώπου του...)

Πώς κλαίνε οι μάνες τα νεκρά 

παιδιά σαν φεύγουν -όλα- 

έτσι θα κλάψει η μάνα του 

τον Μάριαν τον Κόλα.   

Θα πίνει αφιόνι το νερό 

θα τρώει ψωμί φαρμάκι, 

άδεια αγκαλιά χωρίς υγιό

μάνα χωρίς παιδάκι.  

Θα κλαίει μια που τον γέννησε

 και δυο που νέος 'μαράθη

 και τρεις που από γινάτι του 

κι άλλο βλαστάρι εχάθη.

 ......................................

Ώρες δεκάξι απέθανε 

κι εκεί τον είναι ακόμα, 

πέτρα φιλεί το στόμα του 

και το κορμί του χώμα  

και δίπλα το Καλάσνικωφ 

τσακάλι ναρκωμένο

σκορπιός γειρτός τ' απίστομα

και φίδι αγκαστρωμένο  

ζητά απ' τον πεύκο δύναμη 

κι απ' τον αγέρα χάρη 

 σε χέρι απόνεγο να μπει

κι άλλες ψυχές να πάρει.  

Άγγελος 

21 Αλωνάρη του 2013 

ΥΓ :Όποιος πεθαίνει χάνεται,  
σκορπάει και λησμονιέται,

μακραίνει, σβήνει ολότελα, 
διαβαίνει και σχωρνιέται...