Πόσο πονάει το φαρμάκι τα σκυλιά...

...πόσο πονάει το φαρμάκι τα σκυλιά?...λίγοι στίχοι κι ένας κέλτικος σκοπός,για τον φαρμακωμένο από κάποιο ανθρωποειδές σκύλο του Αργύρη....έτυχα εκεί το πρωί,την ώρα που ο Αργύρης τον έθαβε...στον κάμπο, λίγο έξω απ' τα Γιάννενα...

Έσκαβε ο Αργύρης, έσκαβε στ' αφράτο χώμα λάκκο,
κι η πύρα η Αυγουστιάτικη στη φλογισμένη γη,
το δάκρυ του στα έγκατα του κόσμου κάτω-κάτω
ηφαίστειο μαύρο το 'κανε και πέλαγο βαθύ,

και πέντε παρακείθε οργιές, το δυο χρονών σκυλί του
ξέπνοο με μάτια ορθάνοιχτα κατά τον ουρανό,
στον ύπνο τον αξύπνηγο στον ύπνο το βαθύ του,
το οπού 'χε φάει φαρμάκι εψές μελέταε το κακό,

και πάσχιζε να θυμηθεί ποιον έβλαψε κι ακόμα
σε ποιον χαρές δεν έκαμε με τη σγουρή του ουρά
και πάσχιζε ώσπου γύρω του εγιόμισε το χώμα
μύγες σωρό απ' τη βαριά, νεκρίσια αποφορά,

κι άμα ο Αργύρης σκόλασε, μέριασε το ζεμπίλι,
κι εστάθηκε ωσάν σάρκινος σταυρός στο Γολγοθά,
κι ήταν πρωί ολοτρόγυρα κι εντός του μαύρο δείλι
κι ο κάμπος όλος μια κλειστή, αλειτούργητη εκκλησιά,

κι έχωσε μες στη μαύρη γης τον πιο καλό του φίλο
και δέκα χρόνια κι είκοσι εγέρασε μεμιάς,
και σπούργος μήτε πέταγε, μηδέ σάλευε φύλλο,
κι ο Αργύρης σαν τ' αδέσποτο σκυλί -να τον πονάς-

μια το μνημούρι εκοίταζε και μια τ' άδειο καλύβι
και μια τη λίμνη που άστραφτε στα Γιάννενα ζερβά,
κι ώρες εκεί απόμεινε ,ώσπου σαν το μολύβι
βαριά,η μέρα εσούρθηκε κι εχάθη στα βουνά...
ά. - λεύτερη Πίνδος