Κώστας Καρυωτάκης

 (...ιδέστε μορφή ποιητική,που αποπνέει την αίσθηση του μάταιου, του χαμένου...μορφή που φαίνεται να τιμάει και να δοξάζει το ασήμαντο, τ' άδοξο, ακόμα και το γελοίο...και να σαρκάζει το Σύμπαν, και τον εαυτό του πρωτίστως...)

Νά! λοιπόν ο Καρυωτάκης 

με τα μάτια τα βαθιά 

μαύρα προκεχωρημένα

χαρακώματα εχθρικά 

να βαστάν' το γιάπη αλάργα

και τις εξουσίες μακριά , 

νάτος με την κέρινη όψη 

και τα ζυγωματικά 

σάρκινα πολυβολεία  

να γαζώνουν στη σειρά

ποιητές -τάχα- του κόλου 

στου Βιβλίου Τη Στοά, 

νάτος με την ξεβαμμένη 

τη γραβάτα τη ριγέ 

στους μελλοντικούς να δείχνει 

τεχνοκρίτες τούς μπλαζέ  

  

δυο σαρανταπληγιασμένους 

όρχεις συφιλιδικούς  

πίσω από το γκρι ψαθάκι 

με τους κόμπους τους πυκνούς,

νάτον με το λαδωμένο 

κορακίσιο του μαλλί 

στον βραχνό  να βγάζει γλώσσα

κόρακα που καρτερεί  

στ' άραχλο στα κυπαρίσσια 

το μνημούρι το βαρύ, 

νάτος με του σαγονιού του 

το λακκάκι το βαθύ 

έτοιμο να πλημμυρίσει 

αίμα κόκκινο πηχτό 

να σαλπάρει  ν' αρμενίσει 

πάνω απ' τον Αμβρακικό 

νά 'βγει ναύτης στον αιώνα 

 νά 'ρθει να χωθεί ντουγρού

στο δικό μου το κρανίο 

στο δικό σου, στ' αλλουνού, 

σ' οποιανού μακριά τραβάει

κι έρχεται από μακριά.

Νά ! λοιπόν ο Καρυωτάκης 

με τα μάτια τα βαθιά, 

τα μαλλιά τα κορακίσια  

και τα ζυγωματικά 

κάστρα για παιδιά ντυμένα 

του θανάτου τη χαρά 

την ωραία χαρμολύπη 

τ' απαστράπτον μέλαν φως. 

Νά ! λοιπόν ο Καρυωτάκης 

των Ποιητών ο πιο λαμπρός. 

ά. -λεύτερη Πίνδος -25 Αλωνάρη του 2016