Έτσι στο Στίχο που είχεν εντρυφήσει
και στην ανήκουστη τη μουσική
της ερημίας , τις νύχτες ραβαϊσι
έστηνε Πωγωνίσιο ως την αυγή
στην κάμαρη, της νύχτας δροσαγέρας,
πρίγκηψ των ίσκιων, άγγελος κι αμνός,
κι ας ήταν ορφανός , γλυκός πατέρας
τού 'στεκε ο Στίχος φίλος κι αδερφός.
Βροντούσανε στα σπλάχνα του κλαρίνα
"σήκω Μαργιόλα".Η φλέβα του ανοιχτή
γραμμή τηλέγραφου Γιάννενα-Αθήνα,
στην Πίνδο έβρισκε μόνο ν' ακουστεί.
Κι εντέλει απ' το βαθύ το σαυτόν γνώθι,
-παράταιρος στον κόσμο αυτόν εδώ-
μια νύχτα στα Τζουμέρκα απογειώθη
τρελό αηδονάκι, μόνο, αποσπερνό.
ά. - λεύτερη Πίνδος
Μπράβο Άγγελε
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ καλό!!
Τάκης