Πάει καιρός που ερωτευμένος με το Σύμπαν
και μ' ό,τι ωραίο γενικά κι απροσδιόριστα,
δίχως αιτία στα καλά του καθουμένου
φορές-φορές γοργά χτυπούσε κι ακαθόριστα
η ερωτιάρα η τρελαμένη του καρδιά
έτσι ακριβώς όπως στου Μίκη τη "Ροδιά"
όπου καλπάζει ο Χιώτης στην εισαγωγή
σαν το δρομέα τον Μπορζώφ τον Βαλερύ:
στ' άσπρα στα κόκκινα μπροστά γοργά ασταμάτητα
σοσιαλιστικά περήφανα κι ακράτητα.
ά. - λεύτερη Πίνδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου