Μάνα μ' , σγουρός βασιλικός ...

...τούτη η φωτογραφία του μέγιστου Μπαλάφα, η δεσπόζουσα στο αποκάτω βιντεακι με το πρόχειρο τραγουδάκι μου...η μάνα , στη φωτογραφία, ένα με τ' αγκωνάρια του σπιτιού, να μοσχοβολάει απ' το μύρο των λουλουδιών που ζώνουν την πέτρινη σκάλα, καθώς κατεβαίνει στο κατώι να γιομισει τη νταμιζάνα κρασί, να πιει το φτωχολόι στο σπίτι ν' αποξεχαστεί....τι "βάρη" μάς γονατιζουν σήμερα...τι βαριά φορτίκια σήκωσαν εκείνες οι μάνες-γιγάντισσες... 

Μάνα μ' , σγουρός βασιλικός
κι αυλίτσα με πανσέδες,
δροσούλα κι Άη-Δημήτρηδες,
Θεό και μενεξέδες... 

...Να ξαποσταίνει ήσυχα,
το σπίτι μες στη νύχτα,
να βγαίνει απ' το εικόνισμα,
να ρίχνει ο Άγιος δίχτυα,

να ρίχνει στ' άστρα πεταχτή,
στη στέγη παραγάδια,
να πιάνει αστρομαλάματα
και φεγγαροπετράδια,

στο πλάι τους να τα βρίσκουνε,
τ' αγγόνια άμα ξυπνάνε,
το Φως γλυκά να χαίρονται,
τον κόσμο ν' αγαπάνε...

...Να ξημερώνει ο Θεός,
την ίδια ώρα πάντα,
σαν ταχυδρόμος με καλά
μαντάτα μες στην τσάντα...
..........................................
Μάνα μ', σγουρός βασιλικός
και πέτρινη πατρίδα.
Εγώ πολλά δε διάβασα,
εγώ πολλά δεν είδα.

Είδα τον πετροκότσυφα,
να πολεμάει τ' αγιάζι
κι είπα "όποιος σταυρώνεται
κι όποιος πονάει, αγιάζει !"

Είδα τη δρόσο του πρωγιού,
στην κάψα τ' Αλωνάρη,
να ξεδιψάει το μέρμηγκα
το μεροκαματιάρη

κι είπα "κανείς δε χάνεται
κι όλα σοφά φτιαγμένα,
απ' της Αγάπης το θεό,
απ' το θεό Τον Ένα !"
................................................
Μάνα μ', σγουρός βασιλικός
κι αυλίτσα με πυξάρι,
κι ένα αηδονάκι στην ιτιά,
και λίγο γιοματάρι

κι όλου του κόσμου οι φτωχοί
κι όλης της Γης οι φίλοι
κι ο κύρης μου Αρχάγγελος
στη φλόγα απ' το καντήλι,

να με φυλάει να με κοιτά,
να μου γλυκομιλάει,
κι απ' όταν ζούσε πιο σφιχτά,
μάνα μ' , να με βαστάει !
ά. - λεύτερη Πίνδος