O Πέτρος γιόρταζεν εχτές,
μα γιόρταζε κι η πέτρα,
κι επήγα πάνω στις κορφές
της Γκιώνας χίλια μέτρα,
σπίτι της, να τραταριστώ
κι αγρίμι να προβιβαστώ.
Της πήγα δυο κυκλάμινα
του Μεγαλοσαββάτου,
να μου βαστήξει άμυνα,
σαν θα κινάω για κάτου,
πέτρα να γίνω, μη σκιαχτώ,
μες στον Αχέροντα σαν μπω.
.....................................
Στο σαλονάκι της, αητοί,
ασπάλαθοι, ευζωνάκια,
κλεφτόπουλα κι αρματωλοί,
'λαφάκια κι ανταρτάκια,
παίζαν' τους δίσεκτους καιρούς,
πεντόβολα ως τους ουρανούς.
Κοντά-κοντά κι ο Μπολιβάρ,
ο Τσε κι ο Δυοβουνιώτης,
ο Τίτο κι ο Σκεντέρμπεης
κι ο Άρης Βελουχιώτης,
ψάχναν' αιτία κι αφορμή ,
να ματαβγούνε στο κλαρί.
Μα η Σάντα Κλάρα μακρινή,
κλειστά τα Δερβενάκια
κι ο Γοργοπόταμος γιορτή
με μπύρες και σουβλάκια...
Κι άναψαν άφιλτρο βαρύ,
του κόσμου την υπομονή.
....................................
Τέλος των πάντων, οι ουρανοί
δεν το 'κρυβαν το θάμα,
γιατί είχε η πέτρα τη γιορτή
κι ευώδιαζαν θυμιάμα
και "-Χρόνια -εψέλνανε- πολλά ! ",
δυο τάγματα αρχαγγελικά.
...................................
Αρχάγγελος δεν ήμουνα
να ζήσω χίλια χρόνια,
παρά κλαράκι στου σκληρού
καιρού τα παραγώνια,
προτού χαθεί αργά-αργά ,
σκήθρα τη σκλήθρα στη φωτιά.
Κι ένιωσα δυο φορές θνητός
κι ανύπαρκτη ουσία,
εκεί που η πέτρα είχε γιορτή
και κράτος κι εξουσία.
-Κι αχ μάνα μου -είπα- να 'μουνα
μαύρη πετρούλα στα βουνά.
................................
Ο Πέτρος γιόρταζε προχτές,
μα γιόρταζε κι η πέτρα,
του Πλάστη η Ύλη η Κραταιά,
η χθόνια,γκρίζα αφέντρα,
που θα μας πάρει αγκαλιά,
κάτω στα Σκοτεινά Νερά.
α. - λεύτερη Πίνδος
