Τ' ασπούδαχτο αηδονάκι

 ..κάποιες παλιές Απόκριες, σαν τώρα, θυμάμαι, αρχές της δεκαετίας του '80, πουμπωμένοι στο πιώμα , είχαμε γλεντησει όλη τη νύχτα με το αποκάτω τραγούδι της Χαρούλας Λαμπράκη να παίζει , αυτό και μόνο αυτό,συνεχεια στο ηλεκτρόφωνο...συνέχεια κι αδιάκοπα, απ' τις 9 το βραδυ ως τις 6 το χάραμα....μιλάμε δηλαδή για μερικές (2 σίγουρα) εκατοντάδες κέρματα, που με τη σειρά σηκωνόταν κι από ένας απ' την παρέα των 8-10 ατόμων, για να ρίξει στη σχισμή του ηλεκτρόφωνου, κάθε φορά που  το τραγούδι τέλειωνε!!!!...σκέφτομαι λοιπόν,κάμποσες φορές, πόσο μεγάλη  δύναμη έχει το  τραγούδι που είναι στ' αλήθεια ΛΑΪΚΟ...το τραγούδι που σε "πιάνει"  σαν να 'χεις πιεί δυο θάλασσες κρασί....το τραγούδι που σε ταράζει βαθιά και φέρνει φουρτούνα στο αίμα, τέτοια που να τραντάζεσαι συθέμελα , να χάνεις αυγά και πασχάλια, να υψώνεσαι σαν τον κισσό γραπωμένος στη μελωδία που  βγαίνει απ' το ράδιο/πικάπ/ηλεκτρόφωνο/μαγνητόφωνο (ποτέ απ' το cd), και πάει ψηλά ολόισια στο Θάνατο...ναι, στο Θάνατο...ψηλά όμως....έχει τη σημασία του αυτό....γιατί , ο Θάνατος, άμα τον ατενίζεις και τον τοποθετείς στο φως και ψηλά, είναι σαν τον Έρωτα...είναι γλέντι και ταξίδι...κι άρα, αθανασία...όσο για το συγκεκριμένο τραγούδι που έγινε γνωστό σαν "Την καλή μου καρδιά", έκανε πάταγο εκείνα τα χρόνια....το 'χει ο μάστοράς του ο Κώστας ο Παπαδόπουλος, αριστοτεχνικά μελοποιημένο...με τα παρατεταμένα λυγμικά "α", της Χαρούλας Λαμπράκη, που σ' όλα τα τραγούδια όπου σωστά και με το αρμόζον μέτρο συναντάται,δεν είναι άλλο παρά το αιώνιο ανθρώπινο "αχ!" της νοσταλγίας, του έρωτα και της ζωής.....του έρωτα κυρίως....κι είναι σπουδαία υπόθεση ο Έρωτας... διότι,κάποτε, μετά από 100, 200,1000 χρόνια,η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα , κι η παντελής εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου απ' άνθρωπο, θα 'χουν γίνει -δεν μπορεί αλλιώς- πράξη...η Επανάσταση θα 'χει συντελεστεί, και βέβαια τα τραγούδια που σημερα μιλάνε για αγώνες, επανάσταση και δικαιολογημένες κι επιβεβλημένες γιούργιες, τότε θα ηχούνε όλα ..ξεθωριασμένα,"ντεμοντέ" και ...ξεπερασμένα....ενώ, το λαϊκό ερωτικό τραγούδι, θα πορεύεται στους αιώνες, θα ηχεί φρέσκο, διαχρονικό και παντοδύναμο...και πάντα δικαιωμένο..το αληθινά όμως λαϊκό ερωτικό τραγούδι...

 

"Την καλή μου καρδιά δεν θα βρεις πουθενά 

σαν εμένα  ποια θα σε νιώσει..." , 

Ήτα -πέντε (Η5) πατάγαμε , έπεφτε αργά 

τον νταλκά μας γλυκά για να λειώσει 

 

στο ηλεκτρόφωνο η πλάκα η μαύρη, 

και με μπρούσκο απ' τον Ντάγκα κρασί,

μες στο γαίμα οι αμέρωτοι οι ταύροι

δυό λεπτών κάναν' ανακωχή... 

....................................................................... 

Ακούγαμε και τ' "Άξιον Εστί" του Θ(ε)οδωράκη, 

και το "Μεγάλο Ερωτικό" του Μάνου Χατζιδάκη, 

 μα της Χαρούλας,τούτο εδώ το θούριο, της Λαμπράκη, 

το 'χαμε ως έχει τ' άγιο του μυστρί, το εργατάκι,

 

 να χτίζουμε τον κόσμο μας μ' ωραίες αυταπάτες 

κι ακαρποφόρητες παλιές περαστικές αγάπες, 

ποτέ με πλάνα επικερδή του Πόθου μεταπράττες, 

στης Νοσταλγίας την ήπειρο ισόβιοι μετανάστες, 

ψιλοπιωμένοι στης παλιάς  Καλούτσιανης τις στράτες

 με τα πέντ'-έξι μαγαζιά και τους φτωχούς διαβάτες 

φτηνά και παρακμιακά ,καθάρια κι άσπρα-μαύρα,

δυο ταλληράκια κι η σεπτή της νιότης μας η λαύρα, 

 

και δίπλα το ηλεκτρόφωνο ολονυχτίς να σκούζει,  

να σκάν' τα πρίμα στο πετσί, στο αίμα να σε τσούζει  

 το λαγαρό τ' αληθινό  το κλάμα της Λαμπράκη,

π' άνθιζε μες στο ουζερί σαν μυγδαλιάς κλαράκι,  

 

σαν κυπαρίσσι τρίψηλο στης Φτώχειας τ' αλωνάκι, 

σαν έργο τέχνης που γεννά τ' ασπούδαχτο αηδονάκι,

 ανώτερο κι απ' τ' "Άξιον  Εστί του Θ(ε)οδωράκη 

κι απ' το "Μεγάλο Ερωτικό" του Μάνου Χατζιδάκη,   

 

καθότι, αυτό που αθάνατο σε κάνει στην κραιπάλη 

στην πάλη  με τη Μοίρα σου βαθιά στο ρακογυάλι

 κι απλώνει ρίζα στην ψυχή χίλιες οργιές μεγάλη 

και σ' ενισχύει ισόβια στην άγια βιοπάλη,

 

και θέλεις να το ματακούς 

ξανά μανά και πάλι, 

αυτό είναι Τέχνη Υψηλή 

Σπουδαία και Μεγάλη. 

ά.