"-Χαίρε, ω χαίρε λευτεριά ! "
κι άχραντος εξαϋλώθη,
στης Μουργκάνας τα βουνά.
Ζουζουνάκι πια στα κέδρα,
αηδονάκι στον γκρεμό,
τραγουδάκια λέει αλέγρα,
μερακλώνει το Θεό.
"-Χαίρε, ω χαίρε ελευθερία,
χαίρε, ω χαίρε λευτεριά" !
Υπερούσια μελωδία,
βρίσκει πάνω στα βουνά :
στο βυζαντινό τροπάρι
του μονάχου ποταμού,
στη βροχούλα του Φλεβάρη,
στη βροντή του κεραυνού !
Μόνος και συντροφεμένος,
βασιλιάς και μοναχός,
ευτυχής ξενιτεμένος,
μες Στης Πίνδου Τ' Άγιο Φως .
Μαντεμένιο κομπολόι,
τραγουδώντας κουρταλεί
κι αντηχάει το μοιρολόι,
ως την Αδριατική :
"-Άγια μου βουνίσια πέτρα,
θυγατέρα του καιρού,
δώσε μας σταθμά και μέτρα,
δώσ' τ' αστού μια στάλα νου !"
.............................................
Ο γιάπης χτίζει ευλαβικά,
καριέρες στα τσιμέντα
και τ' αηδονάκια χαίρονται,
στον πεύκο και στη μέντα . . .
ά.
