...άλλη μια απ' τις ωραιότερες ..συμπτώσεις στις διαδικτυακές περιπλανήσεις, είναι όταν "πέφτει" κανείς σε μια φωτογραφία που κυριολεκτικά μιλάει...όπως ετούτη εδώ: η γυναίκα που βγαίνει για την απογευματινή της βόλτα, η θάλασσα δίπλα στην αιώνια/αέναη βόλτα της, κι ο πεύκος πάνω παραπονεμένος που η μοίρα του η βαριά τον έδεσε στη γη, να βλέπει τα όμορφα και να μην μπορεί να τ' ακολουθήσει....υπάρχουν στ' αλήθεια άψυχα; ή όλα παίρνουν κάποτε ψυχή και ζωή όταν έστω για δευτερόλεπτα βρεθούν σ' ένα κάδρο ζωής, ομορφιάς και ποίησης αληθινής/ζωντανής;;;;;
Εκείνη το σκαλί-σκαλί κατέβαινε
κι η θάλασσα το κύμα-κύμα εμέτρα,
κι ο πεύκος στα μαλλάκια της δυο μέτρα
που η μοίρα του η βαριά στη γης τον έδενε
μ' έρωτα θείο κοιτούσε την αφέντρα
οι άντρες να τη δουν σεργιάνι που έβγαινε,
εκείνη το σκαλί-σκαλί κατέβαινε
κι η θάλασσα το κύμα-κύμα εμέτρα.
ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου