...ο Δημήτρης Λάγιος, που σαν αύριο πέθανε...ο Διονύσιος Σολωμός, που κάθε ώρα και στιγμή λαμπροξαναγεννιέται όταν κι όπου ενας στίχος του γίνεται η απαρχή να φκιάσουμε ο καθείς μας το δικό του ποίημα...και λέω "να φκιάσουμε",κι όχι "να γράψουμε", γιατί ποίημα δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι γραπτό αλλά οτιδήποτε εμπεριέχει ίχνη Ποίησης...ας πούμε, μια εντελώς προσωπική θεώρηση των πραγμάτων, μια ματιά στο αντικρυνό δέντρο σαν να κοιτάμε την ερωμένη μας, ένα σκίρτημα των σπλάχνων τελοσπάντων, ανεξήγητο αλλά τόσο τρικυμιώδες κι όμορφο...
Δεν ακούεται ούτε ένα κύμα εις την έρμη ακρογυαλιά,
λούζει η νύχτα το κορμί της και τα μαύρα της μαλλιά
στου πελάου το μυρωμένο το σκαφίδι το γλαυκό
σαπουνίζεται με τ' άστρου το σαπούνι το λευκό
τα σκουτιά της να φορέσει τα μαβιά τα καθαρά
νύφη που την καρτεράνε όσα ακοίμητα παιδιά
στα σκοτάδια ολομονάχα στο γκρεμό και στη φωτιά
ξενυχτάν' ν' ακουρμαστούνε πέρα απ' την απελπισιά
των νεκρών των ποετάστρων τον ολάνθιστο χαβά
να θαρρέψουν να γιορτάσουν να ψηλώσουν μια σταλιά
τόσο που 'γινεν ο κόσμος μια πληγή και μια φωτιά.
Δεν ακούεται ούτε ένα κύμα εις την έρμη ακρογιαλιά.
ά. - λεύτερη Πίνδος - Απρίλης του 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου