Τι δασκαλεύεις, δάσκαλε,
σάμπως σ' ακούει κανένας,
πέτρωσες φουκαρά σαλέ
ορθός μονάχος κι ένας
εσύ το μαύρο δειλινό
τα σάπια τα θρανία
το μπαλωμένο σου παλτό
κι η τρέλα σου η αγία,
γύρω σου νέκρα και νερό
κρύο βαθύ και μαύρο
σκύβεις και βλέπεις στο βυθό
γαρούφαλλα και νάρδο
τον Κάλβο το Βιζυηνό
και τον Παπαδιαμάντη
τον Παλαμά το Σολωμό,
και καρτεράς εις μάτην
να βγούνε πάνω απ' το νερό,
"δάσκαλε σε γελάσαν'
σ' αυτό το δίσεχτο καιρό
τ' αηδόνια πάει σωπάσαν' "
φωνάζει ο σκοτεινός βυθός,
και πέφτεις και βουλιάζεις
στων ποιητών τα ερέβη εντός
γιατρεύεσαι ησυχάζεις,
κάτσε εκεί κάτω δάσκαλε
στα θάμνα και στα φύκια
στης πλέριας νέκρας τα σαλέ
στα ωραία αρχονταρίκια
να δασκαλεύεις να σ' ακούει
στ' Άσωστο Χάος Το Μέγα
Το Φως Τ' Ανέσπερο που κρούει
τα σήμαντρα στο Βέγα
πέντε χιλιάδες τέρμινα
κι είκοσι εννιά αιώνες,
και βγαίνει πάνω απ' τα βουνά
κι απ' τους βαριούς κυκλώνες
στου Πνεύματος τις εκκλησιές
και λειτουργάει ο Λόγος,
στης Ιστορίας τις περατιές
ολόφωτος και μόνος
να λειτουργιέται ο θνητός,
γαλήνιος μερωμένος
να σβηέται δαίμονας θεός
θύτης κι εσταυρωμένος.
ά. - λεύτερη Πίνδος -20 Απρίλη του 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου