Το δέντρο

...είναι  κάτι άνθρωποι-δέντρα, που θροϊζουν μαύρο Φως κι ανέσπερη Σιωπή ...έναν τέτοιο είδα προψές... 

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Μ' ένα τριμμένο εμπήκε του '80 

τζάκετ παλιομοδίτικο χακί 

και μια μαργαριτούλα μες στα δόντια, 

δρασκέλισε αργά το μαγαζί 

κι έκατσε μοναχός του πίσω-πίσω 

σαν ήλιος στην αχάραγη νυχτιά

κι ωσάν το δέλφινα τον πελαγίσιο 

στα μαύρα τ' αφρισμένα τα νερά,

κι απ' τα μακριά όπως στάξαν' τα μαλλιά του

μαύρη μαστίχα οι νάρδοι κι οι μυρτιές

που 'χε φυτέψει αιώνες στην καρδιά του

στις στέρφες για να πορευτεί εποχές,

 σύγκορμος ξάφνου εγίνη -πώς; δεν ξέρω,

γνέψτε του χινοπώρου να σας πει-

ένα κι ογδόντα τρία κόκκινο δέντρο 

που θρόισε Φως κι ανέσπερη Σιωπή, 

με το μισό στη ρίζα του το μπόμπα

το ουίσκυ που δεν πρόλαβε να πιει

και στα κλαριά του το παλιό τού '80 

ξεθωριασμένο τζάκετ το χακί...

ά. - λεύτερη Πίνδος - 5 Οχτώβρη του 2016