Στου Γιάννη Σταύρου να 'μουνα
το σπίτι, ένα τειχάρι,
ένα αγκωνάρι, ένας σοβάς
ένα άψυχο λιθάρι,
να στέκω ν' ακουρμαίνομαι
σαν τραγουδά η φαμίλια
με τη χαρά του τζίτζηκα
με τ' αηδονιού την τρίλια,
πέντε νομάτοι μουσικοί
μια σπιτική ορχήστρα,
ν' ακούει να μπαίνει η άνοιξη
με του Νοτιά τα σείστρα
και του Μαγιού τις μυρουδιές
χορευταρού Σαλώμη
να τρίζουν τα παράθυρα
να γέμει το σαλόνι
αμάραντα μελίσματα
παλιά τραγούδια ντρέτα
Μίκη, Λοϊζο, Λεοντή,
Μάνο, Χατζή,Ζαμπέτα
κι ύστερα Ηπειρώτικους
καημούς απ' τη Δαφνούλα,
κι απέ σαν σώνεται η νυχτιά
να χαίρεται κι η αυγούλα
τους πέντε μουσικάντηδες
τους πέντε αυλητάδες
τους τροβαδούρους τους καλούς
τους γλυκολαλητάδες,
το Γιάννη με τα τέσσερα
τ' άστρα και το φεγγάρι !
Στου Γιάννη Σταύρου να 'μουνα
το σπίτι, ένα τειχάρι...
Άγγελος
