Τ' άσπρο το κρύο το μάνα

Εχιόνισε κι εγέμισε κι  η γη 
λευκό χιονάκι του Θεούλη χιόνι
κι άσπρισε της ζωής μας η οθόνη
κι η φτώχεια μας εγλύκανε η πικρή,
 
κι ως βλέπαμε να πέφτει απ' τα  ψηλά
τ'  άσπρο το κρύο το μάνα αργά το δείλι,
έσπασε γέλιο το πικρό μας χείλι
κι ενιώσαμε ευτυχείς ωσάν παιδιά,
 
κι ήταν ετούτο δώρο και ψαλμός
απ' το γλαυκό τ'  ουράνιο θείο στόμα,
κι αυτός να νιώσει ο ζήτουλας ακόμα
χαρά κι ο άμοιρος κι ο ταπεινός,
 
ότι, μια στάλα βρόχινη η ζωή
κι ωσάν παιδάκι θέλει παραμύθι
να  λησμονάει μες στη γλυκιά τη λήθη
τη μοίρα ως να στεγνώσει  και χαθεί.
...............................................................
Εχιόνισε, αχ! εχιόνισεν εψές, 
μας σκέπασε το χιόνι ως το γόνα, 
στης ξεγνοιασιάς τον πάλλευκο  ελαιώνα,
παιδιάστικες τρυγήσαμε χαρές
εμείς που ως τα μισά τούτου του αιώνα
στον Άδη θ' ανταμώσουμε, σκιές.
..............................................................
Εχιόνισε κι ομόρφυνε κι η Γη , 
τρελά καλογεράκια  μ'  άσπρα  ράσα
ανάλαφρη μάς κάναν' την  ανάσα
κι ευλόγησαν το μέσα  μας  παιδί.  

Άγγελος