Από της Γης τα θάματα και των βαθιών πελάω
κι απ' του αιθέρα τ' άχρονα μετέωρα τα λαμπρά,
απ' όλα ετούτα
πιότερο τον ταπεινό νογάω
τον μπιστικό, το σιδερά , το ναύτη, το σκαφτιά,
ότι γλυκά ζυμώνεται μ' υπομονή κι αγάπη
με το νερό, το σίδερο, το χώμα και τα ζα,
με τη βροχή στο κούτελο, με το βοριά στην πλάτη,
στη γης, στο κύμα, στη φωτιά, στου λόφου τα ριζά,
να φκιάσει με τ' ασήκωτο του ιδρώτα το στημόνι
τ' "απλά", τα "λίγα", τα "ευτελή", τα "καθημερινά",
να τά 'βρουν όλα έτοιμα ..στο πιάτο οι επιστημόνοι
να πάν' ψηλά τον Άνθρωπο , τον κόσμο πιο μπροστά,
μα πάντα απ' τ' άλμα το ευγενές κι από την πρόοδο πίσω,
'π' της ράτσας το ξευγένισμα και το περίσιο Φως,
με βλέμμα χαμηλά στη γη, κορμί παλληκαρίσιο,
ο ταπεινός υψώνεται ως τα νέφη κολοσσός!
Άγγελος
2013-λεύτερη Πίνδος