Μ' έναν αέρα αμάραντης , κρουστής ελευθερίας
να μπαινοβγαίνει από το εμπρός, ζερβό, σπασμένο δόντι,
ο Νικολάκης διάβαινε την Ανεξαρτησίας,
σαν ήλιος του μεσονυχτιού και σαν τ' Αυγούστου χιόνι.
Στο δρόμο, πλούσιοι και φτωχοί -όλοι του Χρόνου επαίτες-
κι ο Νικολάκης βασιλιάς κι άρχοντας, με τις "Κούκλες"
χάρτινο ρόδο ασπρόμαυρο στης φτώχειας του τις στέπες,
στην απαλάμη του ν' ανθούν στήθια, μεριά και μπούκλες
και σώματα αλαβάστρινα στη ζηλευτή τους νιότη,
αφέντη και χαρεμιτζή να τον εβρίσκει η αυγούλα,
και να τον βάφει, απέ, Χριστό, του ήλιου η αχτίδα η πρώτη,
να λάμπει η φτωχοπαναγιά η μάνα του η Τσιβούλα...
Άγγελος
7 Οχτώβρη του 2012
