Δυο πεθαμένοι ποιητές

 

Δυο πεθαμένοι ποιητές
κάτσαν' στο Σύνταγμα προχτές
κι ένα Ουκρανέζικο ουρί
τους σέρβιρε καφέ βαρύ...

Είχαν τα γένια ως τη γη ,
γκρεμούς στο μάτι το βαθύ
κι ενα φεγγάρι στα μαλλιά
που 'φεγγε μες στη σκοτεινιά.

Κάποια τσιγγάνα ύφανε
τα λόγια όλα που είπανε,
τα 'φκιασε μωβ πουκάμισο,
πανάκι για την άβυσσο!

Κατά τις δώδεκα παρά
πριν γίνουν κάτασπρα πουλιά
γενναίο αφήσαν μπουρμπουάρ
κι έφυγαν μ' ένα "ορεβουάρ"...

Απάνω απ' τον Υμηττό
κλάψανε μ' αναφιλητό,
για της ασχήμιας τον καιρό,
για το φεγγάρι το θολό.

Εφτά τρελοί μαζέψανε
τα δάκρυα που πέσανε,
πηγή για τον Παράδεισο,
νεράκι για την άβυσσο...