Σαν και της μύγας τα σκατά, μια μέρα λειώνουμε όλοι,
στ' άλειωτα παντελόνια μας -γλυκό προσφάι του σκώληκα-
στη μαύρη γης.Μα εσύ πολλούς χρόνους, μες στη φορμόλη
των τραγουδιών θα περγελάς το Χάροντα μαργιόλικα.
Σταλαματιά-σταλαματιά, φασούλι το φασούλι,
εξήντα χρόνια ρούφηξες τη Γνώση ως το μεδούλι.
Χότζας στον Άθωνα, μετά δεσπότης στη Μοσούλη,
στιχάκια-ράσα ύφανες και σ' είπανε Ρασούλη .
Σαν και της μύγας τα σκατά, μια μέρα λειώνουμε όλοι.
Σαν και της μύγας τ' άχρηστα, τα βρωμερά τ' απόσκατα
θα λειώσεις την αυγή -κι εσύ- που ούτε μισό, Μανώλη,
τραγούδι σου δεν θ' ακουστεί κάτω απ' τη φεγγαρόστρατα.
Σταλαματιά-σταλαματιά, φασούλι το φασούλι,
θα σε ρουφήξει η μάνα-Γης, στης πέτρας το κουκούλι,
μέχρι να ξαναγεννηθείς στον Ψηλορείτη αράχνη,
να υφαίνεις λόγια κι ομορφιές, στης χαραυγής την πάχνη.
