Ο που 'χει μάνα τη σιωπή,
Θεό τη μοναξιά του,
στη χώρα των θαυμάτων ζει,
στη Γη του αδυνάτου,
να παίρνουνε τ' αδύνατα
σάρκα κι οστά μπροστά του,
η άγια η πένα του να τα
ιστορεί στα π'ήματά του.
Βρίσκει στα λίγα το πολύ
και στα μικρά το μέγα,
βρίσκει στα σκότη το κερί
που αστράφτει σαν το Βέγα.
Ένας μονάχα που μπορεί,
τρανή φωτιά ν' ανάψει,
ένας μονάχα που 'χει 'ρθεί,
τ' άγραφτα για να γράψει...
Ένας μονάχα τη φορά,
ένας σαν το διαμάντι,
ένας, κοσμοκαλόγερος
σαν τον Παπαδιαμάντη.
Ένας μονάχα τη φορά,
ένας μες στον αιώνα
ένας που να λαμποκοπά
σαν άχραντη εικόνα,
εικόνα αχειροποίητη
φτιαγμένη από το αίμα
που τρέχει από του ποιητή
τ' αγκαθωτό το στέμμα... 