Ο δεκαπεντασύλλαβος τού εγίνηκε ειμαρμένη

...σαν ζούμε για το θάμα,είμαστε αυτοί που  κοιτάζουμε το θάμα, ή είμαστε το ίδιο το θάμα την ωρα  που το βλέπουμε; 

 Είν' ο που την αυγή κοιτά, ή η αυγούλα που τον βλέπει ;

Μύριες εδάκρυσεν αυγές, κι ακόμα άγνοια έχει.

.....................................................................

Ξυπνάει κοιμάται στα ξανθά ακρογιάλια του Ομήρου 

στα κορφοβούνια του Ρυθμού στα διάσελα του Ονείρου,

κι ο δεκαπεντασύλλαβος που τού 'γινε ειμαρμένη,   
εφτά τον παίρνει αριστερά, κι οχτώ δεξιά τον παίρνει,

και σειέται μες στον ύπνο του σαν κύκνος στον αιθέρα

και γράφει με το δάχτυλο π'ήματα στον αέρα, 

σολωμικά ηπειρώτικα τσάμικα πωγωνίσια 

τραγούδια π'ήματα λαϊκά βαριά παλιοκαιρίσια,  

πενήντα χρόνια, παγανιά στο πέρασμά του βγαίνει 

ο δεκαπεντασύλλαβος που τού 'γινε ειμαρμένη... 

ά.  

Ο ΓΕΡΟ ΔΗΜΟΣ Εγέρασα μωρές παιδιά, πενήντα χρόνια κλέφτης, τον ύπνο δεν εχόρτασα και τώρα αποσταμένος θέλω να πάω να κοιμηθώ, εστέρεψε η καρδιά μου. Βρύση το αίμα το ‘χυσα σταλαματιά δε μένει. Ποιος ξέρει από το μνήμα μου τι δέντρο θα φυτρώσει. Κι αν ξεφυτρώσει πλάτανος, στον ίσκιο του από κάτω, θα ‘ρχονται τα κλεφτόπουλα τ’ άρματα να κρεμάνε, να πλένουν τις λαβωματιές το Δήμο να σχωρνάνε. Ο γερο-Δήμος πέθανε, ο γερο-Δήμος πάει.
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης