Σαν θα χαράζει...

Θα 'ναι πρωί, οι γνωστοί σαν θα το μάθουν 

τ' άξαφνο του χαμού μου το χαμπέρι, 

δυο-τρεις χυμένη στη ματιά τους θα 'χουν 

μια θλίψη τυπική ως το μεσημέρι, 

 

θά 'ρθουν την επομένη στην κηδεία 

θα σκύψουνε θα με νεκροφιλήσουν 

"-Ω! πέταξε, ποιητική αδεία, 

στ' αστέρια ο παλαβός" θα ψιθυρίσουν, 

 

κι αφού με παραχώσει ο νεκροθάφτης 

εμέ που το Πινδαίο ύμνησα χώμα, 

θα με σηκώσει στα Τζουμέρκα ο μπάτης, 

κι αυτοί χαρούμενοι που ζούνε(;) ακόμα, 

 

στην κρύα την τσιμεντένια άραχλη πόλη 

στη γκρίζα θα επιστρέψουν την αιθάλη 

σαν τα ψοφίμια μέσα στη φορμόλη 

το μαύρο τους μη νιώθοντας το χάλι, 

 

και πια ο ηλιάτορας σαν θα χαράζει 

πέρα απ' τους λόφους τους μενεξεδένιους, 

ποιον μες στο χάραμα θα λογαριάζει 

για ζωντανόν και ποιους γι' αποθαμένους ; 

ά.