...τούτο το κτίριο στέγασε το Β' δημ. σχολειο Μιχαλιτσίου...ως μισός Μιχαλιτσιώτης (η μάνα του πατέρα μου, Μαρία Καλαμπόκη ήταν Μιχαλιτσιώτισσα), το ονειρεύομαι "Μουσείο ανώνυμου Τζουμερκιώτη χτίστη και δασκάλου"...μ' αυτή τη σειρά : πρώτα ο χτίστης και μετά ο δάσκαλος....και μ' εκθέματα "μαστορίστικα" και "δασκαλίστικα", δίπλα-δίπλα:παλιά εργαλεία Μιχαλιτσιωτών χτιστάδων, πένες/βιβλία κ.λ δασκάλων που δασκάλεψαν στο Μιχαλίτσι,φωτογραφικό υλικό... να καταδεικνύεται η αλληλεπιδραση δασκάλων και χωριανών....ψηλά και μπροστά ο άνθρωπος του μόχθου....στην περίπτωσή μας που μιλάμε για ένα χωριό (Μιχαλίτσι) που έβγαλε ταπεινούς χτίστες-μαστόρους-αρχαγγέλους που άνοιξαν φτερά παντού κι έχτισαν και στόλισαν και μεγαλούργησαν,αυτοί οι χωριανοί-άνθρωποι του μόχθου-χτίστες, κυριολεκτικά σμίλευαν-"έχτιζαν" το δάσκαλο στα (μεγάλα) μέτρα τους...ο δάσκαλος, έχοντας να κάνει μ' αυτούς τους πέτρινους φτωχούς βουνίσιους γίγαντες-χωριανούς-ανθρώπους του μόχθου ,έπρεπε να γίνει σπουδαίος κι ισοϋψής μ' αυτούς, υπηρέτης, άλαλος μαθητής των θαυμάτων και της σειράς που θέλει το Ταπεινό κι άρα Υψηλό στην πλήρη άγνοια της μεγαλοσύνης του,να προπορεύεται να οδηγεί και να φέγγει...μια άλλη Ελλάδα, λουσμένη στο φως της πέτρας τ' άσβηστο και το αιώνιο....
...Νυν και αεί, πέννα μυστρί
βιβλίο πηλοφόρι
κοπίδι πίνακας χαρτί
τριμμένο πανωφόρι
παντιέρες που κυμάτισαν
ψηλά ψηλά στην Πίνδο
κι αγάλια αγάλια σ' έσπρωξαν
Πατρίδα, λίγο-λίγο
να πας μπροστά να πας ψηλά
να απαλοκρούξεις τ' άστρα
να φας ψωμί γλυκό ψωμί
στου ηλιάτορα τη γάστρα.
................................
Στο δεύτερο δημοτικό
σχολειό Μιχαλιτσίου
κατέβηκε ένα δειλινό
Αρχάγγελος Κυρίου
Αρχάγγελος απ' τα βουνά
κι απ' τους παλιούς αιώνες
κι όχι απ' τα τέμπλα τα βαριά
με τις χρυσές εικονες
Αρχάγγελος με γυριστή
παλιά λερή τραγιάσκα
με πηλοφόρι και μυστρί
και σιδερένια μπράτσα
Αρχάγγελος και μάστορας
Μιχαλιτσιώτης χτίστης
της άγιας Τζουμερκιώτικης
αιώνιας πέτρας μύστης
και μες στ' αχνό και γαλανό
σούρουπο μάνι-μάνι
έφκιασε ετούτο που ιστορώ
τ' αλλόκοτο χαρμάνι :
έβαλε του τρελού αηδονιού
το λάλημα τ' αλέγρο
το βογκητό του ποταμού
το θρόισμα απ' τον κέδρο
τον ίδρωτα απ' τους πάμφτωχους
του μόχθου τούς αρχόντους
και τον αχό απ' τα μνήματα
με τους σοφούς γερόντους
έβαλε και τη μάνητα
του μαύρου του θανάτου
δεμένη με την άλυσσο
του Μεγαλοσαββάτου
έβαλε και τον κατιφέ
πού 'χει ευωδία τόση
απ' τη Στρογκούλα πάνωθε
πριχού να ξημερώσει
κι έφκιασε έναν δάσκαλο
μεράκι που 'χε άγιο
ζεστή φωνή στεντόρεια
κι αδάμαστο κουράγιο
ο δάσκαλος είχε φτερά
ωσάν τον κρύο αγέρα
πότε σε τούτο το σχολειό
πότε στο παραπέρα
πότε στον πάνω μαχαλά
πότε στον άλλον πέρα
χρόνους πολλούς δασκάλευε
μέρα με την ημέρα
μες στον Μιχαλιτσιώτικο
μαϊστωρ τον αιθέρα
πότε Ντόκα* τον λέγανε
πότε Παπαγεωργίου*
πότε Λαμπρίδη* πότε Μή-
τσο Παπαδημητρίου*
μα πάντα ο ίδιος ήτανε
δάσκαλος των βουνών
των ταπεινών και των φτωχών
των "παρακατιανών" :
ο δάσκαλος που 'φκιασε ο
Αρχάγγελος Κυρίου
στο δεύτερο δημοτικό
σχολειό Μιχαλιτσίου
ο μάστορας-Αρχάγγελος
με τη λερή τραγιάσκα
και τα Μιχαλιτσιώτικα
τα σιδερένια μπράτσα.
..............................
Νυν και αεί, πέννα μυστρί
βιβλίο πηλοφόρι
κοπίδι πίνακας χαρτί
τριμμένο πανωφόρι
παντιέρες που κυμάτισαν
ψηλά ψηλά στην Πίνδο
κι αγάλια αγάλια σ' έσπρωξαν
Πατρίδα, λίγο-λίγο
να πας μπροστά να πας ψηλά
να απαλοκρούξεις τ' άστρα
να φας ψωμί γλυκό ψωμί
στου ηλιάτορα τη γάστρα.
ά.
*Ντόκας, Παπαγεωργίου, Λαμπρίδης, Παπαδημητρίου (Μήτσος<Δημήτρης) : δάσκαλοι που δασκάλεψαν στα σχολεία των μαχαλάδων του Μιχαλιτσίου, χωριού της γιαγιάς μου(μάνας του πατέρα μου) Μαρίας Καλαμπόκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου