"Ξύπνα, καλέ μου, πήγε εφτά..."

...Ζωή που πνέεις μονάχα μια
φορά γλυκά στα στήθια ,
εκειός που από τα κέρατα
δεν σ' έπιασε σφιχτά

να σε τραντάξει  σαν τρελός
να σ' ανεμοκουνήσει 
να σου ρουφήξει ακόπαστα
μεδούλι και χυμούς

θά 'ρθει η στιγμή -πικρή στιγμή-
στ' αγύριστο ταξίδι
ψηλά στο μαύρο τ' άρμενο
να κλάψει σαν παιδί

μα θα 'ναι αργά πολύ αργά
και πια παιδί δεν θα 'ναι
και θα 'ναι όσα δεν έζησε
μαχαίρια στην ψυχή

τραγούδια μελαγχολικά
στον παγερό αγέρα
μικρούλια Φλεβαριάτικα 
ανθάκια μυγδαλιάς 

δρολάπι που τα εξάπλωσε 
νεκρά μεμιάς στο χώμα,
ζωή που πνέεις σαν της μητρός
το χνώτο το ζεστό

σαν σκύβει πάνω μας γλυκά
σαν είμαστε παιδάκια
"ξύπνα, καλέ μου, πήγε εφτά,
ώρα να πας σχολειό"

κι όσο να πάει εφτάμισι
κι οχτώ κι εννιά και δέκα
μαύρη γινόμαστε αστραπή
και σκοτεινό νερό.
ά.