Kρύο του Νοέμβρη πρωινό μπροστά στη λίμνη.
Σύννεφο η μοίρα μου, ψηλάθε στο βοριά.
Κάτω, η ψυχή μου κύκνος στα θολά νερά
κι εντός τους, άμοιροι οι μερούλες μου γυρίνοι.
Ώρα που πάνε τα παιδάκια στα σχολειά τους.
Απ' τις γειρτές τις καλαμιές μιάμιση οργιά,
τα συναξάρια του νερού τα μυστικά
γρικάω και χώνομαι στα ογρά τα θάματά τους.
Κι ήλιος αντίκρυ οργώνω το σταχτή τον όχτο
κι άνεμος πέρα πάω και κλώθω τα βουνά
κι ας δώθε η πόλη στο μπετόν αγκομαχά ,
σκλάβα στη φτώχεια και στον άσωστο το μόχθο.
Κι όχι σκυλί δαρμένο πως δεν αλυχτάω
κι εγώ στη μάνητα ετούτων των καιρών,
μα σ' άλλα φώναζα απ' τη γέννα μου "-Παρών!",
με λίγα ας πόρευα και φτωχικά ας περνάω.
Εμένα μ' ένοιαζε το μυστικό μου σώμα :
σύννεφα οι στίχοι μου παντέρμα στο βοριά,
βροχούλα εωθινή να πέφτουν στα βουνά,
γλυκά τ' αγρίμια ν' αγκαθίζονται στο χώμα...
Εμένα τον τρελό της μέρας τον παρία,
το διακονάρη στίχων, άστρων και στιγμών
που της δραχμής κερί να καίω στη Γη σβηστό,
τον Αλωνάρη βρέθηκα του '63.
......................................................................
Κρύο του Νοέμβρη πρωινό μπροστά στη λίμνη.
Σύννεφο η μοίρα μου ψηλάθε στο βοριά.
Κάτω η ψυχή μου κύκνος στα θολά νερά
κι εντός τους, άμοιροι οι μερούλες μου γυρίνοι.
Καλογριoύλα, νουφαρένιο κομποσκοίνι
μια νεροφίδα πλέκει στο βυθό αργά
κι ευλαβικό το σφύριγμά της αντηχά
σήμαντρο απόκοσμο στης λίμνης τη γαλήνη :
-Αυτός που της ερμιάς λατρεύει τη σαγήνη,
αυτός που στέκεται απ' την τύρβη μακριά,
όπου γυρνά κι όπου βρεθεί κι όπου πατά,
ντορό αρχαγγέλου στ' αλαφρύ του διάβα αφήνει.
....................................................................
Κάνω να φύγω και στο πάτημά μου οπίσω,
αφήνω σύννεφα κι Αγίους κι ουρανό
κι ένα σκυλί γαβγίζοντας με πάει -τυφλό-
από τη λίμνη ως τα σκαλιά του Παραδείσου...
Άγγελος
λεύτερη Πίνδος
