Τα χρόνια της ανέχειας και της στέρησης,
η μάνα μου σα δούλα ξενοδούλευε.
Μα πάνω στον σοφρά σαν απιθώναμε
ζεστό ψωμί κι ελιές τα Σαββατόβραδα,
έρχονταν οι γειτόνοι απ' τα κονάκια τους
κι η μάνα μου γλυκό κρασί τους φίλευε...
Κι αργότερα, ιστορίες παλιές αράδιαζε
και χωρατά ως το βαθύ το χάραμα,
τέτοια που η θεια μου ακούγοντας κοκκίνιζε
κι έσκυβε το κεφάλι τάχα βήχοντας!
Κι ήταν ο οντάς Παράδεισος που χάραζε
κι η Πούλια απ' το φεγγίτη καθώς τρύπωνε,
αγάλια-αγάλια ζύγωνε και κάθονταν
στ' ανθογυαλιού τα ρόδα τ' Απριλιάτικα.
Κι ένα γλυκό-τριγύρω-φως σκορπίζοντας,
έζωνε το τυραγνισμένο πρόσωπο
της μάνας μου, σαν να 'ταν φωτοστέφανο
πιο κι απ'τ' Άη-Γιώργη φωτεινό,στο εικόνισμα.
Τα χρόνια της ανέχειας και της στέρησης,
του Άγιου τη θωριά είχες, πικρομάνα μου...
Άγγελος
2005
