Τον νου σας στα παιδιά, αδερφοί !

Στις  29 Νοέμβρη, έκλεισαν 100 χρόνια απ' τη θυσία του ποιητή και πατριώτη Λορέντζου Μαβίλη στο Δρίσκο, έξω απ' τα Γιάννενα.Εδώ, ένα απ' τα δέκα τραγούδια  του  μουσικοθεατρικού έργου μου "Λορέντζος Μαβίλης.Ηρωικός κι ευαίσθητος."   
http://www.youtube.com/user/LorentzosMavilis
Στη σκηνή με τούτο το τραγούδι , ο ήρωας-ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, πολεμώντας με τους συντρόφους του ερυθροχίτωνες Γαριβαλδινούς,το Νοέμβρη του 1912, για να λευτερώσει τα Γιάννενα απ' τους Τούρκους,λίγο πριν πέσει ηρωικά στα υψώματα του Δρίσκου, προαισθανόμενος το τέλος του, γυρνά κι απευθύνεται στο βοριά, με λόγια προφητικά.
Ζητά απ' το βοριά, να μπαίνει μες στα σχολειά, στους δίσεκτους χρόνους που θα 'ρθούνε (που 'ρθαν σήμερα δηλαδή..!) και να εξιστορεί στους δασκάλους και στους μαθητές, αυτό που θα δει εκεί μπροστά σε λίγο :τη θυσία του δηλαδή!
Κι έτσι, να γιγαντώνονται όλοι, δάσκαλοι-μαθητές-λαός, να ματαβρίσκουν τον μπούσουλα,τα ιερά κι όσια, το νήμα το χρυσό που μας έδενε κάποτε μέχρι πριν λίγα χρόνια,με τον Όμηρο, το Μακρυγιάννη, τον Ελύτη, το Μίκη κ.λ ... )  

Το νου σας στα παιδιά, αδερφοί !
Θά 'ρθουνε χρόνια δίσεκτα
και τέρμινα-αλυσίδες.
Δεν θα 'χουν λόγο οι ποιητές
και θα 'χουν οι κιοτήδες.   

Τότε, βοριά, μες στα σχολειά,
να λες, εδώ τι είδες,
ν' αναριγούν οι δάσκαλοι ,
να πιάνουν τις γραφίδες,   

να φκιάνουν γίγαντα λαό
κι έφηβους Διγενήδες,
λεβέντες Μακρυγιάννηδες,
Διάκους , Θεμιστοκλήδες,
Ελύτες, Θοδωράκηδες,
Κάλβους και Περικλήδες,   

στα γράμματα, στην ανθρωπιά,
στο σθένος , στην αξιότη,
να ξαναγίνει ο Έλληνας
φάρος στην ανθρωπότη.
.....................................
Θά 'ρθουνε χρόνια-πυρκαγιές
και δίσεκτα, αδερφοί μου
κι αλιά απ' αυτούς που θα καούν,
κι αλιά κι απ' τη φυλή μου....   

Το νου σας μόνο στα παιδιά,
σ' αυτή την καταιγίδα.
Κάντε κηπάρια τα σχολειά !
Εκεί είναι η ελπίδα !   

Εκεί το στάχυ το τρανό,
που δεν το σκιάζει κόσσα,
σαν έχει ρίζα άσωστη
του Σολωμού τη Γλώσσα.
.....................................................
Το νου σας στα παιδιά, αδερφοί !
Στη φωτοβόλα νιότη !
Στην Άνοιξη ! Στον Ποιητή :
το Μέγα Πατριώτη.   

Άγγελος 
Τετάρτη, 7 Αλωνάρη του 2010
...τρέχοντας κάτω απ' το Δρίσκο

Τα συναξάρια του νερού

    Kρύο του Νοέμβρη πρωινό μπροστά στη λίμνη.
    Σύννεφο  η  μοίρα  μου, ψηλάθε στο  βοριά.
    Κάτω, η ψυχή μου κύκνος στα θολά νερά
    κι εντός τους, άμοιροι οι μερούλες μου γυρίνοι.
    
    Ώρα που πάνε τα παιδάκια στα σχολειά τους.
    Απ'  τις γειρτές τις καλαμιές μιάμιση οργιά,
    τα συναξάρια του νερού  τα   μυστικά
    γρικάω και χώνομαι στα ογρά τα θάματά τους.
    
    Κι ήλιος αντίκρυ οργώνω το σταχτή τον όχτο
    κι άνεμος πέρα πάω και κλώθω τα βουνά
    κι ας δώθε  η πόλη  στο μπετόν  αγκομαχά ,
    σκλάβα στη φτώχεια και στον άσωστο το  μόχθο.
    
    Κι όχι σκυλί δαρμένο πως δεν αλυχτάω
    κι εγώ στη μάνητα ετούτων των καιρών,
    μα σ' άλλα φώναζα απ' τη γέννα μου "-Παρών!",
    με λίγα ας πόρευα και φτωχικά  ας  περνάω.
    
    Εμένα  μ'  ένοιαζε το μυστικό μου σώμα :
    σύννεφα οι στίχοι μου  παντέρμα στο βοριά,
    βροχούλα εωθινή να πέφτουν στα βουνά,
    γλυκά τ'  αγρίμια ν'  αγκαθίζονται στο χώμα...

    Εμένα τον τρελό της μέρας τον παρία, 
    το διακονάρη στίχων, άστρων και στιγμών
    που  της δραχμής κερί  να καίω στη Γη σβηστό,
    τον Αλωνάρη βρέθηκα του  '63.
    ......................................................................
    Κρύο του  Νοέμβρη πρωινό μπροστά στη λίμνη.
    Σύννεφο η μοίρα μου ψηλάθε στο βοριά.
    Κάτω η ψυχή μου κύκνος στα θολά νερά
    κι εντός τους, άμοιροι οι μερούλες μου γυρίνοι. 
    
    Καλογριoύλα, νουφαρένιο κομποσκοίνι 
    μια νεροφίδα πλέκει στο βυθό αργά
    κι ευλαβικό το σφύριγμά της αντηχά
    σήμαντρο απόκοσμο στης λίμνης τη γαλήνη :

    -Αυτός που της ερμιάς λατρεύει τη σαγήνη,
    αυτός που στέκεται απ' την τύρβη μακριά, 
    όπου γυρνά κι όπου βρεθεί κι όπου πατά,
    ντορό αρχαγγέλου στ' αλαφρύ του  διάβα αφήνει.
     ....................................................................
    Κάνω να φύγω και στο πάτημά μου οπίσω,
    αφήνω  σύννεφα κι Αγίους κι ουρανό
    κι ένα σκυλί γαβγίζοντας με πάει -τυφλό-
    από τη λίμνη ως τα σκαλιά του Παραδείσου... 

Άγγελος 
λεύτερη Πίνδος

Στα χιόνια ο Τζωρτζ ο Μάλορυ

Στη φωτογραφία : ο Τζωρτζ Μάλορυ(1886-1924), ορειβάτης .  
Σκοτώθηκε τον Ιούνιο του 1924, επιχειρώντας να πατήσει την κορφή του Έβερεστ. Κανείς ποτέ δεν έμαθε αν σκοτώθηκε στο ανέβασμα για την κορφή, ή στην επιστροφή κι αφού είχε πατήσει την ψηλότερη κορφή του κόσμου...Τι σημασία έχει, όμως ;
Μπορεί να μην (;) πάτησε πρώτος την κορφή του Έβερεστ, αλλά κοιμήθηκε τον πλέον ατάραχο και γλυκότερο για ορειβάτη ύπνο, μες στα πάλλευκα χιόνια, απ' το 1924 ως το 1999 που, μια ορειβατική αποστολή  ανακάλυψε την  άθικτη  σορό του, σε μια πλαγιά του Έβερεστ, στα 8.500 μέτρα...


Στα βράχια ο Τζωρτζ ο Μάλορυ 

στου κόσμου τη σκεπή 

κοιτάει το γλυκοσούρουπο 

και την ανατολή.    

Το χιόνι μέλι τ' ουρανού,

ο άνεμος φιλί.

Στέκεται ο Τζωρτζ ο Μάλορυ

στου κόσμου τη σκεπή. 

Κοιτάζει χαμηλά στη Γη :

αφεντικά, καρτέλ,

γρανάζια, μπετοσίδερα,  

κι  αβέρτα ντεσιμπέλ.

 .......................................................

Βγάζει και γράφει τη στερνή

στο σπίτι του γραφή : 

"Εδώ θα στήσω, μάνα μου,

κονάκι και τσαρδί."

 Κάνει στον ήλιο προσευχή, 

πέφτει να κοιμηθεί 

στα χιόνια ο Τζωρτζ ο Μάλορυ  

στου κόσμου τη σκεπή.  

 .......................................................

Το χιόνι μέλι και φιλί

κι αθάνατη ζωή.

Κοιμάται ο Τζωρτζ ο Μάλορυ 

στου κόσμου τη σκεπή.   

......................................................

Άγγελος 

24 Νοέμβρη 2012

Το σπίτι της Ρένας

  
Πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 30 /09  τα εγκαίνια για «ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΡΕΝΑΣ» στην Ηγουμενίτσα. Πρόκειται για το Μουσείο Χειροτεχνημάτων ουσιαστικά, το οποίο «γεννήθηκε» από την αγάπη και την αφοσίωση στο παιδί με καρκίνο του ζεύγους Ελευθερίας και Ηλία Κώτσιου, οι οποίοι και παραχώρησαν το χώρο στέγασης και ανέλαβαν την οικονομική υποστήριξή του, στη μνήμη της πρόωρα χαμένης μονάκριβης κόρης τους Ρένας.

 ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΡΕΝΑΣ

Στο σπίτι της Ρένας

τραγούδια σφυρίζει

τη νύχτα ο αγέρας

κι η μάνα δακρύζει.

Ρένα, Ρένα,

μικρή του Μάη λυγερή

ποτέ δεν θα γεράσεις.

Ρένα, Ρένα,

κάνεις το δάκρυ σου κρασί

τον ήλιο να κεράσεις.
 

Στο σπίτι της Ρένας

κι απ' έξω στο δρόμο

μυρίζει ο αγέρας

αρμύρα και δυόσμο.  

Άγγελος
27 Νοέμβρη του 2011

Στο οπωροπωλείο

Στη φωτογραφία απ' το blog photoioannina: το οπωροπωλείο

Οπώρες και λαχανικά 
στο οπωροπολείο, 
τα χρώματα, τ' αρώματα 
καημός και μεγαλείο,

να τρως το ρόδι της φωτιάς 
το βύσσινο του αιμάτου, 
και το μαβί δαμάσκηνο 
του Μεγαλοσαββάτου, 

μπορεί ζωγράφος να γενείς,
Ντελακρουά,Παρθένης,
στα χρώματα, στα θάματα
να μπαίνεις και να βγαίνεις. 
......................................... 
Αγρότη ιδρώτας τα  'φερε 
και  χώμα νότιο, θείο: 
οπώρες και λαχανικά 
στο οπωροπωλείο. 

Άγγελος 
Νοέμβρης του 2012

Τα παιδιά με τα μπαλόνια

Στη φωτογραφία απ' το blog photoioannina :τα παιδιά με τα μπαλόνια, πλάι στη Γιαννιώτισσα μάγισσα ,την Παμβώτιδα... 

Στη λίμνη πλάι σταθήκαν τα παιδιά με τα μπαλόνια 
-κίτρινα, μπλε και κόκκινα, λευκά , πορτοκαλί- 
 παράδεισος ο έρωτας, γιορτή του νέου τα  χρόνια, 
δέντρα περνιούνται τα παιδιά αγέραστα, αειθαλή, 

θα σβήσουν κάποιο σούρουπο κι αυτά με τη σειρά τους
σαν τ' άστρα τα εωθινά, σαν το χλωμό κερί, 
 μα θα 'ναι εκεί να μολογά πικρά το πέρασμά τους, 
το πάτημά τους τ' αλαφρύ, το μέλι στη φωνή, 

η αύρα που τους έλουσε κι εφώλιασε στα κλώνια 
του δέντρου, ωσάν χειμωνανθός κι ωσάν τρελό πουλί, 
 στη λίμνη σαν σταθήκαν τα παιδιά με τα μπαλόνια 
-κίτρινα, μπλε και κόκκινα, λευκά , πορτοκαλί. 

Άγγελος 
19 Νοέμβρη του 2012

Οι κανταδόροι

Στη φωτογραφία απ' το blog photoioannina : κανταδόροι σε καντάδα στις γειτονιές του Κάστρου στα Γιάννενα, το καλοκαίρι του 2011. 
 
Αηδόνια ήταν.Κουράστηκαν να σκίζουν τον αιθέρα
κι εγίναν' κανταδόροι  πια.Γυρνούν στις γειτονιές,
και κάθε γλυκοσούρουπο, κάθε δροσάτη εσπέρα,
πρίμο-σεκόντο πυρπολούν καρδιές ρομαντικές. 

Μα ωσάν αηδόνια που ήτανε στο βίο τον πρότερό τους,
τον νου τους έχουν στα ψηλά μπαλκόνια, κι άμα δουν
καμιά ερωτιάρα θηλυκιά, σφίγκουνε  τ'  όργανό τους 
κι άδοντες ,στην αγκάλη της  ίπτανται να χωθούν.

Άγγελος 
19 Νοέμβρη του 2012

Διαθήκη

 

Γράφω το χώμα, κληρονόμο του εαυτού μου,

για να μπορώ της γης την αύρα να χορταίνω,

και των τρεχάτων αγριμιών, στην κρύα νύχτα,

το χνώτο το ζεστό, σαν σκύβουν, ν' ανασαίνω....   

Κι όταν το θέλεις να με δεις, να με γυρεύεις

στη λάσπη απ' των χαμένων κυνηγών τις μπότες,

που απ' τα βουνά μη θέλοντας πια να κατέβουν,

μένουν εκεί για πάντα σαν τους Δον-Κιχώτες....   

..........................................................................................

Γράφω την πέτρα κληρονόμο του εαυτού μου,

για να μπορώ στα κρύα μάρμαρα να μπαίνω,

στα κοιμητήρια, τον τρελό ζεστό αγέρα

των ποιητών που πια χαθήκαν ν' ανασαίνω.   

Κι όταν το θέλεις να με δεις, να με γυρεύεις

σε τίποτε άθλια ερείπια που 'χουν μείνει

-προσευχητάρια αλαφροϊσκιωτων, μοιραίων,

που αλαφιασμένοι τρέμουν του καιρού τη δίνη.   

.................................................................

Γράφω το χώμα κληρονόμο του εαυτού μου.....

Γράφω την πέτρα κληρονόμο του εαυτού μου..... 

Άγγελος 
λεύτερη Πίνδος

Ποίηση πάει να πει ρυθμός.

Kαλή χρυσή η Δημουλά

καλός κι ο Κατσαρός

κι ο Τίτος ο Πατρίκιος

κι ο Γιάννης ο Κοντός, 

μα, άλλο πράμα ο Παλαμάς,

άλλο κι ο Σολωμός ,

ο Καβαδίας, ο Βάρναλης

κι ο Σικελιανός.

.........................................

Η ποίηση θέλει τον κρουστό

το χτύπο της καρδιάς,

θέλει μελίγγια να βαρούν

γοργά , για να μετράς 

την αρμονία το θάνατο,

την τρέλα, τη ζωή,

το χρόνο και τον  έρωτα, 

τον πόνο, τη στιγμή. 

Ποίηση πάει να πει ρυθμός !

Αιώνιος ρυθμός !

Πώς έγραψε ο Όμηρος

ο οικουμενικός. 

Άγγελος 
Φλεβάρης του 2012

Πόκα με το δείλι,ψηλά στο Κάστρο στα Γιάννενα

Στη φωτογραφία απ' το blog photoioannina : τρεις φίλοι , ψηλά στα τείχη του κάστρου στα Γιάννενα,  απολαμβάνουν την ομορφιά του Γιαννιώτικου τοπίου, μακριά απ' τη χλαλοή των παραλίμνιων μαγαζιών, άριστα οργανωμένοι , με ..καρέκλες και τραπεζάκι,  για να παίξουν, θαρρείς, μια πόκα με το δείλι.  


 Το σούρουπο ανέβηκαν 
στο κάστρο οι τρεις οι φίλοι, 
κι εκάτσανε να παίξουνε
μια πόκα με το δείλι.

Η νύχτα είχε τη δροσιά  
το  φέγγισμα τα τείχη
οι τρεις την αύρα στα μαλλιά 
το δειλινό την τύχη :

τους πήρε ως και ..τα σώβρακα, 
τους πήρε τη μιλιά τους, 
τους πήρε έγνοιες και καημούς
τους πήρε τα μυαλά τους,  

και μόνο ένα χαμόγελο 
τους άφησε στα χείλη,
το δείλι  τ'  Αυγουστιάτικο
το ματωμένο δείλι,

κι ένα, τρελά στα μάτια τους 
να σιγοκαίει καντήλι, 
το σούρουπο που ανέβηκαν 
στο κάστρο οι τρεις οι φίλοι.


Άγγελος 
19 Νοέμβρη του 2012

Προσκυνήστε μοναχά...

 

Η φωτογραφία απ' τη σελίδα του συλλόγου Φλόγα 

http://www.facebook.com/sillogosfloga

Άμα δείτε κεφαλάκι 
παιδικό, χωρίς μαλλιά, 
μη μιλάτε, μη μιλάτε, 
προσκυνήστε μοναχά.  

Είναι χίλιοι Εσταυρωμένοι 
σ'  ένα σώμα μοναχά, 
μη μιλάτε, μη μιλάτε, 
προσκυνήστε μοναχά.

Είναι πέντε Χιροσίμες,
Θερμοπύλες δεκαεφτά, 
μη μιλάτε, μη μιλάτε, 
προσκυνήστε μοναχά.  

Άγγελος 
19 Νοέμβρη του 2012

Το δάκρυ (Ρώμος Φιλύρας.Εβδομήντα χρόνια απ' το φευγιό του.)

Ρώμος Φιλύρας.Ποιητής.1898-1942.Το 1927 ,σε ηλικία 29 χρονών, διαβαίνει την πύλη του Δρομοκαϊτειου.Εκεί μέσα "ζει" τα στερνά 15 ταραγμένα χρόνια του βίου του... Φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια απ' το φευγιό του...

 Τρελό αηδονάκι φόρεσε
του ήλιου την πορφύρα,
στο φοβισμένο εφώλιασε
το μάτι του Φιλύρα.   

Το χάραμα τραγούδαγε 
το γιόμα κελαηδούσε 
το δειλινό φτερούγαγε 
τη νύχτα αιμοραγούσε. 

Χάρηκε χρόνια είκοσι εννιά 
ήλιο, χαρά και νιότη, 
και δεκαπέντε λησμονιά 
σκλαβιά και καταπότι. 

Το χάραμα αίμα έφτυνε 
το γιόμα επονούσε 
το δειλινό αργοπέθαινε 
τη νύχτα ξεψυχούσε. 

Έσβησε.Το μεσίστιο
μαύρο, βουβό του δάκρυ,
μες στο Δρομοκαϊτειο 
κυλάει σε κάποιαν άκρη,

το χάραμα πνίγει κλαριά
το γιόμα χαμοπούλια
το δειλινό ψηλά βουνά 
και τη νυχτιά την Πούλια. 


Άγγελος 
18 Νοέμβρη του 2012

Ζήσε σαν ποίημα-Η θάλασσα στο σπίτι

ΖΗΣΕ ΣΑΝ ΠΟΙΗΜΑ (16 Ιουνίου 2018)

Απ' την αγάπη σου για μένα 

θα μείνει μόνο η μουσική 

τα μελαγχολικά τραγούδια 

που σου ψιθύριζα στ' αυτί 

 τη χαραυγή θα σε ξυπνάνε

το δειλινό θα σε μεθούν 

στο πάτωμα χίλια κομμάτια 

μονάχη θα σε παρατούν  

και θα το βλέπεις πως δεν έχει αλλού ζωή

πέρα απ' των άστρων την κρυφή τη μουσική

σαν φύσαγε έρωτας στις πέντε το πρωί 

και σε ταξίδευα ψηλά μ' ενα φιλί....

 -Ζήσε σαν ποίημα, θυμάμαι, μου 'χες πει....

 Ρεμπώ Βερλαίν και δρόμος και γλυκό κρασί. 

Έρωτας ή τίποτε, μωρό μου, είν' η ζωή.... 

 Απ' την αγάπη σου για μένα

θα μείνουν μόνο οι ποταμοί

στα μελαγχολικά σου μάτια

στη ραγισμένη μου φωνή

τη μέρα θα σε ταξιδεύουν 

τη νύχτα θα σου τραγουδούν 

στο πάτωμα χίλια κομμάτια

μονάχη θα σε παρατούν 

  

  και θα το βλέπεις πως δεν έχει αλλού ζωή

πέρα απ' των άστρων την κρυφή τη μουσική

σαν φύσαγε έρωτας στις πέντε το πρωί 

και σε ταξίδευα ψηλά μ' ενα φιλί....

 -Ζήσε σαν ποίημα, θυμάμαι, μου 'χες πει....

 Ρεμπώ Βερλαίν και δρόμος και γλυκό κρασί. 

Έρωτας ή τίποτε, μωρό μου, είν' η ζωή.... 

Έμπαινε απ' το παράθυρο 

η θάλασσα στο σπίτι, 

με τον πουνέντε λάφυρο 

και τον αποσπερίτη, 

κι εσύ, καρδούλα μου φτωχή, 

σπάραζες και χανόσουν, 

γιατί είχες τ' άστρα μια ζωή

και τους ανέμους βιός σου.

.....................

Κι αύρα δροσάτη εφύσαγε 

 κι ευώδιαζε το δώμα

το λιόγερμα ως ξεψύχαγε

στου δειλινού το στόμα,

κι εσύ, καρδούλα μου τρελή, 

χανόσουν στον Ελύτη, 

γιατί είχες μάθει από μικρή 

τον Στίχο να  'χεις σπίτι. 

Άγγελος 

17 Νοέμβρη του 2012

Εδώ Πολυτεχνείο

"Κάτω η χούντα" όταν ακούν'
κι "Εδώ Πολυτεχνείο",  
μπαίνει η ψυχή τους στον τροχό 
κι ο νους στο χειρουργείο,  

αυτών που δεν ξαργύρωσαν
και δεν το κάναν' θέμα, 
το ξύλο στο ΕΑΤ-ΕΣΑ
και το πικρό τους αίμα.

Μαχαίρια οι μνήμες και καρφιά 
-σχεδόν σαράντα οι χρόνοι- 
ψηλή κρεμάλα το παλιό 
καμπάνα παντελόνι,   

τα χρώματα, τα μάρμαρα, 
τα κάγκελα στην πύλη, 
ρούσο ποτάμι πέτρινο,  
μαύρο ατσαλένιο φίδι 

κι οκάδες χίλιους παγερό 
ασήκωτο σεντόνι, 
τον αλαφρύ τον ύπνο τους
τις νύχτες να στοιχειώνει.


 Η Δαμανάκη με Dior  
κι επιτροπείες-xanax
o Aνδρουλάκης θλιβερός
των μίντια  προφητάναξ

κι ετούτοι : αυτοί κι ο ίσκιος τους, 
σφαγεία μανταλωμένα
μνημεία πεσόντων άγνωστων
σπασμένα, αραχνιασμένα,

μπαίνει η ψυχή τους στον τροχό 
κι η μνήμη χειρουργείο,   
"Κάτω η χούντα" όταν ακούν'
κι "Εδώ Πολυτεχνείο".  

Άγγελος 
17 Νοέμβρη του 2012

Στης Πίνδου το τέμπλο

 

Όταν θα γίνω αεράκι 
να πάω να βρω το Θεούλη,
ψηλά θα στρώσω γιατάκι,
στης Πίνδου το καραούλι,

να ψέλνω με το βοριά,
στους ταπεινούς "ωσαννά".

Κι απ' το  βοριά πιο μονάχος,
στα ορεινά μου ψαλτήρια,
"-Ε, 'σύ, αμέρωτο πάθος!",
θα με καλούν τα γιοφύρια...

"-Ε, γεφυράκια μου έρμα!",
χαιρετισμό θ' αντιπέμπω,
πλάι στου ήλιου το γέρμα,
μπροστά στης Πίνδου το τέμπλο.

Κι αδέρφια μου θα τα νιώθω
και τ' άψυχα και τα ζώντα,

γιατί είναι ίδιο το αίμα
της όχεντρας και του βράχου
και της πνιγμένης στο ρέμα
-εφτά αιώνες- τ' Αράχθου

και του χιονιού και της μάνας
και του μονάχου πετρίτη
και της ξερής της αφάνας
και τ' αστεριού στην ομίχλη :

ποτάμι μες στον αιώνα
κι άφαντο, πέτρινο πέπλο
και καντηλάκι στη Γκιώνα,
μπροστά στης Πίνδου το τέμπλο!
..................................
"-Ε, 'σύ, αμέρωτο πάθος!",
θα με καλούν τα γιοφύρια...

"-Ε, γεφυράκια μου έρμα!",
χαιρετισμό θ' αντιπέμπω.... 

Άγγελος 
λεύτερη Πίνδος

Τα παιδάκια τα καημένα (προσευχή για τα παιδιά των μεγαλουπόλεων)

Μάνα,ερημιά μου-μάνα

και νυχτιά μου παραμάνα,

φύλαγε τ' ανθρωπομάνι,

απ' της πόλης το ποτάμι .

Φύλαγε και τα παιδάκια,

όπου ζούνε στα κλουβάκια,

στην κλεισούρα, στο τσιμέντο,

στης χαράς το φαλιμέντο.

Ότι ψάχνουν μα δεν βρίσκουν

το Θεούλη εκεί που μνήσκουν

και δοξάζουν τις οθόνες

στου μπετού τους ελαιώνες.

Μπόρα και φουρτούνα πιάνει

και σκεπάζει το ταβάνι

λυγαριούλες που γερνάνε

δώδεκα χρονών πριν πάνε...

.........................................

Τα παιδάκια τα καημένα,

παστρικά, καλοντυμένα,

μελετάνε και σπουδάζουν,

μα το χώμα δεν γιορτάζουν...

Τα γιορτάζει αυτό, σαν μπούνε,

γέροι για ν' αναπαυτούνε... 

Άγγελος 

λεύτερη Πίνδος

Η μάνα μου

Τα χρόνια της ανέχειας και της στέρησης,

η μάνα μου σα δούλα ξενοδούλευε.

Μα πάνω στον σοφρά σαν απιθώναμε

ζεστό ψωμί κι ελιές τα Σαββατόβραδα,

έρχονταν οι γειτόνοι απ' τα κονάκια τους

κι η μάνα μου γλυκό κρασί τους φίλευε...

Κι αργότερα, ιστορίες παλιές αράδιαζε

και χωρατά ως το βαθύ το χάραμα,

τέτοια που η θεια μου ακούγοντας κοκκίνιζε

κι έσκυβε το κεφάλι τάχα βήχοντας!

Κι ήταν ο οντάς Παράδεισος που χάραζε

κι η Πούλια απ' το φεγγίτη καθώς τρύπωνε,

αγάλια-αγάλια ζύγωνε και κάθονταν

στ' ανθογυαλιού τα ρόδα τ' Απριλιάτικα.

Κι ένα γλυκό-τριγύρω-φως σκορπίζοντας,

έζωνε το τυραγνισμένο πρόσωπο

της μάνας μου, σαν να 'ταν φωτοστέφανο

πιο κι απ'τ' Άη-Γιώργη φωτεινό,στο εικόνισμα.

Τα χρόνια της ανέχειας και της στέρησης,

του Άγιου τη θωριά είχες, πικρομάνα μου... 

Άγγελος 

2005

Μάνα μ', σγουρός βασιλικός

 Μάνα μ' , σγουρός βασιλικός
κι αυλίτσα με πανσέδες,
δροσούλα κι Άη-Δημήτρηδες,
Θεό και μενεξέδες...

...Να ξαποσταίνει ήσυχα,
το σπίτι μες στη νύχτα,
να βγαίνει απ' το εικόνισμα,
να ρίχνει ο Άγιος δίχτυα,

να ρίχνει στ' άστρα πεταχτή,
στη στέγη παραγάδια,
να πιάνει αστρομαλάματα
και φεγγαροπετράδια,

στο πλάι τους να τα βρίσκουνε,
τ' αγγόνια άμα ξυπνάνε,
το Φως γλυκά να χαίρονται,
τον κόσμο ν' αγαπάνε...

...Να ξημερώνει ο Θεός,
την ίδια ώρα πάντα,
σαν ταχυδρόμος με καλά
μαντάτα μες στην τσάντα...
..........................................
Μάνα μ', σγουρός βασιλικός
και πέτρινη πατρίδα.
Εγώ πολλά δε διάβασα,
εγώ πολλά δεν είδα.

Είδα το χρυσομπούρμπουνα,
να πολεμάει τ' αγιάζι
κι είπα "όποιος σταυρώνεται
κι όποιος πονάει, αγιάζει !"

Είδα τη δρόσο του πρωγιού,
στην κάψα τ' Αλωνάρη,
να ξεδιψάει το μέρμηγκα
το μεροκαματιάρη

κι είπα "κανείς δε χάνεται
κι όλα σοφά φτιαγμένα,
απ' της Αγάπης το θεό,
απ' το θεό Τον Ένα !"
................................................
Μάνα μ', σγουρός βασιλικός
κι αυλίτσα με πυξάρι,
κι ένα αηδονάκι στην ιτιά,
και λίγο γιοματάρι

κι όλου του κόσμου οι φτωχοί
κι όλης της Γης οι φίλοι
κι ο κύρης μου Αρχάγγελος
στη φλόγα απ' το καντήλι,

να με φυλάει να με κοιτά,
να μου γλυκομιλάει,
κι απ' όταν ζούσε πιο σφιχτά,
μάνα μ' , να με βαστάει ! 

Άγγελος 
2010

 

Του πάρκου οι λουμπαρδιάρηδες

Στη φωτογραφία : Γιάννινα, στο πάρκο στα Λιθαρίτσια,28 Οχτώβρη του 2012.Φαντάροι κάτω από δαιμονισμένο ,'κείνη τη μέρα, ανεμόβροχο  , στους παραδοσιακούς, επετειακούς κανονιοβολισμούς... 
Η φωτογραφία απ' το blog photoioannina 

 
Βαρεί κατά τον Κατσικά
βαρύ,καυτό κανόνι, 
κομμάτια γίνεται  εκατό
η πρωινή ραστώνη.

Του πάρκου οι λουμπαρδιάρηδες 
 τ'  ..αγγόνια του Τομπάζη
μπινελικώνουν τη βροχή 
και το βαρύ τ' αγιάζι :

του ενός η γκόμενα έπεσε 
προψές σε φίλου απόχη 
κι αυτός βαράει κανονιές, 
επέτειο του ΟΧΙ, 

ο άλλος είναι ευαίσθητος, 
η ομίχλη τον σκοτώνει. 
Βαρεί κατά τον Κατσικά, 
βαρύ, καυτό κανόνι. 

Άγγελος 
28 Οχτώβρη του 2012