Λάκης Αλεξάνδρου

...ο σχωρεμένος ο Λακης Αλεξανδρου, ήταν μια εξαιρετική φωνή με μεγαλη εκταση, ωραια χρώματα και κυρίως με ενταση που του επέτρεπε να ακουγεται εξαιρετικός και δίχως μικρόφωνο(σπάνιο για τραγουδιστή)....τότε βεβαια, μεσούσης της χούντας αλλά  κι αργότερα, τον ειχαμε για έναν ελαφρύ τραγουδιστή της σειρας που ελεγε ρηχά τραγουδάκια κ.λ ...κι απ' την άλλη, φουριόζοι στην πρωτη-πρώτη μεταπολίτευση,ο  Μίκης, ο Μαρκόπουλος,ο  Μπακαλάκος κ.λ ...σήμερα, ακούγοντάς τον, τον βαζω σίγουρα πάνω απ' ολες τις φίρμες του θολο-έντεχνου δήθεν τραγουδιού...αν μη τι άλλο, ήταν ατόφιος 

ΛΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Είχα παλιά μια γκόμενα 

-Δωδεκανήσων  κι  Άντρου- 

γουστάριζε, τρελαίνονταν

για Λάκη Αλεξάνδρου,

μ' έβαζε και τραγούδαγα 

στο σπίτι της -με βότκα-

του Λάκη τα τρελά σουξέ

με σφαλιστή την πόρτα

γιατί ήμουνα στο Κουκουέ 

γιατί ήτανε στο Ρήγα 

κι ήτανε εύκολη η ντροπή 

και τα κουράγια λίγα   

να μην άδεις τα "πρέποντα"

τα καθιερωμένα

τα "νόμιμα" τ' "αριστερά" 

και τα παγιωμένα,

ειχε ένα χρώμα υπέροχο, 

ήταν φωτιά ο Λάκης, 

έσβηνε 'μπρός του ο Κόκοτας 

κι ο Πάριος κι ο Δάκης,

μα κουβαλούσε πάνω του 

και μια βαριά κατάρα 

γιατί ήτανε ξεχωριστός 

κι αξία και ταλεντάρα,

πέθανε μόνος και φτωχός 

το δυο χιλιάδες δέκα 

μονάχος δίχως συγγενή 

και φίλο και γυναίκα...  

................................ 

Όταν περνάω έκτοτε 

Δωδεκανήσων κι Άνδρου  

νιώθω μια οσμή γαρούφαλλου 

  και νυχτωμένου νάρδου 

βρέχει αποπάνω και βροντά 

κι αστράφτει και φυσάει 

κι όποτε κόβει η βροχή   

κι όποτε σταματάει

πιωμένος κοντοστέκομαι

 και τραγουδάμε απόξω  

εγώ κι ο Λάκης συντροφιά 

και το ουράνιο τόξο

κι αβέρτα σφυροδρέπανα

μεσόκοπα και ρούσα

βγαίνουν χορεύουν το χορό 

που τότε δεν μπορούσαν, 

μπροστά αυτά και πίσω τους 

βαριά μερακλωμένο 

της χούντας το καψόπουλο

το μαυροφορεμένο...

ά.

Ένας μαραθωνοδρόμος (Γρηγόρης Λαμπράκης)

ENAΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ (Γρηγόρης Λαμπράκης) 

(...Αύριο,11 Νοέμβρη, θα πλημμυρίσει η Αθήνα από δρομείς  -κυρίως- με πολύχρωμα κΩλάν,παπούτσια φιρμάτα, χρονόμετρα, ..θερμόμετρα και ..ραδιογωνιόμετρα.Δεν θα πλημμυρίσει η πόλη  από μαραθωνοδρόμους.Διότι, μαραθωνοδρόμος σημαίνει φιλόσοφος εσαεί κινούμενος,που  ψάχνει την πνευματική κορύφωσή του στη διάρκεια της κίνησης. Μοναχικός μάλιστα, αφού μονάχα τον αχό των δικών του πελμάτων  ακουρμαίνεται, ώστε να μπορεί απερίσπαστος να διαλογίζεται βαθιά.Μαραθωνοδρόμος, σημαίνει ακόμα, λιτός, αυτάρκης, αντιστεκόμενος στην ευτέλεια, και συνεχώς επαναστατών, ακόμα κι ενάντια στον  -λιμνάζοντα- εαυτό του.Μαραθωνοδρόμος σημαίνει ..σφουγγάρι που ρουφάει "εκεί έξω" στη φύση, στα καθημερινά του τρεξίματα, ό,τι ευγενέστερο κι αξιότερο έχουν κατακτήσει οι προγενέστεροι -κι υπάρχει εκεί στον αιθέρα, μετέωρο, σκιαγμένο απ' τον αχό της πόλης,αφανέρωτο κι ακοινώνητο απ' τους πολλλούς ακόμα- με σκοπό αποκλειστικό να το κοινοποιήσει όπου κι όπως μπορεί.Μαραθωνοδρόμος σημαίνει κυρίως, Άνθρωπος.Όπως ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης..Κι ο Στέλιος Κυριακίδης...Φέτος, συμπηρωθηκαν 55 χρόνια  απ' τη Μαραθώνια πορεία του αλησμόνητου ειρηνιστή και δημοκράτη-αγωνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη...

Ένας μαραθωνοδρόμος 

ετοιμάστηκε καιρό

και ξεκίνησε μια μέρα 

για το Μαγικό Βουνό. 

Ήταν ελαφρύς στο σώμα

και προφήτης στο μυαλό,

έτρεχε νύχτα και μέρα,

πήγαινε γιαλό-γιαλό. 

Τον ιδρώτα του άδειαζε

και τις στράτες άγιαζε. 

Γύρισε τον κόσμο όλο

απ' την Κίνα ως το Ζαϊρ

και συνέχισε στο Βέγα

και στους λόφους του Αλνταϊρ. 

Κι όταν δίψαγε στο δρόμο,

έσκυβε να πιει νερό

στην πηγή της Ανδρομέδας

 στ' ουρανού το φιλιατρό. 

Το κορμί του έρευε

κι η ψυχή του ημέρευε. 

Έφτασε σε χίλια χρόνια

και στο Μαγικό Βουνό

κι ήταν από πριν πιο νέος

κι όμορφος σαν το Χριστό. 

Τα μυστήρια είχε λύσει

τ' αφανέρωτα είχε δει.

Ήτανε σοφός στο πνεύμα

και παιδάκι στην ψυχή.

Τ' άγνωστο χαιρέτισε

και γι' αλλού συνέχισε.... 

 

Άγγελος 
λεύτερη Πίνδος

Δυο γυφτοπούλες στο βουνό...

χτες τ' απόγιομα,κόλλησα με τις "Γυφτοπούλες" του Βαμβακάρη https://www.youtube.com/watch?v=KXc8D-8pOGg,τις έβαλα-χιλιοματαπαίξανε,τις πήρα μαζί μου,και βγηκα για τρέξιμο στο βουνό του χωριου,σιγοτραγουδώντας τες...φυσαγε δυτ. ανεμος σαν σιγανό "Πάτερ ημών" του δέσποτα Ήλιου στη μεγάλη εκκλησιά της Πίνδου...φύσαγαν κι οι Γυφτοπούλες,του Μάρκου...κι εγώ ημουν ο λαβωμένος του τραγουδιού ...λαβωμένος απ' την ομορφιά και το μεγαλειο των Τζουμερκων αντικρυ...
....Κι έτρεχα ξέστηθος στις ράχες του βουνού,
αλογατάκι που ο Πουνέντες με καλίγωνε
μ' άνθια του λόγκου και γαλάζιο τ' ουρανού,
κι ώρα την ώρα με κυρίευε και με πλήγωνε

η νιότη η πέτρινη η αιώνια των βουνών
η νιότη η άσβηστη η αβασίλευτη η ολάνθιστη,
κι ο Ήλιος,δέσποτας ανθρώπων και θεών,
στην εκκλησιά της Πίνδου την πανώρια κι άχτιστη

τις "Γυφτοπούλες" έψελνε του Μάρκου
κι έπεφτε το στερέωμα τού θανάτου...

"Μάνα, το σεντονακι μου,
χαλάλι στο ξενάκι μου".

Ξενάκι στην ερμιά κι αν ήμουν του Θεού
πατρίδα είχα την άσωστη άπλα του βουνού
στα μάτια τα σταχτιά της πέτρας τ' άγια πέρατα
στ' αυτιά τον Βαμβακάρειο ανευόδωτο έρωτα :

"Μανούλα μου, τον αγαπώ,
και ντρέπομαι να σου το πω".

Χτύπαγαν της καρδούλας μου τα κρόταλα
σαν τα ψηλά καμπαναριά στα ρόμπολα.

"Εμείς ψωμί δεν έχουμε,
τον ξένο τι τον θέλουμε;"

Ξένος του κόσμου ετούτου κατηφόρισα,
τόσο που μ' είχε ωραία στοιχειώσει η πέτρα,
ψυχή μου άμοιαστη αυτοκρατόρισσα
πάθη μου ποταμοί και μαύρα δέντρα....
ά. - Χουλιαράδες, 17 Οχτώβρη του 2018

Σπίτια του χωριού κλειστά....

 https://www.youtube.com/watch?v=JCqj0oZGDyw
..Χουλιαραδες(Τζουμέρκα),σπίτια κλειστά,οι νοικοκυραίοι φευγάτοι,άλλος Γιάννενα,άλλος London (ειναι κάμποσοι ξενιτεμενοι εξω),άλλος ψηλά στον ουρανό...περιμενουν να 'ρθει κάνα Πάσχα,να γιομίσουν...Κλειστά σπίτια στο χωριό, 
άλλος Γιάννενα, άλλος London, 
άλλος απ' τον ουρανό 
ντουφεκάει πουλιά στο λόγκο

κι όπου φτάσει η ντουφεκιά 
κι όπου πέσουνε τα σκάγια 
πάει οπού 'τρεχε παιδί 
στις δροσούλες και στα πλάγια 

παίζει, χαίρεται, γελάει, 
στο Θεό ματαγυρνάει... 
.......................................... 
Σπίτια του χωριού κλειστά 
μαραζιάρικα κουτάβια 
αλυχτάνε τα βουνά, 
κι η σιωπή κυρά και βάγια 

κολατσίζει ολονυχτίς 
στο κατώι στη μαύρη κόχη 
τον καημό της έρμης γης 
και το κρύο  ανεμοβρόχι.... 

Σαν γιομίζουν, κάνα Πάσχα, 
κάνουν πως γελάνε τάχα.... 
ά. -Χουλιαράδες- 13 Σεπτέμβρη του 2018 

Στο Πεντοφάναρο στη Λευκάδα, οι σαλτιμπάγκοι

...στη φωτογραφία: στο Πεντοφάναρο, στην πλατεία της Λευκάδας, Ιταλιάνοι σαλτιμπάγκοι-καλλιτέχνες του δρόμου, δίνουν παράσταση...ο κόσμος που παρακολουθεί καθισμένος στα γύρω cafe, στη συνέχεια, ασυγκίνητος δεν θα δώκει τον όβολό του...ο χώρος της παράστασης θ' αδειάσει...θ' απομείνουν οι σαλτιμπάγκοι να μαζεύουν τα σκηνικά της παράστασης, με κάμποσα αδέσποτα δίπλα τους...

Στο Πεντοφάναρο στη Λευκαδίτικη πλατεία, 
παράσταση έδωσαν οι σαλτιμπάγκοι εσπερινή: 
κορμιά Απολλώνια, στιβαρά γιομάτα αλκή κι υγεία, 
μιαν αύρα γύρω εσκόρπισαν Ολύμπια, μυστική. 

Μα, ο κόσμος γύρω στα cafe, χωμένος μες στις κρέπες, 
στις μπύρες και στα παγωτά, το θέαμα ας είχε δει, 
κλειστό το χέρι εβάσταξε και σφραγιστές τις τσέπες, 
όταν οι αρτίστες πέρασαν για κάποια "ανταμοιβή". 


Ώσπου τρεις σκύλοι αδέσποτοι, στη σχάρα του υπονόμου, 
σταθήκαν ν' αλυχτήσουνε το θάμπος του ουρανού 
κι οπού 'λαμψε στα δόντια τους η δόξα του άδειου δρόμου,  
οι σαλτιμπάγκοι εδείπνησαν μια αχτίδα φεγγαριού.

Άγγελος  
25 Αυγούστου του 2013-στη Λευκάδα του αλαφροϊσκιωτου Σικελιανού

Νίκος Καρούζος, ο υπόγειος υψιπέτης

Ιδέστε, πώς χαμογελά, 
το Νίκο τον Καρούζο, 
βιβλία τρίδιπλη αρμαθιά 
ένα ποτήρι ούζο, 

σ' ένα δωμάτιο δυο οργιές
υπόγειος υψιπέτης
-ζωή με  Ποίηση εφτά ζωές-  
εκούσιος δραπέτης 

με τ' ακριβό προνόμιο 
 να 'χει φτερά στις πλάτες,
περνάν' στο πεζοδρόμιο 
ανύποπτοι  διαβάτες 

κι αυτός βαθιά μακριά ψηλά 
μ' ένα άστρο κολαούζο. 
Ιδέστε, πώς χαμογελά, 
το Νίκο τον Καρούζο...

ά. -  8 Αυγούστου του 2018 - λεύτερη Πίνδος 

Στον Άραχθο ο Μήτρο-κλώνης

...οι παλιότεροι Τζουμερκιώτες θα θυμούνται το Μήτρο-κλώνη απ' το Λοζέτσι (=Ελληνικό), μονάχο του-ολομόναχο  να τριγυρνάει σαν ξωτικό ,πότε σαν ίσκιος στα Τζουμερκοχώρια, πότε σαν Αη-Γιάννης Πρόδρομος  στο πλάι τ' Αράχθου...

Χρόνια της μοναξιάς το φως
άγιο τον είχε κάνει  
πήγαινε κάθονταν σκυφτός 
στην άκρη στο ποτάμι  

"ποτάμι δέξου πάρε με 
ποτάμι αμάν αμάνα 
αγκάλιασέ με βγάλε με 
στη θάλασσα τη μάνα" 

τι να τον πάρει ο ποταμός 
ταξίδι του θανάτου 
που  'ταν Αη-Γιάννης Πρόδρομος 
 στην άκρη στα νερά του 

 "αύριο του  'λεγε αύριο 
 την Πασχαλιά την άλλη
δρολάπι  να  'χω άγριο 
κατεβασιά μεγάλη"

πέρασαν χίλια τέρμινα  
στέγνωσε το ποτάμι 
αυτός εκεί μες στα βουνά 
γιόμα πρωί και βράδυ 

"ποτάμι δέξου πάρε με 
ποτάμι αμάν αμάνα 
αγκάλιασέ με βγάλε με 
στη θάλασσα τη μάνα",

 στα ύφαλα της ξαστεριάς 
έβγαινε πυροφάνι  
εφτά αιώνες  μοναξιάς
θεό τον είχαν κάνει,

τ' άφηναν κάνα Σάββατο 
 κάστανα και καρύδες
στης ερημιάς του τ' άβατο 
οι άγγελοι κι οι βίδρες... 

ά. - λεύτερη Πίνδος

Αλονζανφάν

Επέθανε ο Βιτόριο Ταβιάνι 
γαλήνιος στα ογδόντα οχτώ του πράος, 
"-Ο Καίσαρας -ω!-Πρέπει Να Πεθάνει* 
στης αρμονίας ν' αναληφθεί Το Χάος**" 

ψιθύρισε ,και τον Πατέρα Αφέντη*** 
 πέταξε νά 'βρει στ' άυλα τα τεμένη
χορτάτος απ' της Τέχνης τ' άγιο αψέντι 
τ' αψέντι που τρελαίνει κι ανασταίνει , 

κι εμείς που χρόνια δίπλα απ' τον Τσιοκάνη 
θρέφαμε με Ταβιάνι τα όνειρά μας, 
"-Επέθανε ο Βιτόριο Ταβιάνι" 
λέμε και καρτερούμε τη σειρά μας :

αχνόφεγγη  Η Νύχτα Του Σαν Λορέντσο****  
 τα ωχρά τα βλέφαρά μας θα σκεπάσει
κι "-Αλονζανφάν***** σφυρίζοντας με σκέρτσο 
θ' αδερφωθούμε αιώνια με την Πλάση  

1,2,3,4 : «Πατέρας Αφέντης» , «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει»  , «Η Νύχτα του Σαν Λορέντσο», «Το Χάος», "Αλονζανφάν" : ταινίες -αριστουργήματα των αδερφών Ταβιάνι.

ά -15 Απρίλη του 2018-πέθανε σήμερα ο Βιτόριο Ταβιάνι, συντροφευτής και  Πλάστης των εφηβικών μας ονείρων, στην κινηματογραφική αίθουσα "Ορφέας", δίπλα στον Τσιοκάνη,στα Γιάννενα του '70 και του '80-λεύτερη Πινδος

Απόπασχα, οι χριστιανοί...

Απόπασχα* , βαριοί απ' τη γιορτινή 

ραστωνη κι από τα λουκούλεια γεύματα, 

σ' απύθμενη νιρβάνα οι χριστιανοί 

βουλιαζουν τ' Απριλιάτικα απογεύματα, 

την ώρα που δυο μέτρα παρακεί 

του κεφαλαιοκράτη το εκατόχειρο 

γεράκι, σφάζει κι αίμα η κάθε αυγή

τον Ασιάτικο γιομίζει αυλογυρο, 

άλλος θεός εκεί.Οι χριστιανοί 

σε θεία νιρβανα πέφτουν τ' απογεύματα,               

απόπασχα, βαριοί απ' τη γιορτινή 

ραστώνη κι από τα λουκούλεια γεύματα  

* απόπασχα : μετά το Πάσχα (αλλιώς : απόλαμπρα, εξώλαμπρα, 
ξέλαμπρα,ξέπασχα, ξώλαμπρα, ξώπασχα)

• 
  

ά -15 Απριλη του 2018-οι Σιωνιστές βομβάρδισαν τη Συρία, νεκροί σωρός. 

Εν αρχή ην η Πίνδος

"...εν αρχή ην η Πίνδος με τις κορφές τους γκρεμούς κι όλα της τ' αγριμάκια" ψιθύριζε η Όστρια -χρόνια- στ' αυτί και στο γαίμα του...
ΜΟΥΡΓΚΑΝΑ
...Το μήνα, δυο και τρεις φορές, τη νύχτα, στη Μουργκάνα
σκάλωνε, πάαινε-βάραγε των άστρων την καμπάνα,  

τ' αραχανοϋφαντο έσειε της Όστριας θυμιατήρι,
λειτούργαγε στα διάσελα, κι εγύρναγε να γείρει  

τη χαραυγή στα Γιάννενα, γλυκά αποκαμωμένος,
απ' ομορφιές κι απ' ευωδιές χιλιοπλημμυρισμένος,  

με την αστροφεγγιά στο χωλ και το τρελό τ' αηδόνι,
και λύκους τρεις να τον φυλάν' απόξω στο μπαλκόνι...
ά. - λεύτερη Πίνδος

Η επανάσταση της χλωροφύλλης

 ...ένα σχολειό με πολλά (εδώ φαίνονται μοναχα τα πέντε) δέντρα στην αυλή, όπου αρχινάει η επανάσταση της χλωροφύλλης σαν βγει ο χειμώνας,και με τοίχους ζωγραφισμένους απ' τα παιδιά....το βλέπω κάθε πρωί που ξυπνάω, και μου θυμίζει πώς πρέπει να 'μαι : άκακος σαν κι αυτά τα κλαράκια, και φωτεινός σαν τα χρώματα σ' αυτές τις 2 λαμπρές ζωγραφιές....τα -ανοιχτά στην κοινωνία- σχολειά του μέλλοντος, θα 'ναι μια ολοκληρωτική,διαρκής και βαθιά σπουδή στη μάνα-φύση και στην παρηγορήτρα-Τέχνη... ένα πεδίο πλήρους κι άνευ όρων υποταγής της ύλης-μαμμωνά και της πονηριάς στο πνεύμα και στην αγαθότητα:

Θα 'χει εξουσία η χλωροφύλλη
θα 'χουνε λόγο τα πουλιά,
από το χάραμα ως το δείλι
θα τραγουδάνε τα παιδιά

θα ζωγραφίζουνε θα γράφουν
ποιήματα για τον Έρωτα*
δασκάλους και προφήτες θα 'χουν
τα πάνσοφα αφανέρωτα

πνεύματα του γλαυκού του αιθέρα
απάνω απ' τα ψηλά βουνά,
θα ΄ναι γιορτάσι η κάθε μέρα
ψαλμός του αγέρα κι ωσαννά,

άγγελοι απ' τη σκεπή θα μπαίνουν
κοκκινολαίμηδες σωρό
κι ωσάν στην Ιεριχώ θα εκπέμπουν
σάλπισμα μέγα εαρινό

σκόνη και θρύψαλα η Βαστίλη
του Μαμωνά να ξεψυχά,
μόνη ουσία κι υπέρτατη ύλη
να αναδύεται κραταιά

η δρόσος της ζωής στα χείλη
τ' αμάραντα τα παιδικά,
θα 'χει εξουσία η χλωροφύλλη
θα 'χουνε λόγο τα πουλιά.
ά. -4 Μάρτη του 2018- λεύτερη Πίνδος

1.ο Έρωτας όπως τον ορίζει ο Ευριπίδης : ως δύναμη που μπορεί να οδηγήσει στην αρετή/αρμονία

Στης φτώχειας τ' άγιο αλώνι

...Β' ΔΗΜ. ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΙΧΑΛΙΤΣΙΟΥ...1959...
...Μάτια κι αυτάκια εκατό
πενήντα προσωπάκια
στην Όστρια καραβόπανα
στον ήλιο αλογατάκια

να πιλαλάν' νυχτόημερα
στης φτώχειας τ' άγιο αλώνι
στον κέδρο στον ασπάλαθο
στη λάσπη και στο χιόνι,

κι ο δάσκαλος γονατιστός
με το λεπτό μουστάκι
και το σακάκι το παλιό
λειωμένο μπαϊράκι

αθώος κι άοπλος στρατός
βουνίσια διμοιρία
στης πέτρας το αιώνιο φως
και στην αθανασία

Δεκέμβρης του πενήντα εννιά
ψηλά-ψηλά στην Πίνδο
Ελλάδα πέτρινη παλιά
που εσβήστης λίγο-λίγο

ξεθωριασμένο κι άψυχο
ασπρόμαυρο συντρίμμι
στης μνήμης τ' άγρια τα βουνά
στης λήθης το καμίνι.
ά. - 3 Μάρτη του 2018-λεύτερη Πϊνδος

Το ζεμπέκικο του Μακρυγιάννη

 ...Βραδιάζει στα Εφτάνησα
νυχτώνει στο Μοριά,
τα νιάτα σου πουκάμισα
σκισμένα στο βοριά,

πέντ'-έξι μεροκάματα
το μήνα -το πολύ-
χαμένα πάν' τα γράμματα
κι η Φιλοσοφική,

σφράγισες διαβατήριο
για την Αμερική,
η μάνα δηλητήριο,
φαρμάκι η αδερφή,

σκυλί η πατρίδα που λυσσά
μ' αλλότρια λουριά.
Βραδιάζει στα Εφτάνησα
νυχτώνει στο Μοριά.

ά.

Η Γλώσσα μου η ελληνική

...παγκόσμια μερα Ελληνικής Γλώσσας χτες...αν ήταν να δώσω μ' ενα τραγούδι μονάχα να καταλάβει ένας ξενόγλωσσος το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας, θα τον ανεβαζα σε μια κορφή της Πίνδου με θεα ως κατω τον Αμβρακικό, και θα του 'βαζα ν' ακούσει το τραγούδι αυτο του Ελύτη και του Μίκη,πρώτα μοναχα να τ' ακούσει και μετά θα του το μετεφραζα...
 

Τη Γλώσσα μου τη σπούδασα,
χρόνους τριάντα-δυό,
με κυπαρισσομόλυβα,
στης Πϊνδου το σχολειό :

το "άλφα" στ' αστρανάμματα,
το "βήτα" στο βοριά,
το "λάμδα" στις λυκοποριές,
το "ρο" στη λυγαριά.

Άι, λυγαριά κορμάκι μου,
που μ' έβγαζες ψηλά
στα χίλια μέτρα κι έπαιρνα
γλυκιά κεροδοσιά,
στ' άστρου την αθεμέλιωτη
την πέτρινη εκκλησιά . . . !
..............................................
Τη Γλώσσα μου την έμαθα
στης Πίνδου το σχολειό :
Το "γάμα" στην αστροφεγγιά,
το "νι" στον κεραυνό,
το "κάπα" στον αδιάβατο
του Βίκου τον γκρεμό :

Άι,όνειράκια μου γκρεμοί,
να πέφτει το κακό
της μοίρας τ' άγριο στοιχειό
και το θανατικό,
να πέφτουν να τσακίζονται,
σαν σπούργος να περνώ,
μονάχα με τραγούδισμα,
ψωμάκι και νερό . . . !
..............................................
Τη Γλώσσα μου μελέτησα
στης Πίνδου το σχολειό :

Το "έψιλον" στην ερημιά
τ' άμβωνα του βουνού,
το "πι" στα πετρογέφυρα
τ' Αώου ποταμού.

Άι, αίμα ποταμάκι μου
κόκκινο κι αχνιστό,
σοφόν κι αλαφροϊσκιωτο,
χρόνους τριάντα-δυό,
μ' αρμένισες στου Κόζιακα
το πετροπέλαγο :

Τι γοργονίτσες-άσματα !
Τι στιχοδέλφινα !
Τι δεκαπεντασύλλαβοι !
Τι λόγια πέτρινα !

Κι από τα πάνω, βρόχινο
Θεούλη φίλημα,
έσταζε ο πετροκότσυφας
γλυκά το ποίημα :

-Τιτίβ-τιτίβ και δόξα σοι
αμάραντε βοριά!
Δόξα στον Πόνο Τ' Άνθρωπου,
δόξα και στα βουνά,

που 'χουν τη μπέσα του φτωχού,
το μπόι τ' ουρανού,
την αγιοσύνη του Χριστού*,
τη δόξα του Θεού** !
...........................................
Τη Γλώσσα μου τη βύζαξα,
στης Πίνδου το μαστό,
πρωτόγαλα κι αγίασμα
και μάνα απ' το Θεό . . . !
ά. - λεύτερη Πίνδος

1,2 :Χριστός, Θεός : πέρα από Χριστός και Θεός, ο κάθε θνητός που κάθε στιγμούλα παλεύει.....

Αψίδα

 Κάτω απ' τη σταχτοπράσινη 
τη δρύινη την αψίδα 
διάβηκε ο πετροκότσυφας 
διάβηκε η χρυσαλίδα 

πέρασα διάβηκα κι εγώ 
και μ' έκαναν κομμάτια 
εψές προψές τ' απόβραδο 
δυο Ζαγορίσια μάτια. 
ά.

Ο μυστικός αχός

....9 Φλεβαρη του 1857 πέθανε ο Διονύσιος Σολωμός, ο ποιητής που γύρναγε τη Ζακυνθο κι αγόραζε λέξεις...."έγραΦε τα ποιήματά του, δεν τα έγραψε" -καθώς ειπε ο Βαρναλης- που σημαινει τ' άφησε ανολοκλήρωτα, ωραία σπαράγματα, για να παλεύει να τα "ολοκληρώσει" ο καθείς μας,ο καθείς που την Ελληνική Γλώσσα αγαπάει... 

...Άκρα του τάφου σιωπή βασίλευε(ν) εντός του,
μέγας τα σπλάχνα εσπάθιζε πελάου κυματισμός,
τέρψη ηδυτάτη αχόρταστη κι ισόβιος γλυκασμός του
τού εστάθη τ' άσωστο άρμεγμα του ολόμαυρου φωτός

που οι λέξεις καλοκρύβουνε στης ρίζας του το βάθος
λαμπρές κι αστραπογέννητες μακριά που κατοικούν
στου αγέρα στ' άστρου στ' ουρανού στης θάλασσας το πάθος,
στου αγέρα στ' άστρου στ' ουρανού στης θάλασσας ,που ζουν

για μια στιγμούλα έμπνευσης σαλού ποετάστρου αγνώστου
που 'ζησε ή ζει ή που κάποτε ανεπαίσθητα θα 'ρθεί
σαν πυρετός παλληκαριού από έρωτα αρρώστου
σαν μιας στιγμής εωθινή αστρική μαρμαρυγή

για να θροϊσει στο αίμα του ο μυστικός αχός του
να σπρώξει στην απανεμιά τον κόσμο ολίγο εμπρός.
..Άκρα του τάφου σιωπή βασίλευε(ν) εντός του,
μέγας τα σπλάχνα εσπάθιζε πελάου κυματισμός.
ά. - λεύτερη Πίνδος- 9 Φλεβάρη του 2018

Η μπότα του Σκαλούμπακα

...α ρε Μίκη...πάλι ο Σκαλούμπακας...τώρα πικρότερα και τρεις φορές χειρότερα σε/μάς πάτησε στο λαιμό ... όλους μαζί...αυτή η μπότα του Σκαλούμπακα...η μπότα του φασισμού...α ρε Μίκη....ποιος να το 'λεγε τότε στο Μακρονήσι ότι :
...η μπότα του Σκαλούμπακα,του φασισμού η μπότα
θα σε πατήσει κάποτε,πικρότερα από πρωτα,
θα σε πατήσει στο λαιμό,στους άσπρους σου κροτάφους
και θα πατάει και τους νεκρούς συντρόφους μες στους τάφους.

Καίσαρας θά 'βγεις γηραιός ,απάνω στην εξέδρα
κι εκεί ξανά στο πλάι σου,θεριό ψηλό δυο μέτρα
θα σε χτυπά ο Σκαλούμπακας με του φονιά το βλέμμα,
θα σε χτυπά φωνάζοντας "-Αίμα, δε βλέπω αίμα!" *

Και μόνο τα τραγούδια σου,απελπισιά γιομάτα
μακριά σου, Μίκη, θα τραβούν του μισεμού τη στράτα,
στον τοίχο της Καισαριανής θα κάνουν χαρακίρι
πλάι στους διακόσιους άγιους συντρόφους που 'χουν γείρει.
ά.

1. "-Αίμα, δε βλέπω αίμα!" : έτσι φώναζε στα θύματά του ο βασανιστής Σκαλούμπακας , την ώρα που τα βασάνιζε...!!!

Ο Κωστα-Δήμος

 ...Ο Κώστα-Δήμος...οι ξενιτεμένοι πέρα απ' το σύνορο της πατρίδας...οι ξενιτεμένοι πέρα απ' το ποτάμι της ζωής....

...Απρίλη του '58
έφυγε απ' τα Τζουμέρκα,
η φτώχεια τού 'γινε βραχνάς
κι έριξε μαύρη πέτρα ,

χωριό,Γιάννενα,σύνορα,
Σερβία, Γερμανία,
είκοσι χρόνια δίσεχτη
ζωή στα ορυχεία

πλεμόνι μαύρο κι άρρωστο
του το 'λειωσε ο καρκίνος,
προτού πεθάνει, στο χωριό
γύρισε ο Κώστα-Δήμος

στο πανηγύρι χόρεψε
κι εράισεν η πέτρα
τέτοιον ντελή που θα 'παιρνε
παλλήκαρο δυο μέτρα,

έκαμε Πάσχα κι άντεξε
μέρες ακόμα δέκα,
Απρίλη του '78
τον κλάψαν' τα Τζουμέρκα,

λάλησε-πικρολάλησε
του Ράρα το κλαρίνο
κι επήρε αραββωνιάρη της
η γης τον Κωστα-Δήμο...
ά.

Μακεδονία(Ο Μπόικο,ο Νίκος κι ο Ιβάν,/ ο Kρουμ κι ο Αναστάσης)

 

 «…Η Μακεδονία, γεωγραφικό κέντρο της Βαλκανικής Χερσονήσου, με σύνορα το Αιγαίο πέλαγος και τον Όλυμπο στα νότια, την Πίνδο και τις Αλβανικές Άλπεις δυτικά, τη γραμμή Οσσόγγοβο-Ρίλα στα βόρεια και τη γραμμή απ΄τις εκβολές του Νέστου ως τη Ρίλα ανατολικά, αποτελεί και τον κύριο αντικειμενικό σκοπό της εθνικής πολιτικής όλων των γειτόνων βαλκανικών λαών. Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, ακόμα κι η Ρουμανία είχαν να διεκδικήσουν ένα μέρος του μακεδονικού πληθυσμού, που ήταν εξαιρετικά ανακατωμένος….»

-Νίκος Σβορώνος (Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,εκδόσεις «Θεμέλιο»)  

 "Μακεδονία ξακουστή 

του Αλεξάνδρου χώρα",

λιγνό κορίτσι αγγελικό 

στου χρόνου την αιώρα  

στέκεται εδώ πατάει εκεί 

λικνίζεται πιο πέρα 

κουνάει το φουστανάκι της 

μυρώνει τον αγέρα 

στολίζει τα Βαλκάνια 

δυο-τρεις χιλιάδες χρόνια, 

Τάκη Τοντόρκα Στέλλα Κρουμ 

Δήμο Μπογιάνα Σόνια, 

ντέφια, κλαρίνα,χάλκινα, 

τρομπέτες και νταούλια, 

Μακεδονίτικο άλογο

στα μαύρα του καπούλια 

καθεται ο  Νίκος κι ο Ιβάν

ο Μπόικο κι ο Λευτέρης, 

ίδια πώς καλοκάθονται 

στη φυλλωσιά της φτέρης 

ο τζίτζικας, ο μέρμηγκας 

κι η νυχτοπεταλούδα 

γειτόνοι και συγκάτοικοι 

μαζί στην ίδια ρούγα,  

ο Μπόικο,ο Νίκος κι ο Ιβάν 

ο Στόγιαν κι ο Θανάσης 

 ο Άγγελος, ο Βέλικο,

η Στάνκα, ο Αναστάσης

με τον αγέρα στα μαλλιά 

και τα βουνά στην πλάτη  

και με τον Άγιο Έρωτα 

στα σπλάχνα και στο μάτι 

τον Έρωτα τον Έρωτα 

κόκκινη βαριοπούλα 

σφιχτά στα χέρια που βαστά 

και  τα τσακίζει ούλα 

αγύρτες πάτρονες, στρατούς

αφεντικά, αστυνόμους

κι ό,τι βαραίνει των λαών 

αφόρητα τούς ώμους, 

λαλείτε πικροκλάρινα 

παίχτε γλυκές τρομπέτες 

γι' αυτούς που δεν προσκύνησαν

ποτέ θεούς κι  αφέντες,

πατρίδα μόνη η Ομορφιά 

το Δίκαιο η Αρμονία 

το Υψηλό και τ' Άμοιαστο 

κι η Μουσική η αγία, 

λαλείτε πικροκλάρινα 

βαρείτε εσείς νταούλια, 

όλη η ανθρωπότη στα βαριά

του Χάροντα καπούλια 

να τραγουδάει και να γλεντά 

και ν' αγαπάει τής πρέπει 

 Γιορντάν, Μιχάλη, Ατανάς

Γιάννη, Σβετλάνκα, Καίτη,  

 "Μακεδονία ξακουστή 

του Αλεξάνδρου χώρα", 

λιγνό κορίτσι αγγελικό 

στου χρόνου την αιώρα  

στέκεται εδώ πατάει εκεί 

λικνίζεται πιο πέρα 

κουνάει το φουστανάκι της 

μυρώνει τον αγέρα 

θα φέγγει στα Βαλκάνια 

χίλιες μυριάδες χρόνια 

Τάκη Τοντόρκα Στέλλα Κρουμ 

Νίκο Μπογιάνα Σόνια.  

ά. - λεύτερη Πίνδος - 3 Φλεβάρη του 2018