Δυο γυφτοπούλες στο βουνό...

χτες τ' απόγιομα,κόλλησα με τις "Γυφτοπούλες" του Βαμβακάρη https://www.youtube.com/watch?v=KXc8D-8pOGg,τις έβαλα-χιλιοματαπαίξανε,τις πήρα μαζί μου,και βγηκα για τρέξιμο στο βουνό του χωριου,σιγοτραγουδώντας τες...φυσαγε δυτ. ανεμος σαν σιγανό "Πάτερ ημών" του δέσποτα Ήλιου στη μεγάλη εκκλησιά της Πίνδου...φύσαγαν κι οι Γυφτοπούλες,του Μάρκου...κι εγώ ημουν ο λαβωμένος του τραγουδιού ...λαβωμένος απ' την ομορφιά και το μεγαλειο των Τζουμερκων αντικρυ...
....Κι έτρεχα ξέστηθος στις ράχες του βουνού,
αλογατάκι που ο Πουνέντες με καλίγωνε
μ' άνθια του λόγκου και γαλάζιο τ' ουρανού,
κι ώρα την ώρα με κυρίευε και με πλήγωνε

η νιότη η πέτρινη η αιώνια των βουνών
η νιότη η άσβηστη η αβασίλευτη η ολάνθιστη,
κι ο Ήλιος,δέσποτας ανθρώπων και θεών,
στην εκκλησιά της Πίνδου την πανώρια κι άχτιστη

τις "Γυφτοπούλες" έψελνε του Μάρκου
κι έπεφτε το στερέωμα τού θανάτου...

"Μάνα, το σεντονακι μου,
χαλάλι στο ξενάκι μου".

Ξενάκι στην ερμιά κι αν ήμουν του Θεού
πατρίδα είχα την άσωστη άπλα του βουνού
στα μάτια τα σταχτιά της πέτρας τ' άγια πέρατα
στ' αυτιά τον Βαμβακάρειο ανευόδωτο έρωτα :

"Μανούλα μου, τον αγαπώ,
και ντρέπομαι να σου το πω".

Χτύπαγαν της καρδούλας μου τα κρόταλα
σαν τα ψηλά καμπαναριά στα ρόμπολα.

"Εμείς ψωμί δεν έχουμε,
τον ξένο τι τον θέλουμε;"

Ξένος του κόσμου ετούτου κατηφόρισα,
τόσο που μ' είχε ωραία στοιχειώσει η πέτρα,
ψυχή μου άμοιαστη αυτοκρατόρισσα
πάθη μου ποταμοί και μαύρα δέντρα....
ά. - Χουλιαράδες, 17 Οχτώβρη του 2018