Αποσταμένος,μιαν αυγή . . .

Αποσταμένος μιαν αυγή θα ξεπεζέψω 

απ' τ' άγριο τ' άλογο το μαύρο με τους στίχους 

και τα τραγούδια.Θα χιονίζει η Πλάση απ' έξω 

κι εγώ χορτάτος από ποιήματα και ήχους
 

στη βρεφική μου σαρμανίτσα πλάι θα γείρω, 

του πεθαμένου μου αδερφού θ' αναζητήσω 

τα γέλια τα καμώματα, και με το μύρο   

της μάνας διάχυτο παντού θα ξεψυχήσω,  
 

κι οι τοίχοι, οι τοίχοι του σπιτιού που ακούσαν' τόσα,  

και πιότερα είδαν, δυο αιώνες καραούλι,

θα γκρεμιστούν, αλαλιασμένοι σαν την κλώσσα  

που ομπρός της σβήνει το στερνό της κλωσσοπούλι,    

κι αυτός ο βρόντος μες στο πατρικό το κτήμα 

σαν τα λιθάρια θα σωριάζονται στο χώμα, 

η πιο σπαραχτική στον κόσμο  θα 'ναι ρίμα

κι απ' το "-Τετέλεσται!" του Ναζωραίου ακόμα. 

ά.

Στο σπίτι του Άγγελου Σικελιανού

...στη Λευκάδα,στο σπίτι/μουσείο,του Άγγελου Σικελιανού,στο πλάι του Ποιητή...αμέσως μετά από τρέξιμο,ώστε να κουβαλάω στο πετσί τον αέρα της Λευκαδίτικης Φύσης,που έθρεψε την Ποίηση του Μεγάλου Αλαφροϊσκιωτου....
Α! εδώ, αλαφροϊσκιωτε,στο σπίτι που εγεννήθης,
κι η σαρμανίτσα σου, άγγελο σ' εθώρει αστραφτερό
το πρώτο βράδυ που έγειρες εντός της κι εκοιμήθης
και Φως το δώμα εγιόμισες,απόκοσμο, ιερό....

Εδώ,που τις ογρές νυχτιές,το κύμα ακουρμαινόσουν
κι ως την αυγή τού εζήταγες Στίχο-κεροδοσιά,
έτσι που απ' τα μικράτα σου,Απολλώνιος υψωνόσουν
Ιεροφάντης με,τρανού Ποιητή,αρματωσιά....

Εδώ,που βάγια η Όστρια,κι η Νύχτα παραμάνα,
το νάμα σ' εκοινώναγαν της Φύσης το ιερό
με του πελάου τον ψίθυρο,με του βουνού το μάνα ,
με τ' αηδονιού το λάλημα το πρώτο τ' αυγινό.....

Εδώ,μπήκα προσκυνητής,σεμνά αλαφροπατώντας,
όπως πατάει στη σκήτη του ο Αγιορείτης μοναχός,
όπως πατάει κι ο πρόσφυγας στον τόπο του γυρνώντας
μες στων προγόνων να λουστεί τ' ανέσπερο το Φως...

...Κι όπως το πάτωμα έτριξε,σου ετάραξα τον ύπνο,
κι άμα απ' το βύθος σου έβγηκες,το βλέμμα αστραφτερό
στης Ρωμιοσύνης το 'ριξες τα κρύα σκοτάδια,λύχνο,
να βρει ο Ρωμιός το βήμα του στο δίσεχτο καιρό!

Του κάκου,νάνος ο Ρωμιός, σ' απύθμενο πηγάδι
χρόνους εκαταβούλιαζε,παρίας πια θλιβερός.
Τα μάτια σου έκλεισες ξανά,εγύρισες στον Άδη.
Θαμπό,το Λευκαδίτικο εστραφτάλισε το Φως...
ά. -Λευκάδα-29 Αυγούστου του 2019  

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/aggelos_sikelianos/alafroiskiwtos.htm

Η μικρή Δανάη (της 19χρονης πια,θυγατέρας μου Δανάης)

 

(...το σκάρωσα , στίχους-μουσική, τη μέρα που γεννήθηκε η κόρη μου Δανάη : 11 Γενάρη του 2001...στην πάνω-πάνω εκτέλεση, πιάνο παίζει ο Παναγιώτης Βούλγαρης και τραγουδάει η Ντίνα Γιακουμάκου...στην ακριβώς επόμενη, το τραγούδι ακούγεται απ' τη χορωδία Αλεξανδρούπολης...) 

Μες στα δάση χάνεται και πάει,

σαν την αστερόσκονη σκορπάει

κι όλο  σεργιανάει

η μικρή Δανάη...

Είναι των πουλιών η πριγκιπέσα,

αρμενίζει στα ποτάμια μέσα

και λαμποκοπά

σαν μικρή θεά...

Σ' άγνωστα  γυρίζει  μονοπάτια,

για  να  βρει  του  ήλιου  τα  παλάτια

κι  όλο  τραγουδάει 

η μικρή  Δανάη...

Είναι  του  βουνού  η  νεραϊδούλα,

κάθε  νύχτα  ντύνεται  νυφούλα,

 πλάι  στο  βοριά

που  την  αγαπά... 

στίχοι-μουσική : Άγγελος Παπαγεωργίου

ερμηνεία : Ντίνα Γιακουμάκου

πιάνο: Παναγιώτης Βούλγαρης

Στη Γύρα, με το Σικελιανό...

..στη Γύρα,στη Λευκάδα,εμπρός μου στην παραλία,ο 70χρονος κυρ-Δημήτρης,φτυστός ο Λευκαδίτης ποιητής Άγγελος Σικελιανός(στα 70 του)...πιασαμε κουβεντα..."-Κύριε Άγγελε" του 'λεγα εγω...
...Στου καιρού τη φύρα,
με πικρόν καφέ,
σ' εύρηκα στη Γύρα,
Σικελιανέ, 

γαλανό το κύμα
στου πελάου τη μέση,
δυο στιχάκια χύμα
μου 'δωσες πεσκέσι:

"-Στο μεγάλο όρθρο
της στερνής αυγής,
άμα σ' εύρει ολόρθο
ο Δρεπανιστής,

στον αιώνα ,π'ήμα
θα 'ρθεί να σου γράψει
ο βοριάς στο κύμα
που θα σε σκεπάσει,

μια φορά γεννιέσαι,
μια σε παίρνει η γη,
κοίτα ν' αγαπιέσαι
στη μικρή ζωή,

το 'γραψε ο Πολέμης,
το 'πε ο Καζαντζάκης,
άλλοθι δεν έχεις,
κοίτα μην την πάθεις!"
...................................
Δυο πουλιά που ήπιαν
όσα είπες, Φως,
"-Τάδε έφη,είπαν,
Σικελιανός!",

στου Νοτιά με πήραν
τ' άσωστο γιορτάσι,
πάνω από τη Γύρα
άστραψε όλη η Πλάση...
ά. - Λευκάδα-28 Αυγούστου του 2019 

https://www.youtube.com/watch?v=I7lTG80O5Uc

Ένα παιδί, στη νύχτα μέσα που έκλαψε...

 ...ένα παιδί που 'κλαιγε μες στη νύχτα ψες λίγο πριν τα χαράματα, αργά κι επίμονα  με παράπονο ...λες κι έκλαιγε τη θνητή μοίρα,ολάκερης της ανθρωπινης φάρας,και μαζί του έκλαιγαν στο πλάι του τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που διάβηκαν απ' ετούτον τον πλανητη κι εχάθηκαν.... 

...Ενα  παιδί,τη νύχτα εψές οπού 'κλαψε
κι ετάραξε των άστρων τη σιγή,
θαρρείς στη σαρμανίτσα  εσιγοθρήνησε
τη μοίρα των ανθρώπων τη θνητή,

γιατί δεν ήταν άξαφνο το κλάμα του
σαν θρήνος γοερός σπαραχτικός,
να ειπείς πως βγήκε μέσα απ' άσχημο όνειρο
ή πως το εθέρμανε άγριος πυρετός,

μα εφάνη πως μ' ένα παράπονο έκλαιγε,
σαν να 'χε στο πλευρό ανασηκωθεί
να βγάλει ένα αγκάθι που το αγκάθιζε
στη φτέρνα απ' όταν είχε γεννηθεί,

κι ωσάν μυριάδες να 'κλαιγαν στο πλάι του
ανθρώποι που 'χαν ζήσει και χαθεί
απ' του χαλκού τα χρόνια ως τα σήμερα
κι απ' του Πυρός τη γη ως το Δελχί,

κι άμα στο παραθύρι του εζύγωσα
κι είδα πως πλάι σ' ολόμαυρο κερί
εγώ ήμουν το παιδί στη νύχτα που 'κλαιγε
και τάραζε των άστρων τη σιγή,

ξύπνησα τη μανούλα στον Παράδεισο,
γάλα με μέλι μού 'φκιασε ζεστό,
κι εξέχασα τ' αγκάθι που μ' επόναγε,
κι έγειρα κι άλλαξα γλυκά πλευρό
να κοιμηθώ στου πόνου τα σκεπάσματα,
να πάω ,σαν φέξει η αυγούλα,στο σχολειό...
ά. -10 Οχτώβρη  του 2019

Λένε πως τάχα πέθανε ο Βαγγέλη-Χαλιγιάννης...

https://righter.gr/…/efyge-o-spoudeos-mousikos-vangelis-ch…/
..Λένε πως τάχα πέθανε ο Βαγγέλη-Χαλιγιάννης ,
ο μάστορας ο κλαριντζής ο Παρακαλαμιώτης,
ο Στέντορας του Πωγωνιού ο Χαλι-γιαν-αγιάννης,
ο κι απ' τον Πύρρο βασιλιά πιότερο Ηπειρώτης, 

ο που 'χε δάχτυλα γοργά σαν τον αχό της κάννης
και λαγαρό το παίξιμο ωσάν το φως της πρώτης
αχτίδας,που τον ταπεινό το γίγαντα της στάνης
τον μπιστικό ξυπνά, τρανός για νά 'βγει ηλιοπότης 

στα διάσελα και στους γκρεμούς ψηλά στο Μαυρονόρος
στους Ποντικάτες στο Δολό στη Λίμνη στο Τεριάχι,           

μα εψές τη νύχτα ο Θάνατος ο μέγας καϊμακάμης
'μπρός στο Βαγγέλη εχόρευε πρωτοπανηγυριώτης,
κι ας λέν' πως τάχα πέθανε ο Βαγγέλη-Χαλιγιάννης
ο κι απ' αυτούς τους Μολοσσούς πιότερο Ηπειρώτης.
ά. -17 Σεπτέμβρη του 2019-Χουλιαράδες

Τον έσωζε κυρίως η Τέχνη του

Τον έσωζε κυρίως η Τέχνη του,
γιατί σκεφτόταν "αφού πέρασα 
μέσα απ' των κοφτερών των λέξεων 
τις Συμπληγάδες τις θεόρατες,   

(των λέξεων που δε χωρατεύουνε 
μα δήμιος κι εφιάλτης γίνονται 
σ' αυτούς που τις μεταχειρίζονται
 με τρόπο σφαλερό κι ανάρμοστο) 

κι όχι μονάχα δε με λειώσανε
ανάμεσά τους όταν διάβαινα
γραφοντας στίχους ως το χάραμα,
αλλά σαν καραβιού,σφυρίζοντας,

αλέγρες κόρνες, μ' εχαιρέταγαν,
ωσάν ελάχιστη αναγνώριση
ότι σωστά κι ωραία κι ως έπρεπε
 πάντα τις μεταχειριζόμουνα 

 κι ότι τα μύχια τους νοήματα 
με σεβασμό τ' αντιμετώπιζα 
με ταπεινότητα κι ακρίβεια 
στ' άτεχνα-αναρχικά μου ποιήματα, 

αφού λοιπόν το σθένος έδειξα 
κι  άφοβα τόσα χρόνια εδιάβαινα
Των Λέξεων Το Μεγάλο Πέρασμα
που ολίγοι το περνούν αναίμακτα,

τότε τι τ' "άλλα" να μου κάμνουνε 
της μοίρας μου μα και της ζήσης μου, 
που  όσο κι αν πάντα είχα την έγνοια τους,
ωσάν τις λέξεις δεν μ' ενοιάξανε." 
ά. -7 Σεπτέμβρη του 2019 - Αντίπαξοι

Απτάλικο για τους νωθρούς γερόντους στη βροχή

...Για τους γερόντους που φορούν 
τ' ανάριχτα παλτά, 
σαν τη μεγάλη ασήκωτη 
βαριά τους μοναξιά, 
σαν τα βουνά που εδιάβηκαν 
σαν ήντουσαν παιδιά, 

θέλω να γράψω ένα κοφτό 
απτάλικο βαρύ 
να το χορεύει ο άνεμος 
το χιόνι κι η βροχή 
στις στράτες που διαβαίνουνε 
δυσκίνητοι νωθροί       (τη νύχτα μοναχοί)

οι γέροι με τ' ανάριχτα  
τα μάλλινα παλτά 
με  τα λερά τ' αχτένιστα
τα κάτασπρα μαλλιά  
και τα γιοφύρια τα χρυσά
στα δόντια τους τ' αριά. (στο στόμα τους βαθιά.)
ά. -5 Σεπτέμβρη 2019

Ο Στάθης Γκότσης τραγουδάει τo τραγούδι του "Η Ζωή Εν Τάφω",στο Polis Art Cafe -ή μήπως μπροστά στους εκτελεσμένους στον Αετό Μεσσηνίας;

...στη photo,ο Στάθης Γκότσης καθισμενος στο πιάνο ερμηνευει το τραγουδι του "Η Ζωή Εν Τάφω",εκστασιασμένος ως Παπαδιαμαντικός ήρωας που αναζητεί το θείο στον υπερβατικό κόσμο της Μουσικής,και με ιερή ευλάβεια ωσάν να τραγουδάει-θρηνεί στον Επιτάφιο του χωριού του,στον Αετό της Μεσσηνίας,για τους χωριανούς του που  αφάνισαν οι Γερμανοί στο ολοκαύτωμα στις 11 Σεπτέμβρη  του 1943*....Ή μάλλον,ωσάν να τους βλέπει εκείνη την ώρα εμπρός του,να τους θερίζουν τα πολυβόλα....
...Μ' όψη Παπαδιαμαντικού
ήρωος αποζητούντος
το θείο,γι' αυτό στης Μουσικής
τον κόσμο διαβιούντος,

στο πιάνο ο Γκότσης κάθεται
- ή σε στασίδι του Άθω;-
και παίζει ένα τραγούδι του
που λέει "Η Ζωή Εν Τάφω"

βράδυ στου Polis Art Cafe
την μπροστινή γωνία
-ή μήπως είναι στον Αετό
κάτω στη Μεσσηνία

τη Μεγαλοπαρασκευή
ώρα του πρώτου όρθρου
μικρό παιδάκι  στον παλιό
ναό της Θεοτόκου

δίπλα στον επιτάφιο 
με τις μικρές μανόλιες
και τις σκυφτές γερόντισσες 
 με τις λερές τις μπόλιες

που 'ρθαν από του κύρη τους
κι απ' του παιδιού τον τάφο; -
κι όπως σκυμμένος τραγουδά
το "Η ζωή εν τάφω"

και βλέπει ομπρός του σβάστικες
και βλέπει σκοτωμένους
κι αράδα νιους ορθούς μπροστά
στ' απόσπασμα στημένους,

"-Φάιαρ!" φωνάζει ο γερμανός,
το χώμα κοκκινίζει,
τα πλήκτρα ο Γκότσης σαν οστά
νεκρού παιδιού αγγίζει ,

κάνει φινάλε βιαστικό
στο Η Ζωή Εν Τάφω,
τα κυπαρίσσια στον Αετό
ψέλνουν το Υπερμάχω,

στο Polis Art Cafe  βροντούν
ήχοι από παλαμάκια
-ή να 'ναι οι σφαίρες στον Αετό
που κόβουνε κορμάκια ; 
ά. -6 Σεπτέμβρη του 2019

* Το ολοκαύτωμα του Αετού (11 Σεπτεμβρίου 1943)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του Ιουλίου του 1941 ιδρύθηκε στην ορεινή Τριφυλία, σε σταφυδόσπιτο του Αετού τμήμα της Νέας Φιλικής Εταιρίας (ΝΦΕ). Την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 1942, το τμήμα ΝΦΕ της Άνω Τριφυλίας προσχώρησε στο ΕΑΜ. Στις 10 Σεπτεμβρίου 1943 δεκατέσσερις Γερμανοί στρατιώτες, με ποδήλατα, έφτασαν στο Αετό για να ζητήσουν τρόφιμα από την κοινότητα. Οι αντάρτες πληροφορημένοι για αυτήν την κίνησή τους, τους στήνουν ενέδρα και καταφέρνουν να σκοτώσουν τρεις, να τραυματίσουν δύο και να αιχμαλωτίσουν επτά, ενώ δύο κατάφεραν να ξεφύγουν. Σε αντίποινα για αυτή την πράξη, στις 11 Σεπτεμβρίου 1943,^[12] περί τις 7 το πρωί, τέσσερις γερμανικές πυροβολαρχίες βομβάρδισαν τον Αετό, ενώ ένα γερμανικό σύνταγμα έκαψε και λεηλάτησε το χωριό.^[8] Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες-πυρποληθέντες: 7 άτομα από τον Αετό και 3 από γειτονικά χωριά. Από τις 360 κατοικίες καταστράφηκαν περίπου οι 280. Η αποθηκευμένη σοδειά κάηκε ή λεηλατήθηκε.^[12] Κάποιοι από τους κατοίκους κατόρθωσαν να καταφύγουν στα βουνά με ό,τι πρόλαβαν να πάρουν. Είναι το μοναδικό χωριό του νομού Μεσσηνίας που καταστράφηκε ολοσχερώς από τις κατοχικές δυνάμεις και έχει χαρακτηριστεί ως Μαρτυρικό Χωριό.^[4] Ο Αετός ανοικοδομήθηκε ξανά μετά τον πόλεμο.^[8]

A Casa d' Irene (Γυναίκες που είστε όμορφες...)

 ...μια όμορφη γυναίκα  σαν ξωθιά στο βράχο,ολόιδια με τη γοργόνα της Κοπεγχάγης,και σε απόλυτη αρμονία με την πέτρινη ολόγυρά της φύση....οι όμορφες γυναίκες δίνουν ζωή/εμπνέουν/πάνε τον κόσμο μπροστά,αιώνες τώρα...

...Γυναίκες που είστε όμορφες
ποτέ σας δε γερνάτε
ποτέ δεν ασχημαίνετε
ποτέ δεν αρρωστάτε,

λάμπετε ωσάν αποσπερνές
ξωθιές ψηλά σε βράχο
που βγαίνουν και τρελαίνουνε
τους καλογήρους του Άθω

και σκίζουνε τα ράσα τους
και τα Ευαγγέλια καίνε,
και τραγουδάν' στις λαγκαδιές
το "A Casa d' Irene".
..........................................
Και μοναχά από έρωτα
βράδυ-πρωί "αρρωστάτε",
σαν τις ψηλές αλυγαριές
τρέμετε και λυγάτε,

βρίσκετε το καυτό φιλί
το μελωμένο στόμα
την πυργωμένη αγκαλιά
το εφηβικό το σώμα,

παίρνετε-δίνετε ζωή,
μπροστά τον κόσμο πάτε.
Γυναίκες που είστε όμορφες
ποτέ σας δεν γερνάτε.
ά. -10 Αυγουστου 2019

Βιζύη

 

...μέγας Γεώργιος Βιζυηνός... 
ΒΙΖΥΗ 
Έφυγεν απ' τη Βιζύη 
επί πύρινων κυμάτων, 
όπως των συναισθημάτων 
των ωραίων οι πληβείοι, 

που πικρά την καταλύει 
ο βραχνάς των υπολοίπων 
την ευαίσθητη ζωή των, 
κι ας μην είναι απ' τη Βιζύη. 
........................................ 
Μα, εκεί που ο Πόνος φύει 
των δακρύων το μέγα δέντρο 
καθώς κράζει η γαία "-Δεύρο!", 
όλοι είναι απ' τη Βιζύη, 

κι άπαντες κι ομού οι βίοι 
σφίγκουν-γίνονται φιογκάκι  
σαν το μαύρο παπιονάκι 
του Γιωργή, που νιο παιδάκι 
έφυγεν απ' τη Βιζύη. 
ά. -14 Δεκέμβρη του 2015 - λεύτερη Πίνδος

Γιάννενα,1930

Ιδού τ' αριά τ' ανθρώπινα 
Γιάννενα του '30,
στράτα ανοιχτή στράτα φαρδιά 
για του βοριά τη μπάντα

να κατεβαίνει απ' τα βουνά 
κι αργά να παιανίζει 
ζωή γλυκιά ζωή μεστή
κι αληθινή να ορίζει  

να ψέλνει βράδυ και πρωί 
κι αχάραγα σε κάθε αυτί : 

"-Ψηλά βουνά να  περπατάς 
άνθρωπος να κρατιέσαι, 
ένας αν είσαι που βαστάς 
για χίλιους δυό μετριέσαι ! " 
ά. -λεύτερη Πίνδος-6 Φλεβάρη του 2019

Το ρολόι στα Γιάννενα

...το πέτρινο ρολόι στα Γιάννενα,παρδαλό κι αγνωριστο σ' έναν κιτς φωτισμό...το χαντάκωμα της πέτρας....

...Έρμο κι ατάραχο ρολόι

στα Γιάννενα στη μέση,

ένας καημός βαρύς με τρώει:

άραγε, έρμο, σ' αρέσει

που σ' "έντυσαν" στα θαλασσιά

στα κόκκινα και στ' άσπρα

στα φούξια και στα μπλε-ρουά

σαν έτοιμο για τ' άστρα

τρανό διαστημόπλοιο

σε βάση αμερικάνων,

εσένα που γεννήθηκες

στη γη των πελεκάνων*

στη γη τω άφταστων χτιστών

που δόξασαν την πέτρα

και στων βουνών την ύψωσαν

τ' άγια κι αιώνια μέτρα,

εσέ που θείου κοπιδιού

σε γέννησε αχολόι....

Γιαννιώτικο, έρμο, πέτρινο,

κι αθάνατο ρολόι...

ά.

πελεκάνοι=οι πελεκητές της πέτρας, οι μαστόροι της πέτρας

Μεσάνυχτα πού να σε βρω,μάτια μου,μάτια θαλασσιά...

...στην Καραβατιά στα Γιαννενα,40 χρονια πίσω,ηταν καποτε ενα ταβερνειο, κοινωνάγαμε οίνο και μετά  καναμε καντάδα κάτω απ τα χαμηλά παραθύρια εκείνης.... 
Θυμαμαι..Στην Καραβατιά... 
Σαββάτο ηταν μεσάνυχτα... 
Ιούνης του '77... 
Τα παραθύρια σου ανοιχτά 
σαν της ψυχής σου τη μπασιά, 
ματια μου,μάτια θαλασσιά... 

 Έκατσα χόρτασα κρασί 
στο καπηλειό τ' αντικρινό 
κι ήρθα προτού να φέξει η αυγή 
στο σπιτι σου το χαμηλό, 
'μπρός στης ψυχης σου τη μπασιά, 
μάτια μου,μάτια θαλασσιά..  

Και σου τραγούδησα γλυκά 
ν' ακούσεις να φχαριστηθείς 
"Μεσάνυχτα πού να σε βρω" 
χαράματα η ώρα τρεις, 
'μπρός στου σπιτιού σου τη μπασιά, 
μάτια μου,μάτια θαλασσιά...  

Σαράντα χρόνια έχουν διαβεί, 
κι άλλα σαράντα θα διαβούν, 
και θά 'ρχομαι,σαν τότε, εκεί, 
να τραγουδάω και να ριγούν 
'μπρός στου σπιτιού σου τη μπασιά 
τα μάτια σου τα θαλασσιά...

Σιγά θα βρέχει η ξαστεριά 
άστρα,πουλιά κι αγάπανθους, 
ρόδα και κρίνα και φιλιά 
κι ολάνθιστους υάκινθους, 
'μπρός στης ψυχής σου τη μπασιά, 
μάτια μου,μάτια θαλασσιά... 
ά.

Η Ζωή Εν Τάφω

 ...πρεμιέρα ψες του "Η ζωή εν τάφω" του Στρατη Μυριβήλη, στο ΕΡΤ1...κι εγένετο φως!!
Ψες βράδυ οι οθόνες των σπιτιών 
γιόμισαν Μυριβήλη, 
άλαλα "-Θαύμα!" εψέλισαν 
των σαλονιών τα χείλη 

ζωή εν Survivor ζούσανε 
"Ζωή Εν Τάφω" είδαν 
σε τόπους λογοτεχνικούς 
παραδεισίους πήγαν,

τα σεμεδάκια της TV 
κι όλοι οι σομόν οι τοίχοι 
την ουρανοκατέβατη 
χαρήκανε την τύχη, 

το εντός του οίκου εδάκρυσε 
τ' ακοίμητο το μάτι. 
Ψες γιόμισε η Ελλάδα φως
και Μυριβήλη Στράτη. 
ά. 

Να μην ξεχνάς τα Γιάννενα. . .

Στο Μπόστον που  'σαι, μάτια μου,  

σου στέλνω συστημένα 

του Μώλου δεκατέσσερα

φύλλα γκρενά πεσμένα,

να μην ξεχνάς τα Γιάννενα 

στον ξένο τόπο που  'ρθες, 

να μην ξεχνάς και τον σεβντά 

που  σου  'χα και που  μου  'χες,  

για χρόνια δεκατέσσερα 

για τέρμινα ογδόντα 

για τα φιλιά τ' αλκοολικά 

στον Μπρούζο  και στον Μπόγκα,

κι αν με θυμάσαι , τα γκρενά 

φύλλα θα μου το λένε, 

κι αν με ξεχνάς, με το βοριά 

 στον ύπνο μου θα κλαίνε

κι αν με προδώσεις μ' άλλονε 

και μ' απολησμονήσεις ,

στο σάβανό σου θα γινούν 

κεντίδια, σαν γυρίσεις ,

να κλάψουν δεκατέσσερις 

να μαραζώσουν χίλιοι 

για το κλειστά σου τα γκρενά 

τα μαραμένα χείλη... 

 άγγελος-Σεπτέμβρης του 2013

Ο Τσε κι ο Ναζωραίος κι ο Διάκος...

Κι ο Τσε κι ο Ναζωραίος κι ο Διάκος
κι ο Σπάρτακος κι ο Τζαίημς Ντην,
εφύγαν' πριν της σάρκας το άχθος
πάρει ν' αυξάνει, διότι νυν

κι αεί και σ' όλους τους αιώνες
στους πριν στους τώρα στους μετά,
τα νιάτα ολόδροσοι κυκλώνες
άγιοι δαιμόνοι και στοιχειά

και δύναμη άγια καταλύτρα
και φως και μέγας ποταμός
πάν' την ανθρωπινή τη φύτρα
ψηλά και πρόσω ολοταχώς,

τα νιάτα που φκιαγμένα τα 'ναι
μ' ένα λιπόσαρκο κορμί
κόντρα στο ρεύμα να τραβάνε
και στων πολλών τη λογική,

τα νιάτα οι κοντραμπατζήδες
τα νιάτα οι δυναμιτιστές
τα νιάτα οι βράχοι οι καταιγίδες
τα νιάτα οι φάροι οι αστραπές.
ά. - λεύτερη Πίνδος

Θ'έ μου, είμαι δυνατός και μόνος!

Θ'έ μου, είμαι δυνατός και μόνος!-Pablo Picasso

....δυνατός και μόνος, ενιωθε ο Πικάσο...δυνατός και μόνος νιώθει  ο καλλιτεχνης την ώρα της μεγάλης δημιουργίας...ο ποιητής, την ώρα της έμπνευσης....ο μαραθωνοδρόμος στ' ατέλειωτα μοναχικά του χιλιόμετρα...ο τρελός, όταν μαδάει τ' άχραντο λουλούδι της μεγάλης σιωπής...    

Άραγε ο  ναυαγός τι λέει

ψηλά στη ράχη των κυμάτων, 

και τι ο ζωγράφος καθώς πλέει 

βαθιά στο πέλαο των χρωμάτων, 

τι τάχα ο ποιητής σαν σκάβει 

σπλάχνα και φλέβες με την πένα,

τα μεταλλεία του στίχου νά 'βρει 

τα μυστικά, τα στοιχειωμένα, 

τι τάχα ο μαραθωνοδρόμος  

αναμεσής Γραίγου κι ασφάλτου, 

εκεί που όλα είναι δρόμος 

κι ίδρος και δόξα του καμάτου,    

και τι ο τρελός σαν, το λουλούδι 

τ' άχραντο της σιωπής μαδάει,

μαύρο κι αχτένιστο αγγελούδι 

κι άστρο που σβηέται και σκορπάει,  

εγώ το ξέρω, το 'χω ακούσει

 μια νύχτα που ο πατέρας-Πόνος

στης λίμνης τό 'λεγε το πούσι.

"-Θ'έ μου, είμαι δυνατός και μόνος!" 

 λένε με δάκρυ βουβό πού 'ναι,

κι εφτά ζωές σε μία ζούνε.... 

ά. 

Γιαξεμπόρε

Γιάννενα της βαριάς αχλής
του κινηματογράφου 
Γιάννενα τ' Αγγελόπουλου 
Γιάννενα του Θιάσου 

περνώ πατώ καμιά φορά 
στη Σκάλα στα Ναυτάκια 
γυρνάει ακόμα η κάμερα
το κρύο περονιάζει 

ορθός ο Αγγελόπουλος
ορθός κι ο Αρβανιτης  
παίζει ο Τσεκούρας συνεχώς
σκυφτός το "Γιαξεμπόρε"

πίνω δυο τρία τσίπουρα 
στο Νίκο στα Ναυτάκια 
παίζει το ηλεκτρόφωνο 
κι η νύχτα "Γιαξεμπόρε"  

 σαράντα χρόνια εφύγανε 
τα Γιάννενα η ομίχλη 
η λίμνη η Σκάλα ο ουρανός 
συνέχεια Γιαξεμπόρε... 
ά.

Αβάσταχτο να σ' αγαπώ...

 https://www.facebook.com/AgelosPapagewrgiou?fref=nf
Είναι επικίνδυνο ν' ακούς 

το μεσονύχτι Λόρκα, 

μπορεί στις μύτες των ποδιών 

να φτάσεις ως την πόρτα  

 κι απ' τον περιφερειακό

να βγεις στην Εγνατία 

να πας χαράματα άγρια  

φορά ακόμα μία   

γυμνός να πέσεις στη φωτιά 

γυμνός να ξημερώσεις 

γυμνός μες στα χεράκια της 

να τρελαθείς να λειώσεις,   

και να σου φταίνε ύστερα 

του Λεοντή τ' ακόρντα,

είναι επικίνδυνο ν' ακούς 

το μεσονύχτι Λόρκα... 

ά.