...ένα παιδί που 'κλαιγε μες στη νύχτα ψες λίγο πριν τα χαράματα, αργά κι επίμονα με παράπονο ...λες κι έκλαιγε τη θνητή μοίρα,ολάκερης της ανθρωπινης φάρας,και μαζί του έκλαιγαν στο πλάι του τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που διάβηκαν απ' ετούτον τον πλανητη κι εχάθηκαν....
...Ενα παιδί,τη νύχτα εψές οπού 'κλαψε
κι ετάραξε των άστρων τη σιγή,
θαρρείς στη σαρμανίτσα εσιγοθρήνησε
τη μοίρα των ανθρώπων τη θνητή,
γιατί δεν ήταν άξαφνο το κλάμα του
σαν θρήνος γοερός σπαραχτικός,
να ειπείς πως βγήκε μέσα απ' άσχημο όνειρο
ή πως το εθέρμανε άγριος πυρετός,
μα εφάνη πως μ' ένα παράπονο έκλαιγε,
σαν να 'χε στο πλευρό ανασηκωθεί
να βγάλει ένα αγκάθι που το αγκάθιζε
στη φτέρνα απ' όταν είχε γεννηθεί,
κι ωσάν μυριάδες να 'κλαιγαν στο πλάι του
ανθρώποι που 'χαν ζήσει και χαθεί
απ' του χαλκού τα χρόνια ως τα σήμερα
κι απ' του Πυρός τη γη ως το Δελχί,
κι άμα στο παραθύρι του εζύγωσα
κι είδα πως πλάι σ' ολόμαυρο κερί
εγώ ήμουν το παιδί στη νύχτα που 'κλαιγε
και τάραζε των άστρων τη σιγή,
ξύπνησα τη μανούλα στον Παράδεισο,
γάλα με μέλι μού 'φκιασε ζεστό,
κι εξέχασα τ' αγκάθι που μ' επόναγε,
κι έγειρα κι άλλαξα γλυκά πλευρό
να κοιμηθώ στου πόνου τα σκεπάσματα,
να πάω ,σαν φέξει η αυγούλα,στο σχολειό...
ά. -10 Οχτώβρη του 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου