....δυνατός και μόνος, ενιωθε ο Πικάσο...δυνατός και μόνος νιώθει ο καλλιτεχνης την ώρα της μεγάλης δημιουργίας...ο ποιητής, την ώρα της έμπνευσης....ο μαραθωνοδρόμος στ' ατέλειωτα μοναχικά του χιλιόμετρα...ο τρελός, όταν μαδάει τ' άχραντο λουλούδι της μεγάλης σιωπής...
Άραγε ο ναυαγός τι λέει
ψηλά στη ράχη των κυμάτων,
και τι ο ζωγράφος καθώς πλέει
βαθιά στο πέλαο των χρωμάτων,
τι τάχα ο ποιητής σαν σκάβει
σπλάχνα και φλέβες με την πένα,
τα μεταλλεία του στίχου νά 'βρει
τα μυστικά, τα στοιχειωμένα,
τι τάχα ο μαραθωνοδρόμος
αναμεσής Γραίγου κι ασφάλτου,
εκεί που όλα είναι δρόμος
κι ίδρος και δόξα του καμάτου,
και τι ο τρελός σαν, το λουλούδι
τ' άχραντο της σιωπής μαδάει,
μαύρο κι αχτένιστο αγγελούδι
κι άστρο που σβηέται και σκορπάει,
εγώ το ξέρω, το 'χω ακούσει
μια νύχτα που ο πατέρας-Πόνος
στης λίμνης τό 'λεγε το πούσι.
"-Θ'έ μου, είμαι δυνατός και μόνος!"
λένε με δάκρυ βουβό πού 'ναι,
κι εφτά ζωές σε μία ζούνε....
ά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου