...Για τους γερόντους που φορούν
τ' ανάριχτα παλτά,
σαν τη μεγάλη ασήκωτη
βαριά τους μοναξιά,
σαν τα βουνά που εδιάβηκαν
σαν ήντουσαν παιδιά,
θέλω να γράψω ένα κοφτό
απτάλικο βαρύ
να το χορεύει ο άνεμος
το χιόνι κι η βροχή
στις στράτες που διαβαίνουνε
δυσκίνητοι νωθροί (τη νύχτα μοναχοί)
οι γέροι με τ' ανάριχτα
τα μάλλινα παλτά
με τα λερά τ' αχτένιστα
τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γιοφύρια τα χρυσά
στα δόντια τους τ' αριά. (στο στόμα τους βαθιά.)
ά. -5 Σεπτέμβρη 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου