Σκλήρυνση κατά πλάκας

Μ' Απρίλη και πανσέληνο, με ξαστεριά και γκιώνη,
και Γραίγο, τού 'ταν να χαθεί, γραμμένο του Λευτέρη.

Ούρλιαξε η καψομάνα του, κι οι φίλοι κι οι γειτόνοι 

για το στερνό ανταμώσαμε στο σπίτι του νυχτέρι.  

Κι έσκουζε ο γκιώνης στα κλαδιά του πεύκου, από συνήθεια, 

έτσι όπως σκούζει πάντοτε, χειμώνα-καλοκαίρι, 

κι εμείς, βουβοί κι αμήχανοι, δάγκωνε άλλος τα νύχια, 

κι άλλος αδιάκοπα έσφιγγε στην τσέπη το μπεγλέρι, 

μέχρι που λιόχαρη, ξανθή, χάραξε ο Πλάστης μέρα,

χωρίς στα μάτια του Λευτέρη ο ήλιος πια ν' αστράφτει,

άστραφτε μόνο η χρυσαφιά στο δάχτυλό του η βέρα

και το που γρήγορα άσπρισε, γκρίζο του, ωχρό ριζάφτι,  

κι ήσυχα εχάθη στα μισά της σκοτεινής της στράτας

χωρίς τ' άβολου του σπιτιού που θα  'μπαινε, την έγνοια :

έτσι που 'πασχε χρόνια από σκλήρυνση κατά πλάκας, 

θα τού 'ταν πάπλωμα αλαφρύ η πλάκα η μαρμαρένια. 

Άγγελος 
26 Απρίλη του 2013