Φουκαράκο Ομράν

...τούτος ο κόσμος, ειναι βαριά άρρωστος ....όσο ποτέ άλλοτε στην Ιστορία...ένα πενταχρονο παιδάκι, βουτηγμένο στα αίματα...αντί να τρέξουν με χίλια το ασθενοφόρο για το κοντινότερο νοσοκομείο, το παραδίνουν βορρά στους δημοσιογράφους, να το ..ντουφεκίσουν κάμποση ωρα με τις κάμερες...ο ανθρώπινος πόνος πουλάει....τα όπου Γης δίποδα, τρέφονται με τον ξένο πόνο....ό,τι δεν σουλατσάρει ως εικόνα και θέαμα στον αχανή βόθρο των social media, ΔΕΝ υπάρχει.... 

Σε στήσαν' , φουκαράκο Ομράν, 
σαν το φονιά στ' απόσπασμα, 
και ντουφεκάν' και ντουφεκάν' 
της πίκρας σου τ' απόσταγμα, 

οι κάμερες, τα τρωκτικά 
δημοσιογραφόσκυλα, 
κι αν μπλάβο το αίμα σου κυλά, 
στ' αρχίδια τους ολότελα, 

τα δίποδα της Γης να φάν'  
τον ξένο περιμένουνε 
τον πόνο.Κι όλο ντουφεκάν' 
'σένα που ομπρός τους έχουνε 

 τα δημοσιογραφόσκυλα 
τα καμερομαυρόφιδα. 
ά. - λεύτερη Πίνδος - 18 Αυγούστου του 2016

Η Μαρία των βράχων

...Δεκαπενταύγουστος, πρωί , τρέχοντας απόξω απ' το εκκλησάκι της Παναγίας, λίγο έξω απ' το χωριό...το ζητούμενο είναι να σταίνει μια γιορτή ο άνθρωπος μέσα του, παντί τρόπω...όπου να γιορτάζει ό,τι κι όποιον θέλει...άγιους και προφήτες, αν θέλει... ή , ακόμα καλύτερα,να γιορτάζει το μεγαλείο της μάνας-φύσης με το ασταμάτητο πανηγύρι της... 

Πρωί σαν τ' άλλα, απ' του χωριού το ξέμακρο εκκλησάκι,
δρομαίος εδιάβηκα.Μέσα, Δεκαπενταύγουστο
σήμαιναν του παπά οι ψαλμοί. Κι απόξω εγώ λαφάκι
ανέστιο,κάθιδρο -με ρότα πάντα στ' άγνωστο- 

πίσω απ' τους λόφους τους αχνούς ,κάτω απ' τις μυγδαλίτσες,
τον τζίτζηκα έσμιξα ,ξανθόν καλοκαιριάτικο
μπράτιμο στις ξερολιθιές , κι άμα δυο-τρεις γουλίτσες
ηλιόφως κέρασε, μού 'βαλε γαμπριάτικο 

 κοστούμι , των ασπάλαθων την αύρα των μονάχων,
και τα σιουρίσματα των αυγινών τσοπάνηδων,
και στο φτερό με πάντρεψε με τη Μαρία των βράχων
των τραγουδιών , των αστεριών, των ποιητάρηδων...
ά. - 15 Αυγούστου  - λεύτερη Πίνδος 

Το σπίτι της κυρα-Κατέρως

 ...μια απ' τις αξέχαστες μορφές της Καλούτσιας, στα Γιάννενα, ήταν κι η κυρα-Κατέρω,ερασιτέχνις-νοσοκόμα,που αφιλοκερδώς προσφερόταν για τις νοσηλευτικές της ικανότητες, στους γειτόνους κι όχι μόνο......το σπίτι της, στα μισά της οδού Σολωμού, δέκα μετρα παρακάτω απ' το φούρνο του Δημητρίου Πολίτη (Μητροπολίτη τον έλεγε ο χωρατατζής γείτονας Στυλιανός Βαμβετσος!!)

Νάτο  το σπίτι της κυρα-Κατέρως!
Ερασιτέχνις ήταν νοσοκόμα,
μόνη την είχε αποξεχάσει ο Έρως,
μα τις ζεστές νυχτιές, ως τώρα ακόμα,

τα νεαρά όλο σφρίγος ζευγαράκια
στη Σολωμού διαβαίνοντας το δρόμο
με μιαν αποθυμιά γλυκιά στα μάτια
και της αγάπης τα φτερά στον ώμο,

στέκονται κάτω απ' τα παράθυρά της
για μιαν ανάσα όταν φωτιά είν' το θέρος,
και στον Παράδεισο ριγεί η καρδιά της
της νοσοκόμας της κυρα-Κατέρως,

κι εκεί στην άπνοια τη βαθιά της ζέστης
άνεμος ξαφνικός σπρώχνει την πόρτα 
και μπαίνουν οι ανευόδωτοι έρωτές της
κι είναι η Κατέρω νιά κι ωραία σαν πρώτα

και πανηγύρι ολόφωτο έχει ο Έρως
στου περασμένου τα μισά του αιώνα,
εκεί στο σπίτι της κυρα-Κατέρως,
ερασιτέχνις που 'ταν νοσοκόμα...
ά. -λεύτερη Πίνδος- Αλωνάρης του 2016

• 
  

Γιώργος Κατακουζηνός

(...σαν σήμερα πέθανε το 2013 σε ηλικία 70 ετών ο σκηνοθέτης Γιώργος Κατακουζηνός, που έγινε γνωστός κυρίως από την τεράστια επιτυχία του στον κινηματογράφο με τον «Άγγελο» (1982), ταινία εμπνευσμένη από τη δολοφονία του 22χρονου Ανέστη Παπαδόπουλου από τον ο 19χρονο Χρήστο Ρούσσο.Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα ήταν και η ταινία του «Ζωή (Μια ωραία πεταλούδα)» που γυρίστηκε το 1994. Η ταινία ήταν βασισμένη στην υπόθεση δολοφονίας της Ζωής Γαρμάνη από τον σύζυγό της, Παναγιώτη Φραντζή, το 1987.
       Ο Γιώργος Κατακουζηνός γεννήθηκε το 1943 στην Αλεξάνδρεια και μετά τις κινηματογραφικές σπουδές του στην Αθήνα και το Παρίσι, εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε αρκετές ταινίες («Διωγμός», «Τα 201 καναρίνια», «Το μπλόκο» κ.ά.).

Υπήρξε επίσης σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση και ως το τέλος, παρά την ταλαιπωρημένη υγεία του ήταν ενεργό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του,νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Υγεία...)  

Πέθανε ο Κατακουζηνός 

ο Γιώργος. Σκηνοθέτης. 

Στο κινηματογραφικό 

Σύμπαν, σαλός ικέτης 

 απ' το ογδόντα δυό. 

Δυο-τρεις ταινίες γύρισε 

μόνο, πένης καθόσον...

Γλυκά κι ωραία μύρωσε

την ύπαρξη καμπόσων  

με δάκρυο αλμυρό. 

............................. 

Πέθαν' ο Αλεξανδρινός 

ο σκηνοθέτης. Νέα 

ταινία με το Θαλασσινό*, 

την Όλγα τη Μαλέα*  
και με το Σολομό*,  

ξεκίνησαν το δειλινό

στα σύννεφα απάνω 

με τον Αλέξη Δαμιανό 

στο πρώτο-πρώτο πλάνο 

τρε ζενεράλ** αργό...  

* Ερρίκος Θαλασσινός, Όλγα Μαλέα, Αλέξης Σολομός : σκηνοθέτες που "έφυγαν"... 
**τρε ζενεράλ(=πολύ γενικό):ονομασία κινηματογραφικού πλάνου, στο οποίο ο άνθρωπος φαίνεται μικρός και κυριαρχεί το τοπίο 

ά. - λεύτερη Πίνδος

Στερνό κόκαλο

https://www.efsyn.gr/arthro/etoima-gia-thanatosi
 Κατηγόρησαν αδέσποτα για επίθεση, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο, προ 4 μηνών. Τώρα, ο Δήμος Σπερχειάδας-Μακρακώμης παραπέμπει σε ευθανασία τα δύο αυτά υγιή ζώα, καθώς λόγω Δεκαπενταύγουστου, δεν είναι δυνατόν να ανευρεθούν άτομα για να τα υιοθετήσουν.

Έτοιμα για θανάτωση

Θα σηκωθεί και το στερνό θα φάει το κόκαλο, 
και θα χτυπάει τρελά η καρδιά του σαν το κρόταλο, 
κι εκεί ανάμεσα στης Όστριας τ' αναρίπισμα 
και στ' αυγινό τ' απορημένο του τ' αλύχτισμα, 
  
 δυο πωγωνίσια θα σιουράν' του Χαλιγιάννη
 κι ένα  μπλουζ πέρα από τη Νέα  Ορλεάνη, 
και θα υψωθεί  στο Σύμπαν μοναχός και λεύτερος
ωραίος "σκύλος των άστρων" του Καρούζου δεύτερος. 
ά. - λεύτερη Πίνδος - 12 Αυγούστου του 2016

Οι δημόσιοι υπάλληλοι-γραφιάδες

Εργάζονται οι δημόσιοι οι υπάλληλοι
με ζήλο κι αφοσίωση απαράμιλλη,
πρωτόκολλα, αρχεία, χαρτοκιβώτια,
λουμπάγκα, ξεμουδιάσματα επιτόπια,
αίμα -απ' τ' ανήλιο το γραφείο- μπαγιάτικο,
-ενίοτε κάνα γλέντι Σαββατιάτικο-
τηλέφωνα, οδηγίες, προϊστάμενοι,
σπανίως οι υφιστάμενοι ανθιστάμενοι,
φάκελλοι, ταξινομημένα θέματα,
αιτήσεις, μεταθέσεις, ρουφιανέματα,
σχολνάν' το μεσημέρι, πάν' στα σπίτια τους,
φουσκώνουνε με υπομονή τα στήθια τους,
τα χρόνια της υπηρεσίας αθροίζουνε,
ψωμί την προσδοκία τους φουρνίζουνε
πως θά 'βγουνε αλώβητοι στη σύνταξη,
κι ωσάν τους χαρτοπόντικες σε σύναξη
γερνούνε οι δημόσιοι οι υπάλληλοι
με ζήλο κι αφοσίωση απαράμιλλη...
ά.- λεύτερη Πίνδος

Τώρα, πατέρα, κυνηγάμε Pokemon ...

https://insidestory.gr/article/go-pokemon-go?token=9QM9B38ZIU

 ..στο link αποπάνω...η εσχατη κατάντια...το απόλυτο αποκοίμισμα των μαζών... 

Τότε, πατέρα, για των περισσότερων
το δίκιο, αντάρτης βγήκες στα βουνά.
Τώρα, πατέρα, κυνηγάμε Pokemon !
Χαίρεται το κεφάλαιο και γελά...
ά. - λεύτερη Πίνδος

Γρηγόρης Κωσταντή Μασσαλάς, ο Ταπεινός Του Βουνού (1931-2015)

http://greekactor.blogspot.gr/2012/02/blog-post_7409.html 

http://84.205.237.165/index.php?q=el/node/618 

....ξημερώνοντας , προψές,3 Αυγούστου, ωρα 3 τα ξημερώματα....στην πλατεία στο χωριό μου στους Χουλιαράδες....εγώ κι ο άνεμος μονάχα, που 'ρθε και μου ψιθύρισε με το θρόισμα των κλαριών, για το συγχωριανό και παλιό φίλο του πατέρα μου,Γρηγόρη Κωσταντή Μασσαλά, τον θεατράνθρωπο (ηθοποιό, σκηνοθέτη, δάσκαλο κ.λ)  που όσο ζούσε , τιμούσε τον πατέρα του τον Κωσταντή, γράφοντάς τον κι αναφέροντάς τον πάντα όποτε δήλωνε τα στοιχεία του,και βάζοντάς τον (Κωσταντής), σαν σφήνα ανάμεσα απ' τ' όνομά του (Γρηγόρης), κι απ' το επίθετό του (Μασσαλάς): Γρηγόρης Κωσταντή Μασσαλάς....!!!!!..........και που πάντα έκανε λόγο για το χωριό του/μας, τους Χουλιαράδες, ωσάν να ήταν  τίτλος τιμής (και σάμα δεν είναι;) αυτή η Χουλιαριώτικη-βουνίσια καταγωγή του...βέβαια, μονάχα αυτός ήξερε το βάρος την αξία και την αγιοσύνη των Ταπεινών Του Βουνού,των ανθρώπων που βάδισαν παλιότερα κι ως τη δεκαετία του '70,εκεί πάνω στ' άγρια βουνά, μες στην τυράγνια και στη φτώχεια, για να πάνε τη ζωή μπροστά, ολότελα άγνωστοι στους αστούς που γράφουν την Ιστορία ανθρώπων και γεγονότων...

 Προψές τη νύχτα που 'μουν σπούργος στο θρασκιά
 βράδυ τ' Αυγούστου τρεις η ώρα ξημερώματα
ολομονάχος σαν τον κούκο στα βουνά
που κοινωνάει στη σιγαλιά βουνίσια  αρώματα

και ψαλμουδιές  ανήκουστες συμπαντικές 
κι ανάσες Άγιων που σαλοί και μόνοι εζήσανε
κι ας μες σε κόσμο, του χωριού οι αλυγαριές
σκύψαν' και θρόισαν και στ' αυτί μού ψιθυρίσανε

για τον αρτίστα το Γρηγόρη Μασσαλά 
τον καλλιτέχνη που ωσάν μάνα του αγάπαγε
το θέατρο και σιγαλά και ταπεινά
σαν άγιο τόπο το σανίδι πάντα επάταγε,

για το Γρηγόρη Μασσαλά, το Χουλιαρά 
που 'χε κορώνα του και φυλαχτό κι εικόνισμα
τον κύρη του ,γι' αυτό σαν σφήνα -ευλαβικά-
τ' όνομα "Κωσταντής", στο επίσημό του τ' όνομα

"Γρηγόρης Μασσαλάς" , έβανε μια ζωή, 
μα και τη ρίζα του τον τόπο του ονομάτιζε
τους Χουλιαράδες των Τζουμερκων, παναπεί
σ' αυτά τα δυό τη ζήση του ο Γρηγόρης άθροιζε :

στον κύρη του και στο φτωχό του το χωριό!
Στη Τζουμερκιώτικη λοιπόν σαν αναπαύτηκε
τη γη , απ' τον ήλιο απ' τα κλαριά κι απ' το βουνό
ωσάν παλιοκαιρίσιος Χουλιαράς δοξάστηκε,

και  μήνες τώρα ο Άραχθος κάθε νυχτιά
στη βραδινή του κάτω απ' τ' άστρα την παράσταση,
στο συρματένιο το γιοφύρι στη Λυσιά
που 'χει η Αρμονία κι ο Έρωτας διαρκή επανάσταση,

"Τον Ταπεινό  -παίζει ως να φέξει- Του Βουνού" 
το τελευταίο του Γρηγόρη το μονόπρακτο
για τα παιδιά ενός κατώτερου θεού
που 'χαν τον ίσκιο και το βήμα τους θεόρατο 

κι ολότελα άγνωστοι βαδίσανε ψηλά
και τη ζωή μπροστά με δάκρυο κι αίμα επήγανε
εκεί στην πέτρα στην τυράγνια στα βουνά
μνήμη τ' ανέμου και τ' ασπάλαθου ώσπου γίνανε.
ά. - λεύτερη Πίνδος- 4 Αυγούστου του 2016

Πόσο πονάει το φαρμάκι τα σκυλιά...

...πόσο πονάει το φαρμάκι τα σκυλιά?...λίγοι στίχοι κι ένας κέλτικος σκοπός,για τον φαρμακωμένο από κάποιο ανθρωποειδές σκύλο του Αργύρη....έτυχα εκεί το πρωί,την ώρα που ο Αργύρης τον έθαβε...στον κάμπο, λίγο έξω απ' τα Γιάννενα...

Έσκαβε ο Αργύρης, έσκαβε στ' αφράτο χώμα λάκκο,
κι η πύρα η Αυγουστιάτικη στη φλογισμένη γη,
το δάκρυ του στα έγκατα του κόσμου κάτω-κάτω
ηφαίστειο μαύρο το 'κανε και πέλαγο βαθύ,

και πέντε παρακείθε οργιές, το δυο χρονών σκυλί του
ξέπνοο με μάτια ορθάνοιχτα κατά τον ουρανό,
στον ύπνο τον αξύπνηγο στον ύπνο το βαθύ του,
το οπού 'χε φάει φαρμάκι εψές μελέταε το κακό,

και πάσχιζε να θυμηθεί ποιον έβλαψε κι ακόμα
σε ποιον χαρές δεν έκαμε με τη σγουρή του ουρά
και πάσχιζε ώσπου γύρω του εγιόμισε το χώμα
μύγες σωρό απ' τη βαριά, νεκρίσια αποφορά,

κι άμα ο Αργύρης σκόλασε, μέριασε το ζεμπίλι,
κι εστάθηκε ωσάν σάρκινος σταυρός στο Γολγοθά,
κι ήταν πρωί ολοτρόγυρα κι εντός του μαύρο δείλι
κι ο κάμπος όλος μια κλειστή, αλειτούργητη εκκλησιά,

κι έχωσε μες στη μαύρη γης τον πιο καλό του φίλο
και δέκα χρόνια κι είκοσι εγέρασε μεμιάς,
και σπούργος μήτε πέταγε, μηδέ σάλευε φύλλο,
κι ο Αργύρης σαν τ' αδέσποτο σκυλί -να τον πονάς-

μια το μνημούρι εκοίταζε και μια τ' άδειο καλύβι
και μια τη λίμνη που άστραφτε στα Γιάννενα ζερβά,
κι ώρες εκεί απόμεινε ,ώσπου σαν το μολύβι
βαριά,η μέρα εσούρθηκε κι εχάθη στα βουνά...
ά. - λεύτερη Πίνδος